146. Το λιοντάρι και ο βάτραχος.
[146.1] Μια φορά το λιοντάρι άκουσε τον βάτραχο να κοάζει. Αμέσως γύρισε το βλέμμα του προς τα εκεί από όπου ακουγόταν η φωνή, θαρρώντας πως επρόκειτο για κανένα πελώριο θηρίο. Περίμενε έτσι για λίγο με αδημονία. Μόλις όμως αντίκρισε το κακομοίρικο το βατράχι να βγαίνει από τη λίμνη, τράβηξε καταπάνω του και το έλιωσε κάτω από την πατούσα του, παρατηρώντας: «Προτού να δεις ποιός φωνάζει, μην πανικοβάλλεσαι από τον σαματά του».
Ο μύθος ταιριάζει για άνθρωπο πολυλογά που είναι όλο λόγια και τίποτε άλλο.

147. Το λιοντάρι και η αλεπού.
[147.1] Ήταν μια φορά ένα γέρικο λιοντάρι που δεν ήταν πλέον σε θέση να προσπορίζεται την τροφή του με τη σωματική του ρώμη. Συνειδητοποίησε λοιπόν ότι από εδώ και πέρα έπρεπε να καταφύγει σε πονηριές για να το πετύχει. Μια και δυο, πήγε χώθηκε σε κάποια σπηλιά και ξάπλωσε εκεί μέσα, κάνοντας τον άρρωστο. Έτσι, διάφορα ζώα άρχισαν να καταφτάνουν για να το επισκεφτούν, και το λιοντάρι φυσικά τα άρπαζε και τα καταβρόχθιζε. Με αυτόν τον τρόπο χάθηκαν κάμποσα πλάσματα. Στο τέλος όμως η αλεπού κατάλαβε το τέχνασμα του θεριού. Κατέφτασε λοιπόν έξω από τη σπηλιά του, στάθηκε κάπως μακρύτερα από την είσοδο και ρωτούσε το λιοντάρι πώς πάει η υγεία του. «Χάλια, χάλια είμαι», βόγκηξε το θηρίο και συμπλήρωσε: «Μα γιατί δεν περνάς μέσα, καλή μου;». Η αλεπού τότε αποκρίθηκε: «Ε, ξέρεις… Θα έμπαινα, μόνο που, να, βρε παιδί μου, βλέπω τα ίχνη τόσων πολλών ζώων να κατευθύνονται προς τα μέσα, και όμως κανένα τους δεν βγαίνει προς τα έξω, μυστήριο πράγμα».
Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους: Όσοι μπορούν και προβλέπουν το κακό από τις ενδείξεις, ξεφεύγουν τον κίνδυνο.

148. Το λιοντάρι και ο ταύρος.
[148.1] Ήταν ένα λιοντάρι που βυσσοδομούσε ενάντια σε κάποιον πελώριο ταύρο. Έβαλε, που λέτε, με τον νου του πανούργο σχέδιο για να τον εξολοθρεύσει. Για αυτόν τον σκοπό έστειλε μήνυμα στον ταύρο ότι είχε σφάξει ένα πρόβατο και τον καλούσε και αυτόν για τραπέζωμα. Λογάριαζε, βλέπετε, να ορμήσει πάνω του, αμέσως μόλις θα πλάγιαζε το καημένο το ζώο για το γεύμα, και να τον βάλει κάτω. Πράγματι, ο καλεσμένος ήλθε και αμέσως παρατήρησε πολλά καζάνια τριγύρω και σούβλες μεγάλου μεγέθους, πρόβατο όμως δεν πήρε το μάτι του πουθενά. Χωρίς να πει τίποτε, λοιπόν, σηκώθηκε και πήρε δρόμο. Μετά από αυτό, το λιοντάρι του έκανε παράπονα και απορούσε για ποιόν λόγο το έσκασε ο μουσαφίρης του έτσι αμίλητος, δίχως να έχει πάθει κανένα κακό. Ωστόσο ο ταύρος ήξερε να του δώσει απάντηση: «Έγνοια σου και δεν το έκανα δίχως λόγο. Τί θαρρείς, πως δεν το έβλεπα; Οι ετοιμασίες που είχες κάνει δεν ήσαν για πρόβατο, για ταύρο ολόκληρο ήσαν».
Το δίδαγμα του μύθου: Τους μυαλωμένους ανθρώπους δεν τους ξεγελούν τα τεχνάσματα των πονηρών.

149. Το λιοντάρι και ο γεωργός.
[149.1] Μια φορά το λιοντάρι τρύπωσε μέσα στο αγρόκτημα κάποιου γεωργού. Εκείνος, που λέτε, είχε την πρόθεση να το αιχμαλωτίσει, γι᾽ αυτό έκλεισε από πίσω του τη θύρα του στάβλου. Τότε το θηρίο, καθώς δεν έβρισκε τρόπο να βγει έξω, έπεσε πρώτα πάνω στα πρόβατα και τα μακέλεψε, και κατόπιν όρμησε να κάνει το ίδιο και στα βόδια. Εκεί ήταν που ο γεωργός τα χρειάστηκε από φόβο για την ίδια τη ζωή του. Άνοιξε λοιπόν την πόρτα και το λιοντάρι ξέφυγε μακριά. Ύστερα, έτσι όπως καθόταν ο ανθρωπάκος και αναστέναζε βαθιά, τον είδε η γυναίκα του και τον κατσάδιασε: «Μωρέ καλά να πάθεις. Τί σου ήρθε, για πες μου, και βάλθηκες να φυλακίσεις εδώ μέσα το θεριό που θα έπρεπε να το τρέμεις από μίλια μακριά;».
Το ίδιο συμβαίνει και με εμάς: Όσοι τσιγκλάνε τους πιο δυνατούς, φυσικό είναι να υφίστανται κατόπιν τις συνέπειες της αστοχασιάς τους.

150. Το λιοντάρι και το δελφίνι.
[150.1] Ήταν ένα λιοντάρι που τριγύριζε στην ακρογιαλιά, όταν ξαφνικά πήρε το μάτι του ένα δελφίνι το οποίο ξεμύτισε για λίγο έξω από το νερό. Αμέσως ο λέοντας του πρότεινε να κάνουν συμμαχία, καθότι οι δυο τους ταίριαζαν απολύτως να γίνουν φίλοι και βοηθοί ο ένας του άλλου. Βλέπετε, το δελφίνι είναι ο βασιλιάς των πλασμάτων της θάλασσας, όπως το λιοντάρι διαφεντεύει τα ζωντανά της ξηράς. Το θαλάσσιο ζώο, που λέτε, συμφώνησε μετά χαράς. Μετά από λίγο καιρό, όμως, ο λέοντας έμπλεξε σε μάχη ενάντια σε κάποιον ανήμερο ταύρο, και φυσικά έσπευσε να καλέσει τον πρόσφατο σύμμαχό του σε βοήθεια. Το δελφίνι είχε ασφαλώς όλη την καλή διάθεση να συνδράμει, έλα όμως που δεν μπορούσε να βγει από τα νερά. Τότε το λιοντάρι τού έκανε πικρά παράπονα και το αποκάλεσε προδότη. Όμως το δελφίνι δικαιολογήθηκε ως εξής: «Α, όλα κι όλα! Μη ρίχνεις το φταίξιμο σε μένα, στη φύση να το ρίξεις. Αυτή με έπλασε ζώο της θάλασσας και δεν με αφήνει να πατήσω πόδι στη γη».
Έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς: Άμα συνάπτουμε φιλίες, να κοιτάζουμε να διαλέγουμε κατάλληλους συμμάχους, που θα είναι σε θέση να σταθούν πλάι μας στον κίνδυνο.