ΟΙΔ. Είναι από σας κανείς εδώ να ξέρει
το βοσκό που λέει αυτός, αν στα χωράφια,
ή κάπου εδώ τον είδε; αποκριθείτε
1050κι ήρθε ο καιρός να βγουν αυτά στη μέση.
ΧΟΡ. Νομίζω πως κανείς άλλος δε θα ᾽ναι,
μα αυτός απ᾽ τα χωράφια που ζητούσες
πριν να τον δεις· όμως πιο καλ᾽ απ᾽ όλους
θα μπορούσε να σου το πει η Ιοκάστη.
ΟΙΔ. Λες να ᾽ναι αυτός, γυναίκα, που εμείς τώρα
θέλαμε νά ᾽ρθει εδώ, ο ίδιος με κείνον
που λέει ετούτος; ΙΟΚ. Τί τα θες ποιόν είπε;
μη δίνεις διόλου προσοχή και κάμε
μηδέ να τα θυμάσαι μάταια λόγια.
ΟΙΔ. Ποτέ αυτό δε θα γίνει· να πετύχω
τέτοια σημάδια εγώ και δε θενά ᾽βρω
ποιά ειναι η γενιά μου; ΙΟΚ. Μη, για το Θεό·
1060αν λυπάσαι τη ζωή σου, παρατήσου
απ᾽ το ψάξιμο αυτό· φτάν᾽ η δική μου
η συφορά. ΟΙΔ. Μα έγνοια σου εσένα· εσύ
κι αν εγώ τρίδουλος βρεθώ από μάνα,
δεν έχεις να ταπεινωθείς καθόλου.
ΙΟΚ. Όμως άκου και μένα, σε ξορκίζω,
και μην το κάμεις. ΟΙΔ. Μου είναι αδύνατο
να σου υπακούσω και να μην τα μάθω
ξάστερ᾽ αυτά. ΙΟΚ. Μα εγώ είναι για καλό σου
που τις πιο ορθές τις συμβουλές σού δίνω.
ΟΙΔ. Αυτές ίσα-ίσα οι συμβουλές μού κάνουν
κακό τόσον καιρό. ΙΟΚ. Δυστυχισμένε,
είθε ποτέ ποιός είσαι να μη μάθεις.
ΟΙΔ. Δε θα πάει κανείς να μου τον φέρει
εδώ το βοσκό; κι αυτήν αφήσετέ την
1070να χαίρεται με την πλούσια γενιά της.
ΙΟΚ. Αλί σου αλί, τρισάμοιρε· γιατ᾽ είναι
αυτό το μόνο πὄχω να σου δώσω
τ᾽ όνομα πια κι ύστερα τίποτ᾽ άλλο.
ΧΟΡ. Γιατί η γυναίκα να ᾽φυγ᾽ έτσι, Οιδίπου,
απ᾽ άγρια τιναγμένη λύπη; τρέμω
μη σε κακό ξεσπάσει η σιωπή της.
ΟΙΔ. Σ᾽ ό,τι θέλει ας ξεσπάσει· όμως εγώ
θα επιμείνω να μάθω τη γενιά μου
κι ας είναι ταπεινή· εκείνη βέβαια,
που σαν γυναίκα επάνω της το παίρνει,
θα ντρέπεται την πρόστυχη σειρά μου.
1080Μα εγώ που παίρνω για παιδί της Τύχης
τον εαυτό μου, της καλοδωρήτρας,
δε θεν᾽ ατιμαστώ, γιατί αυτήν έχω
μητέρα μου, κι οι μήνες της ζωής μου
και μικρό μ᾽ έχουν και μεγάλο δείξει.
Κι αφού τέτοιος γεννήθηκα, ποτέ μου
πια αλλιώτικος δε θά ᾽βγω, που ν᾽ αφήσω
έτσι χωρίς να μάθω τη γενιά μου.

ΟΙΔ. Βρίσκεται εδώ από σας κανείς, να ξέρει
το βοσκό που μας είπε, να τον είδε
στα χωράφια, ή στη χώρα; Αποκριθείτε·
1050γιατί ήρθε ώρα όλα πια στο φως να βγούνε.
ΧΟΡ. Θαρρώ είναι ο ίδιος μ᾽ αυτόν απ᾽ τα χωράφια
που γύρευες να δεις πριν· μα η Ιοκάστη
καλύτερα μπορεί να σε φωτίσει.
ΟΙΔ. Γυναίκα, εκείνον τον ξέρεις, που τώρα
φωνάξαμε εδώ νά ᾽ρθει; αυτόν λέει τούτος;
ΙΟΚ. Τί, όποιον κι αν λέει; μη σκοτίζεσαι· μάταια
τί θέλεις κι όλα αυτά τα συλλογιέσαι;
ΟΙΔ. Μόνο αυτό δε θα γίνει, να ᾽χω τέτοια
σημάδια και να μη βρω τη γενιά μου.
1060ΙΟΚ. Για το Θεό, αν αγαπάς τη ζωή σου,
μη ζητάς άλλα· φτάνει ο σπαραγμός μου.
ΟΙΔ. Θάρρος· τι αν κι από τρεις εγώ γενιές
τριπλά σκλάβος φανώ, εσύ δεν ξεπέφτεις.
ΙΟΚ. Σε ικετεύω, άκουσέ με· μην το κάνεις.
ΟΙΔ. Δεν ακούω, πριν να μάθω την αλήθεια.
ΙΟΚ. Γι᾽ αγάπη σου, το πιο καλό σού λέω.
ΟΙΔ. Μ᾽ αυτά τα πιο καλά δέρνουμαι χρόνια.
ΙΟΚ. Άμοιρε, ας μη μάθεις ποτέ ποιός είσαι.
ΟΙΔ. Δε μου φέρνει ένας το βοσκό; κι αφήστε
1070να την ξιπάζει αυτή η τρανή γενιά της.
ΙΟΚ. Αλί σου, αλί, βαριόμοιρε· αυτό μόνο
σου λέω, και τίποτα άλλο πια ποτέ μου.
ΧΟΡ. Ποιός πόνος άγριος συνεπήρε, Οιδίπου,
την αρχόντισσα κι έφυγε ; Φοβούμαι
σε νέους καημούς μην ξεσπάσει η σιωπή της.
ΟΙΔ. Σε ό,τι θέλει ας ξεσπάσει. Εγώ να μάθω
τη φύτρα μου ποθώ, κι ας είναι ανάξια.
Μπορεί αυτή, καυχησιάρα σα γυναίκα,
να ᾽χει ντροπή για τη φτωχή γενιά μου.
1080Μα εμέ, που νιώθω ανοιχτοχέρας Τύχης
παιδί πως είμαι, ατιμία δε με πιάνει.
Αυτήν μάνα έχω· και τ᾽ αδέρφια, οι μήνες,
πότε μικρό, πότε τρανό με δείξαν.
Σα γεννήθηκα τέτοιος, δε θα γίνω
άλλος, για να μη μάθω τη γενιά μου.