Και τότε πια για των σπιτιών
820αυτών και μεις τον λυτρωμό
θα σύρομε ξεφωνητά
γυναίκεια ακράτητης χαράς
μέσα στην πόλη: — Όλα καλά,
δικιά μας είναι η πετυχιά
δικό μας κέρδος, που μακριά
φεύγει απ᾽ τους φίλους μας η συμφορά!
Μα εσύ με θάρρος σα θα ᾽ρθει
του έργου η ώρα και μεσ᾽ απ᾽ το μνήμα
θ᾽ ακούσεις τον πατέρα σου να σε καλεί,
σφίξε, παιδί μας, την καρδιά
830και τέλειωνε τ᾽ ακατηγόρητο το κρίμα.

Μέσα στα στήθια σου σκληρή
σαν του Περσέα κάμε καρδιά,
γιατί χρωστάς τη χάρη αυτή
στους φίλους σου κάτω στη γη
κι απάνω εδώ: τη φονικιά
ν᾽ αποτελειώσεις συμφορά
ξεκάνοντας εκείνον, που
ο ένοχος στάθηκε του φονικού.
Μα εσύ με θάρρος σα θα ᾽ρθει
του έργου η ώρα και μεσ᾽ απ᾽ το μνήμα
θ᾽ ακούσεις τον πατέρα σου να σε καλεί,
σφίξε, παιδί μας, την καρδιά
και τέλειωνε τ᾽ ακατηγόρητο το κρίμα.