ΑΙΣ. Μ᾽ ένα δράμα μου με Άρη γεμάτο. ΔΙΟ. Ποιό αυτό;
ΑΙΣ. Των Εφτά η Εκστρατεία στη Θήβα·
όποιος το ᾽δε στο θέατρο, λαχτάρησε ευθύς
να χιμήξει, να τρέξει στη μάχη.
ΔΙΟ. Αυτό που έκαμες ήτανε πράξη κακή·
απ᾽ το δράμα σου εκείνο οι Θηβαίοι
πιο πολλή για τον πόλεμο κάμαν καρδιά·
για ποινή λέω πως ξύλο σου πρέπει.
ΑΙΣ. Οι Αθηναίοι θα μπορούσαν κι εκείνοι, θαρρώ,
ν᾽ αντρειευτούν· δεν το θέλησαν όμως.
Με τους Πέρσες που ανέβασα, που έργο λαμπρό
με το δράμα μου εξύμνησα εκείνο,
τη λαχτάρα ξυπνώ στων θεατών την ψυχή
να νικούν τους αντίπαλους πάντα.
ΔΙΟ. Πόσο χάρηκα, αλήθεια, σαν άκουσα εκεί
το νεκρό να θρηνούνε Δαρείο·
άρχισε έπειτα αμέσως τα χέρια ο Χορός
να χτυπά και «ιαυοί» να φωνάζει.
1030ΑΙΣ. Έργα τέτοια να κάνουν χρωστούν οι ποιητές.
Σκέψου πόσο απ᾽ τα πρώτα τα χρόνια
οι ποιητές με γενναία και μεγάλη ψυχή
τους ανθρώπους ωφέλησαν. Άκου.
Μυστηρίων τελετές κι από φόνο αποχή·
νά του Ορφέα τα διδάγματα ποιά ήταν.
Τη γιατρειά απ᾽ τις αρρώστιες, μαζί και χρησμούς
ο Μουσαίος μας εδίδαξε. Τα έργα
ο Ησίοδος της γης, τους καιρούς των καρπών
και τα οργώματα. Ο Όμηρος τέλος,
ο θείος Όμηρος, πού να χρωστά την τιμή
και τη δόξα του; Δίδαξε για όπλα,
για παράταξη αντρών κι αντρειοσύνη· όλ᾽ αυτά,
χρήσιμα έργα. ΔΙΟ. Ο χαμένος ωστόσο
Παντακλής δε διδάχτηκε διόλου· προχτές
—σε παρέλαση θα ᾽παιρνε μέρος—
αφού φόρεσε πρώτα το κράνος σφιχτά,
φούντα πήγε να δέσει από πάνω.
ΑΙΣ. Μα διδάχτηκαν άλλοι πολλοί και καλοί·
ένας, ο ήρωας ο Λάμαχος· τέτοια
1040απ᾽ τον Όμηρο πρότυπα πήρα κι εγώ
κι έπλασα έτσι πολλούς αντρειωμένους,
λιονταρόκαρδους Τεύκρους και Πάτροκλους· νά,
γιατί το ᾽κανα: κάθε πολίτης
να ποθεί να υψωθεί και να φτάσει ως αυτούς,
μόλις ήχο από σάλπιγγα ακούσει.
Νά των έργων μου οι ήρωες, και, μά το θεό,
ποτέ πόρνες, Σθενέβοιες, ή Φαίδρες·
και καμιά ερωτεμένη γυναίκα, ούτε μια,
σε δικό μου δε βρίσκεται δράμα.
ΕΥΡ. Η Αφροδίτη μ᾽ εσένα δεν είχε καμιά
βέβαια σχέση. ΑΙΣ. Ποτέ να μην έχει·
αλλά πάνω σ᾽ εσένα καθόταν βαριά
και στους άλλους δικούς σου το ίδιο,
κι απ᾽ το βάρος σωριάστηκες τέλος κι εσύ.
ΔΙΟ. Και σωστό ήταν αυτό, μά το Δία.
Όσα φόρτωνες πάνω στις ξένες, αυτά
σε χτυπήσανε τέλος κι εσένα.
ΕΥΡ. Και ποιά βλάβη, κακόμοιρε εσύ, προξενούν
οι δικές μου Σθενέβοιες στην πόλη;
1050ΑΙΣ. Ιστορίες για να δείχνεις στη σκηνή
σαν του Βελλεροφόντη, να πούμε,
ντροπιαστήκανε τίμιες γυναίκες αντρών
το ίδιο τίμιων, κι έτσι ήπιαν το κώνειο.
ΕΥΡ. Αλλά ο μύθος της Φαίδρας, που σύνθεσα εγώ
μες στο δράμα, δεν ήταν και πρώτα;