ΘΗΣ. Γι᾽ αυτά π᾽ άκουσα, χάρηκ᾽ από μίσος
στον κακοθάνατο άντρα, μα και ντρέπομαι
και τους θεούς κι αυτόν, γιατί ᾽ναι σπλάχνο μου.
Κι έτσι για τα σκληρά παθήματά του
1260δε νιώθω ούτε χαρά μα κι ούτε λύπη.
ΑΓΓ. Και τώρα; Να τον φέρουμε στο σπίτι
το δύστυχον ή πες μας τί να κάνουμε
για να σ᾽ ευχαριστήσουμε; Άκου εμένα!
Δεν πρέπει να φερθείς σκληρά στο γιο σου.
ΘΗΣ. Για φέρε τον να τον ιδώ κατάματα,
που αρνιέται πως μου ατίμασε την κλίνη!
Θα τον αποστομώσουν τα δικά μου
τα λόγια και των θεών η τιμωρία.

ΧΟΡ.
Συ των ανθρώπων και θεών
την άσειστη βουλή
συ κυβερνάς, ω Κύπρη,
κι αντάμα σου ο λαμπρόφτερος
1270ο γιος σου τους τυλίγει
με τη γοργή φτερούγα του.
Χυμάει στη γης, στη θάλασσα
τη μακριαντιλαλούσα!
Τα πάντα Έρως χρυσόφωτος
μαγεύει και τ᾽ αποτρελαίνει!
Τ᾽ αγρίμια των βουνών, τα ζωντανά
της θάλασσας κι όσα η στεριά
τα θρέφει και το μάτι του Ήλιου
τ᾽ αψηλοβλέπει ολόφλογο —
1280και τους ανθρώπους! Σ᾽ όλα εσύ
μονοκρατόρισσα, Αφροδίτη.