ΤΕΥ. Ω! θέαμα που τον πιο μεγάλο πόνο
απ᾽ όλα όσα τα μάτια μου αντικρίσαν
μου δίνεις, κι εσύ δρόμε που σε πήρα
για να ᾽ρθω τώρα, πιότερο απ᾽ τους άλλους
δρόμους έχεις σπαράξει την καρδιά μου,
όταν, αγαπημένε μου Αίαντα, βγήκα
ψάχνοντας να σε βρω, μόλις τη μαύρη
τη μοίρα σου έμαθα. Γιατί μια φήμη
γρήγορη σα φωνή θεού αναμέσο
στους Αχαιούς επέρασε πως πάει,
πέθανες πια. Κι εγώ ο δυστυχισμένος
1000σαν τ᾽ άκουσα, όσο βρίσκομουν μακριά σου,
βογκούσα στα κρυφά, μα τώρα μπρος μου
καθώς σε βλέπω, χάνομαι απ᾽ τη θλίψη.
Αλίμονο.
Έλα, ξεσκέπασέ τον ν᾽ αντικρίσω
όλη τη συμφορά. Ω! αβάσταχτη όψη
που τόλμη φοβερή μού δείχνεις, πόσες
με το χαμό σου πίκρες μου ᾽χεις σπείρει!
Αχ! πού να πάω, σε ποιούς ανθρώπους,
που μες στις δυστυχίες σου καθόλου
δε σ᾽ έχω βοηθήσει; Ο Τελαμώνας,
ο γονιός ο δικός σου και δικός μου,
με πρόσωπο γελούμενο στ᾽ αλήθεια
θα με δεχτεί ανοιχτόκαρδα, όταν πίσω
1010δίχως εσέ γυρίσω; Και βέβαια όχι.
Αυτός που κι όταν είναι ευτυχισμένος,
δεν ξέρει μήτε να γελάσει. Τί θα κρύψει;
Ποιό δε θα πει κακό για με το νόθο,
το γιο μιας σκλάβας του πολέμου, που έτσι
από αναντρία σε πρόδωσα και φόβο
ή κι από δόλο, Αίαντα ακριβέ μου,
για να κερδίσω τους δικούς σου θρόνους
και το παλάτι άμα εσύ πεθάνεις.
Τέτοια θα λέει για μένα καθώς είναι
γέρος βαρύς κι αψίκορος, που αμέσως
θυμώνει με το τίποτα κι ανάβει.
Στο τέλος απ᾽ τη γη μου αποδιωγμένο
θα με πετάξουν και μ᾽ αυτά τα λόγια
1020δούλος αντί για λεύτερος θα δείξω.
Αυτά με περιμένουν στην πατρίδα·
κι εδώ στην Τροία πλήθος οι εχθροί μου
και λιγοστοί θα με συντρέξουν. Όλα
τούτα με το χαμό σου θα με βρούνε.
Αχ! τί να κάνω; Πώς, αλήθεια, ο έρμος
απ᾽ το πικρό κι αστραφτερό ξιφάρι
να σε ξεσύρω που έγινε για σένα
τέτοιος σφαγέας; Το ᾽νιωσες πως θα ᾽ταν
γραφτό να σ᾽ αφανίσει κάποια μέρα
και πεθαμένος ο Έκτορας; Κοιτάχτε,
για τους θεούς, την τύχη δύο ανθρώπων.
Με τη ζώνη που ο Έκτορας επήρε
1030από τον Αίαντα, δεμένος στο άρμα
στη γη χτυπιόταν ως να ξεψυχήσει.
Κι ο Αίαντας που ᾽χε λάβει χάρισμά του
το σπαθί τούτο, απάνω του πηδώντας
με πέσιμο θανάσιμο, εσκοτώθη.
Τάχα δε σφυρηλάτησ᾽ η Ερινύα
αυτό το ξίφος και τη ζώνη ο Άδης
ο τρομερός δεν έπλεξε τεχνίτης;
Λοιπόν το λέω πως τα δίνουν όλα τούτα
στους θνητούς πάντοτε οι θεοί· κι αν κάποιος
δε συμφωνεί μ᾽ αυτό, τότες ας έχει
τη γνώμη του κι εγώ τη δική μου.
1040ΧΟΡ. Περσότερα μη λες, μονάχα σκέψου
πώς θα τον θάψεις κι ύστερα τί θα ᾽χεις
να πεις. Γιατί θωρώ κάποιον εχθρό μας
να ᾽ρχεται κατά δω γελώντας, ίσως
με τα δεινά μας, άθλιος καθώς είναι.
ΤΕΥ. Ποιόν τάχα απ᾽ το στρατό μας βλέπεις;
ΧΟΡ. Το Μενέλαο που γι᾽ αυτόν εδώ έχουμε έρθει.
ΤΕΥ. Τον είδα, έχει ζυγώσει, τον γνωρίζω.

ΤΕΥ. Ω συ, το πιο πικρότερο απ᾽ όλα όσα κι αν είδα
θέαμα με τα μάτια μου κι απ᾽ όσους δρόμους πήρα,
αυτός μού τηνε πίκρανε πλιότερο την καρδιά μου,
Αία αγαπημένε μου, που όταν τον θάνατό σου
τον έμαθα κι έτρεχα εδώ ευτύς γυρεύοντάς σε.
Γιατί τρανή βγήκε φωνή για σένα στους Αργίτες
σα να ᾽ταν από κάποιον θεό, πως πας για να πεθάνεις.
1000Κι ο δύστυχος σαν τ᾽ άκουσα στέναξα μακριά σου,
μα τώρα εδώ που σε θωρώ, οϊμέ, σαλεύει ο νους μου.
Ελάτε, ξεσκεπάστε τον να ιδώ το σκέλεθρό του.
Δυσκολοθώρητο κορμί, καρδιά του πώς βαστούσες
φαρμάκια που με πότισες και πας στον Άδη τώρα.
Και πού να πάω δύνομαι, σε ποιούς θνητούς ανθρώπους,
που διόλου δεν εβόηθησαν τους πόνους τους δικούς σου;
Αλήθεια, ο πατέρας μας, ο γέρο-Τελαμώνας,
θα με δεχτεί χαρούμενος και γελαστός εμένα,
1010όντας με ιδεί χωρίς εσέ να πάω. Γιατί όχι;
που, κι αν ακόμα χαίρεται, τ᾽ αχείλι του δεν σκάζει.
Τί δεν θα πει σ᾽ εμένανε; πως δεν θα με στολίσει,
που απ᾽ οχτρό αιχμάλωτο βαστάω νοθοπαίδι
και που σε πρόδωσα δειλά, Αία καλέ, από φόβο
ή και με δόλο, σαν χαθείς τον θρόνο σου να πάρω
και να ᾽μαι μες στα σπίτια σου μονάχος νοικοκύρης.
Τέτοια σ᾽ εμένανε θα πει ο γέρος ο θυμώτης
οπού και δίχως αφορμή πάντα θυμώνει εκείνος.
Κι ύστερα εξόριστο απ᾽ τη γης εμένα θα με διώξουν,
1020και με βρισιά από ελεύτερος θα βγω πως είμαι δούλος.
Μες στην πατρίδα θα γενούν αυτά· μα εδώ στην Τροία
πλήθιους θενά ᾽χω τους οχτρούς και φίλο μου κανένα.
Και όλα αυτά για σένανε, που χάθηκες, θα πάθω.
Ωχ! τί να κάμω; απ᾽ το πικρό τ᾽ αστραφτερό σπαθί σου
πώς να σου βγάλω το κορμί, που σ᾽ έφαε, καημένε;
Το ᾽νιωσες πως με τον καιρό ο Έχτορας εσένα,
ακόμα κι αν απόθανε, μια μέρα θα χαλούσε;
Ελάτε, λογαριάστε την αυτών των δυο τη μοίρα.
Με το ζουνάρι ο Έχτορας που είχε από δαύτον δώρο
1030από ᾽να αμάξι δέθηκε και τονε σέρναν χάμου
ωσότου που ξεψύχησε. Κι αυτός πάλι από κείνον
που πήρε δώρο το σπαθί, νά! τη ζωή του χάνει.
Και το σπαθί δεν το ᾽φκιασε καμιά απ᾽ τις Καταδιώχτρες,
και το ζουνάρι ο άγριος δεν το είχε κάμει Άδης.
Εγώ θενά ᾽λεγα κι αυτά, καθώς κι όλα τα πάντα,
πως οι θεοί τα βρίσκουνε για τους ανθρώπους όλους.
Κι αλλιώς πως είναι, αν το θαρρεί κανένας, ας το κρίνει
καθώς εκείνος το ποθεί κι εγώ καθώς το θέλω.
1040ΧΟΡ. Φτάνει σου πλια τα κλάματα, και κοίταξε να θάψεις
τον αδερφό σου, κοίταξε και τί θα πεις σε λίγο.
Γιατί θωρώ έναν οχτρό να ᾽ρχεται εδώ και θα ᾽ναι
χαρούμενος στις συφορές, γιατί κακούργος είναι.
ΤΕΥ. Και ποιόνε βλέπεις άνθρωπο απ᾽ τον στρατό να φτάνει;
ΧΟΡ. Νά, τον Μενέλα, που γι᾽ αυτόν ήρθαμε εδώ στην Τροία.
ΤΕΥ. Βλέπω· δεν είναι μακριά, που να μη τον γνωρίζω.