ΠΑΡΟΔΟΣ

ΧΟΡΟΣ
Κυρά μου εσύ, που πρόσπεσες εδώ στης Θέτης το ιερό [στρ. 1]
κι ούτε λες να σαλέψεις,
Φθιώτισσα είμαι κι όμως ήρθα σ᾽ εσέ την Ασιάτισσα
120με την ελπίδα πως θα μπορούσα να βρω
κάποια γιατρειά για τα δεινά τ᾽ αξεδιάλυτα
που εσένα και την Ερμιόνη
σ᾽ εχθρότητα μπλέξανε φοβερή
για τη διπλή την κλίνη
που η άμοιρη εσύ μοιράζεσαι μαζί της
στο πλάι του γιου του Αχιλλέα.

Σκέψου τη θέση σου κι αναλογίσου [αντ. 1]
ποιό το αθεράπευτο κακό
που σου φύλαξε η μοίρα.
Κόρη της Τροίας εσύ, κι αντιμάχεσαι
μιαν αφέντρα Λακώνισσα;
130Παράτα λοιπόν το ιερό της θαλάσσιας θεάς,
προορισμένο να δέχεται τα σφαχτάρια. Ποιό τ᾽ όφελος
ν᾽ ασκημίζεις καθώς λιώνεις στο κλάμα
επειδή σε ταράζει των αφεντάδων η γνώμη; Θα πέσουν
απάνω σου οι πιο δυνατοί.
Γιατί τόσος αγώνας όταν δεν έχεις τη δύναμη;

Τον βωμό της νεράιδας θεάς άφησέ τον. [στρ. 2]
Νιώσ᾽ το καλά, ότι βρίσκεσαι σκλάβα
ξένη, σε ξένον τόπο,
όπου δεν βλέπεις κανένα
από κείνους που σ᾽ αγαπούσανε.
Ω η πιο δύστυχη απ᾽ όλες,
140κοπέλα βαριόμοιρη.

Αξιολύπητη μας ήρθες εδώ, ω γυναίκα της Τροίας, [αντ. 2]
στα παλάτια των βασιλιάδων μας·
όμως ο φόβος μού κλείνει το στόμα,
—λυπούμαι βέβαια την τύχη σου—
σκιάζομαι ωστόσο μήπως και καταλάβει
τη συμπάθεια που νιώθω για σένα
της θυγατέρας του Δία η κόρη.