Αφού έφυγε ο Ποσειδώνας, η Εκάβη ανασηκώνεται σιγά σιγά.
ΕΚΑΒΗ
Το κεφάλι από χάμω, βαριόμοιρη, σήκωσε,
το λαιμό σου αναστύλωσε·
Τροία εδώ πια δεν είναι,
100αχ της Τροίας βασιλιάδες δεν είμαστε πια.
Βάσταξέ το της τύχης το γύρισμα,
με το ρέμα της τύχης αρμένιζε
κι αρμενίζοντας έτσι όπως πάνε τα πράματα
της ζωής σου την πλώρη μη στήνεις ενάντια στο κύμα.
Συφορά!
Πώς η δύστυχη, πώς να μην κλαίω, που μου χάθηκαν
τα παιδιά μου, η πατρίδα μου, ο άντρας μου;
Μεγαλεία των προγόνων πεσμένα· λοιπόν
μια σκιά τίποτ᾽ άλλο δεν ήσαστε.
110Τί να πω, τί ν᾽ αφήσω
και σαν τί να θρηνήσω;
Πώς οι κλείδωσες, αχ, μου πονούνε της δύστυχης,
ξαπλωμένη όπως είμαι δω χάμω
με την πλάτη σε στρώση σκληρή!
Οχ οι πόνοι τρυπούν τα πλευρά μου,
τα μελίγγια μου εδώ, το κεφάλι.
Να σαλεύω πώς θέλω
του κορμιού το σκαρί
μια δεξιά, μια απ᾽ την άλλη,
να κρατά το ρυθμό στους αστέρευτους θρήνους μου!
120Θρήνοι δίχως τραγούδια χορών,
είν᾽ αυτή η μουσική που ταιριάζει στους δύστυχους.

Γοργόπλωρα καράβια εσείς,
που σας περάσαν τα κουπιά απ᾽ το πορφυρό
το πέλαο κι απ᾽ τ᾽ απάνεμα λιμάνια της Ελλάδας,
—αχολογούσαν ρυθμικά παιάνα μισητό οι αυλοί
κι τα σουραύλια με φωνή που εγλυκολάλει—
ήρθατε, αλί,
στην Ίλιο, πόλη μας ιερή,
και παπυρόπλεχτο έργο, τα γερά σκοινιά,
130δέσατ᾽ εσείς στης Τροίας το περιγιάλι.
Για την π᾽ ανάθεμά τηνε
γυναίκα του Μενέλαου,
για την Ελένη εδώ ᾽ρθατε,
για την Ελένη, ντρόπιασμα
του Ευρώτα και του Κάστορα·
που αυτή τον Πρίαμο, το γονιό
παιδιών πενήντα, σκότωσε
κι έριξε εμέ τη δύστυχη,
την άμοιρην Εκάβη εμέ,
σε τέτοια μαύρη συμφορά.

Πού κάθομαι, αχ, απ᾽ έξω εδώ
απ᾽ τις καλύβες του Αγαμέμνονα! Τη γριά
140με παίρνουνε, με σέρνουνε σε ξένη χώρα σκλάβα
κι αλάργα από το σπίτι μου, χωρίς μαλλιά στην κεφαλή·
δέστε, για πένθος όλη σύρριζα ερημάχτη.
Θρηνήστε, αλί,
γυναίκες δύστυχες, κι εσείς
κόρες των χαλκοδόρατων Τρωαδιτών,
κακόνυφες, κι η Τροία γίνεται στάχτη.
Τώρα θ᾽ αρχίσω και θα πω
για σας τραγούδι θλιβερό
σαν πουλομάνα που λαλεί
για τα μικρά της τα πουλιά·
δε θα ᾽ναι τούτος μου ο σκοπός
150όπως εκείνος που έλεγα
πάνω σε φρυγικό ρυθμό
και στα γιορτάσια των θεών
έσερνα πρώτη το χορό
κρατώντας σκήπτρο ρηγικό.