ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Του Απόλλωνα πώς σείστηκε το δάφνινο κλωνάρι
κι όλο το ανάκτορο! Μακριά του κάθε αμαρτωλός.
Και νά, τις θύρες με τ᾽ ωραίο του πόδι χτυπάει ο Φοίβος.
Δε βλέπεις; Έσκυψε γλυκά ο φοίνικας της Δήλου
5ξαφνικά, κι ο κύκνος στον αέρα γλυκοτραγουδεί.
Μόνοι σας τραβηχτείτε σύρτες απ᾽ τις πύλες,
κλειδιά γυρίστε μόνα σας· μακριά ο θεός δεν είναι
και για τραγούδι και χορό οι νέοι ας ετοιμαστούνε.
Στον καθένα ο Απόλλωνας δεν φανερώνεται· μόνο στον καλό!
10Όποιος τον δει λογίζεται άξιος, κι ανάξιος όποιος δεν τον δει.
Θα σε δούμε, ω Εκάεργε, ανάξιοι δεν είμαστε.
Μήτε κιθάρα σιωπηλή, μήτε ποδάρια αθόρυβα
να ᾽χουνε τώρα τα παιδιά που ο Φοίβος ξαναγύρισε,
αν θέλουνε να παντρευτούν και τα μαλλιά να κόψουν
15κι αν σε αρχαία θεμέλια το τείχος να σηκώσουν.
Θαυμάζω τα παιδιά που σιωπηλή δεν έχουνε τη λύρα.
Σωπάστε όσοι για τον Απόλλωνα τραγούδι ακούτε.
Σωπαίνει δα κι ο πόντος όταν οι αοιδοί δοξολογούν
την κιθάρα ή το τόξο του Λυκωρέα Φοίβου.
20Ούτε η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτιδα, θρηνεί
όταν «χαίρε παιήονα, χαίρε παιήονα» ακούσει.
Ακόμα παύει να πονά και η πέτρα η δακρύβρεχτη,
εκείνο το υγρό λιθάρι το στημένο στη Φρυγία,
μαρμάρινη γυναίκα μ᾽ ανοιχτό το θλιβερό της στόμα.
25Χαίρε, χαίρε να λέτε. Κακό, με τους μακάριους θεούς να ερίζεις.
Όποιος μακάριους μάχεται, το βασιλιά μου μάχεται.
Κι όποιος το βασιλιά μου, μάχεται και τον Απόλλωνα.
Το χορό, ο Απόλλωνας, που τραγουδάει προς τέρψη του
θα τον τιμήσει γιατί δύναται, αφού δεξιά στέκει του Δία.
30Ούτε ο χορός μπορεί το Φοίβο ν᾽ ανυμνήσει σε μια μέρα,
γιατί ᾽ναι πολυύμνητος. Το Φοίβο ποιός δεν θα υμνούσε μ᾽ ευχαρίστηση;
Χρυσή του Απόλλωνα η ντυμασιά, η πόρπη,
η λύρα, το Λύκτιο τόξο και η φαρέτρα.
Μα και τα πέδιλα χρυσά· πολύχρυσος ο Απόλλωνας
35και τόσον ευκατάστατος. Μάρτυρας η Πυθώνα.
Πάντοτε ωραίος, πάντοτε νέος, πότε στου Φοίβου
τις τρυφερές τις παρειές δεν βγήκε χνούδι.
Και οι πλόκαμοι της κόμης του στάζουν στη γης μοσχοβολάτο λάδι.
Ποτέ δεν στάζουν λίπος τα μαλλιά του Απόλλωνα·
40πανάκεια στάζουνε και σ᾽ όποια πόλη
πέσουνε οι σταξιές, χαρίζουν σ᾽ όλα ανοσία.
Κανείς δεν ξέρει τόσες τέχνες όσες ο Απόλλωνας.
Ο ίδιος έλαχε να ᾽ναι τοξότης κι αοιδός
—στο Φοίβον επιτρέπεται και τόξο και τραγούδι—.
45Εκείνου είναι οι μάντισσες, κι από το Φοίβο
έμαθαν οι γιατροί στο θάνατον αναβολή να φέρνουν.
Το Φοίβο ονομάζουνε και Νόμιον από τότε
που έτρεφε στην Αμφρυσσό ζευγαρωμένους ίππους,
έρωτας ως τον έκαιγε για το παιδί τον Άδμητο.
50Τώρα στα βοσκοτόπια πια τα βόδια θ᾽ αβγατίσουνε, και οι γίδες
δεν θα στερούνται τα μικρά τους· αρκεί ο Απόλλωνας
τα βοσκοτόπια τους να εποπτεύει. Ούτε δίχως γάλα
κι ούτε στείρες θ᾽ απομείνουνε οι προβατίνες, κι όλες τ᾽ αρνιά τους θα θηλάζουν.
Κι όποια γεννήσει ένα, θα δευτερώσει σύντομα.