55Και νά σου και στην εκκλησιάν η κόρη Ηρώ προβάλλει
κι άστραψε φως η όψη της η τρισχαριτωμένη,
καθώς την λευκοπρόσωπη Σελήνη που προβαίνει·
και τα χιονάτα μάγουλα εροδοκοκκινίζαν
σα ρόδο, σαν τριαντάφυλλον, ακράνοικτο και δίχρο·
60και θα ᾽λεγες πως ροδωνιά στα μέλη της εφάνη
τι ρόδιζε το χρώμα της και στο περπάτημά της
οι φτέρνες ρόδ᾽ ανέφαιναν της ασπροφόρας κόρης·
και μύριες χάρες έτρεχαν απ᾽ όλα της τα μέλη·
τι ψέματα είπαν οι παλαιοί πως τρεις οι Χάρες είναι·
65κάθε της μάτι γελαστό κι εκατό χάρες μέσα!
Η Αφροδίτη ταιριαστή λειτούργισσά της ήβρε.
Έτσι ο ανθός της ομορφιάς, το παίνεμα της νιότης,
της Αφροδίτης καλογριά, άλλη Αφροδίτη εφάνη·
κι εχώθη στων παλληκαριών τες άπραγες καρδιές τους·
70και ποιός δεν μυριορέγετο γυναίκα να την έχει;
Όπου κινάει στην εκκλησιά την καλοθεμελιούσαν,
καρδιές και μάτια των ανδρών και νους ακολουθούσαν.
Κι ένας μικρός κι ελεύθερος εθαύμαζε κι ελάλει·
«Και μες στην Σπάρτην έκαμα τρεις χρόνους και τρεις μήνες
75που πανηγύρι ακούομε των ομορφιών πως είναι,
μα τέτοια νια δεν έχω δει, δε γνώρισα ποτέ μου.
Καμιάν από τες Χάριτες η Αφροδίτη θα ᾽χει·
να καμαρώνω απόστασα, μα χορτασιά δεν ήβρα·
Καλέ, ας πεθάνω μονομιάς, καθώς την αγκαλιάσω.
80Μη σώσω κι αν θέλω θεός στον Όλυμπο εγώ να ᾽μαι
γυναίκα μου άμα την Ηρώ την έχω στην αυλή μου.
Μ᾽ αφού δικήν σου καλογριά δεν γίνεται ν᾽ αγγίσω,
Παφίτισσά μου, τέτοιαν νια σύντροφο χάρισέ μου».
Αυτά ένας μικρός τα ᾽λεγε· κι άλλοθεν άλλος πάλι
85εκαρδιοσφάζετο άλαλος από τες ομορφιές της.