ΑΜΦ. Τη δυστυχιά μου, ω γέροντες, να τη σιμώσω;
1110ΧΟΡ. Κι εγώ· στα πάθη σου προδότης δεν θα γίνω.
ΗΡΑ. Τί κλαις, πατέρα, και καμμείς τα μάτια σου, έτσι
μακραίνοντας από τ᾽ αγαπητό παιδί σου;
ΑΜΦ. Είσαι δικός μου, τέκνο μου, κι αν δυστυχαίνεις.
ΗΡΑ. Και τί έκαμα εγώ λυπηρό, δάκρυα να χύνεις;
ΑΜΦ. Τέτοια, που κι αν τα πάθει θεός κι αυτός θα κλάψει.
ΗΡΑ. Μεγάλος λόγος· μα τη δυστυχιά δεν λέγεις.
ΑΜΦ. Μόνος σου να τη δεις μπορείς, αν σωστά τα ᾽χεις.
1120ΗΡΑ. Ωιμένα, σε ποιά με κεντάς πάλ᾽ υποψία;
ΑΜΦ. Και βλέπω τώρ᾽ αν εστεριώθηκεν ο νους σου.
ΗΡΑ. Αν τίποτ᾽ εννοείς κακό της ζωής μου, πε το!
ΑΜΦ. Θα σου το πω, αν δεν σ᾽ έχει πια ο Άδης βακχεμένο.
ΗΡΑ. Μα να βακχεύτηκα δεν το θυμάται ο νους μου.
ΑΜΦ. Ω, τί να κάμω; να του λύσω τα δεσμά του;
ΗΡΑ. Μα πες μου και ποιός μ᾽ έδεσεν· αλλιώς αρνιέμαι.
ΑΜΦ. Φτάνει ως εδώ τη δυστυχιά σου να γνωρίζεις.
ΗΡΑ. Αρκεί η σιωπή σου για να μάθω αυτό που θέλω;
ΑΜΦ. Ω Δία, τα βλέπεις που ᾽γιναν αυτά απ᾽ την Ήρα;
ΗΡΑ. Μην απ᾽ αυτήν εχθρικό τίποτ᾽ έχω πάθει;
ΑΜΦ. Κοίτα τη μοίρα σου, τη θεάν απαρατώντας.
1130ΗΡΑ. Χάθηκα! θα μου πεις η συμφορά μου ποιά είναι;
ΑΜΦ. Νά, ιδέ τα πτώματα εδώ κάτου των παιδιών σου.
ΗΡΑ. Αλίμονο! ο κακόμοιρος τί θέαμα βλέπω;
ΑΜΦ. Άμαχο πόλεμο έκανες με τα παιδιά σου.
ΗΡΑ. Τί πόλεμο είπες; ποιός τα σκότωσε τα μαύρα;
ΑΜΦ. Συ και τα τόξα σου κι ο θεός, που αίτιος είναι.
ΗΡΑ. Τί λέγεις; τί έκαμα; ω κακών μαντατοφόρε!
ΑΜΦ. Αφού ετρελάθης· κι ερωτάς εξήγηση άθλια.
ΗΡΑ. Λοιπόν και της γυναίκας μου φονιάς εγώ ειμαι;
ΑΜΦ. Είναι όλ᾽ αυτά έργα ενός χεριού, ωιμέ! του δικού σου.
1140ΗΡΑ. Αλίμονο! στεναγμών νέφος με σκεπάζει.
ΑΜΦ. Κι εγώ τη μοίρα σου εξαιτίας αυτωνών κλαίω.
ΗΡΑ. Το σπίτι μου ο ίδιος τάραξα και συνεπήρα;
ΑΜΦ. Δεν ξέρω πάρεξ ένα· ότι όλα σου είναι μαύρα.
ΗΡΑ. Πού μ᾽ έπιασε και πού κατέστρεψέ με η τρέλα;
ΑΜΦ. Όταν με τη φωτιά άγνιζες στον βωμό τα χέρια.
ΗΡΑ. Αλίμονο! τί πια λυπάμαι τη ζωή μου,
αφού φονιάς των γλυκών έγινα παιδιών μου,
και δεν πάω από απόκρημνο βράχο να πηδήσω
ή το σπαθί βυθίζοντας στα σωθικά μου
1150να τιμωρήσω το άδικον αίμα των παιδιών μου;
ή στη φωτιά τη σάρκα μου ψήνοντας τούτη
να την ξεφύγω την ντροπή που με προσμένει;
Όμως εμπόδιο στα θανατικά μου σχέδια
ο Θησέας έρχεται φίλος και συγγενής μου.
Η φρίκη της παιδοκτονίας μου θενα πέσει
στα μάτια του πιο αγαπητού απ᾽ όλους τους φίλους.
Αλί μου! τί να κάμω; πού να βρω ερημία
κακών φτερωτός ή στη γη μπαίνοντας μέσα;
Πες με τί σκότος το κεφάλι να σκεπάσω;
1160Για τα κακά εγώ ντρέπομαι τα γενομένα
ως και γι᾽ αυτόν, τι χύνοντας άδικον αίμα
δεν θέλω στους αναίτιους γω κακό να κάμω.