Γραφικό

Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7

ΠΙΝΔΑΡΟΣ

Ὀλυμπιονίκαις (7.77-7.95)


τόθι λύτρον συμφορᾶς οἰκτρᾶς γλυκὺ Τλαπολέμῳ [στρ. ε]
ἵσταται Τιρυνθίων ἀρχαγέτᾳ,
ὥσπερ θεῷ,
80μήλων τε κνισάεσσα πομπὰ
καὶ κρίσις ἀμφ᾽ ἀέθλοις. τῶν ἄνθεσι Διαγόρας
ἐστεφανώσατο δίς, κλει-
νᾷ τ᾽ ἐν Ἰσθμῷ τετράκις εὐτυχέων,
Νεμέᾳ τ᾽ ἄλλαν ἐπ᾽ ἄλλᾳ, καὶ κρανααῖς ἐν Ἀθάναις.

ὅ τ᾽ ἐν Ἄργει χαλκὸς ἔγνω νιν, τά τ᾽ ἐν Ἀρκαδίᾳ [ἀντ. ε]
ἔργα καὶ Θήβαις, ἀγῶνές τ᾽ ἔννομοι
85Βοιωτίων,
Πέλλανά τ᾽· Αἰγίνᾳ τε νικῶνθ᾽
ἑξάκις· ἐν Μεγάροισίν τ᾽ οὐχ ἕτερον λιθίνα
ψᾶφος ἔχει λόγον. ἀλλ᾽ ὦ
Ζεῦ πάτερ, νώτοισιν Ἀταβυρίου
μεδέων, τίμα μὲν ὕμνου τεθμὸν Ὀλυμπιονίκαν,

ἄνδρα τε πὺξ ἀρετὰν εὑ- [ἐπῳδ. ε]
ρόντα. δίδοι τέ οἱ αἰδοίαν χάριν
90καὶ ποτ᾽ ἀστῶν καὶ ποτὶ ξεί-
νων. ἐπεὶ ὕβριος ἐχθρὰν ὁδόν
εὐθυπορεῖ, σάφα δαεὶς ἅ τε οἱ πατέρων
ὀρθαὶ φρένες ἐξ ἀγαθῶν
ἔχρεον. μὴ κρύπτε κοινόν
σπέρμ᾽ ἀπὸ Καλλιάνακτος·
Ἐρατιδᾶν τοι σὺν χαρίτεσσιν ἔχει
θαλίας καὶ πόλις· ἐν δὲ μιᾷ μοίρᾳ χρόνου
95ἄλλοτ᾽ ἀλλοῖαι διαιθύσσοισιν αὖραι.


Εκεί της συμφοράς του της οικτρής τα λύτρα ορίστηκαν [στρ. ε]
 γλυκά για τον Τληπόλεμο, τον οικιστή των Τιρυνθίων,
 σαν σε θεό,
 80τα πλούσια για τη θυσία κοπάδια
 και των αγώνων η κρίση. Σ᾽ αυτούς με τ᾽ άνθη
 δυο φορές εστεφανώθη ο Διαγόρας, και τέσσερις στον δοξασμένο Ισθμό
 και στη Νεμέα τη μια πάνω στην άλλη και στη βραχώδη Αθήνα.
Και στο Άργος τον γνώρισε ο χαλκός και των Αρκάδων [αντ. ε]
 τα έργα της Θήβας, και οι θεσπισμένοι αγώνες
 85των Βοιωτών
 και η Πελλήνη κι έξι νίκες στην Αίγινα πήρε
 και στα Μέγαρα η λίθινη στήλη
 την ίδια λέει ιστορία. Αλλ᾽ ω
 Δία πατέρα, εσύ που βασιλεύεις στου Αταβυρίου
 τις ράχες, τίμα του ολυμπιόνικου ύμνου τον ιερό θεσμό
και τον άνδρα που χρωστά στην πυγμή του την επιτυχία [επωδ. ε]
 και δίνε του να χαίρεται τον σεβασμό
 90και των συμπολιτών του και των ξένων.
 Γιατί τον ίδιο δρόμο αυτός πορεύεται, τον εχθρικό προς την αλαζονεία,
 γνωρίζοντας καλά όσα του δίδαξε η ορθή κρίση
 που κληρονόμησε από ευγενείς προγόνους.
 Μη ρίξεις στην αφάνεια
 του Καλλιάνακτα τη γενιά·
 για των Ερατιδών τη δόξα ξεφαντώνει η πόλη.
 Όμως στον ίδιο τον καιρό
 95άλλοτε αλλούθε φτερουγίζουν οι αύρες.


Κι είν᾽ εκεί, που γλυκιά ξαγορά [στρ. ε]
 για την πικρή συμφορά του Τληπόλεμου,
 του Τιρύνθιου του άρχοντα,
 του έχουν στηθεί, σα θεού, λιτανείες
 80με θυσίες κνισσωτές και άθλων κρίσεις·
 που με τ᾽ άνθη των δυο ο Διαγόρας φορές
 στεφανώθηκε· τέσσαρις άλλες
 στον ξακουσμένο νικώντας Ισθμό,
 και μια πάνω στην άλλη στα Νέμεα,
 και στην τραχιά την Αθήνα.
Και του Άργους ο χαλκός τονε γνώρισε [αντ. ε]
 και της Αρκαδίας και της Θήβας τα έπαθλα
 85κι οι ντόπιοι Βοιώτιοι αγώνες
 κι η Πελλήνη· στην Αίγινα νίκησε
 έξι φορές· και στα Μέγαρ᾽ αλλιώς δε μιλά
 της πέτρινης στήλης ο ψήφος.
 Μα ω Δία πατέρα, που απάνω θρονιάζεις
 στου Αταβύριου τις ράχες,
 με τιμή δέχου κι αυτόν μου
 το θεσπισμένο Ολυμπιόνικον ύμνο
και τον άντρα που πήρε της νίκης τη δόξα [επωδ. ε]
 με την πυγμή του· και δίνε
 πάντα να ᾽χει τιμή πολυσέβαστη
 90κι απ᾽ τους δικούς κι απ᾽ τους ξένους·
 γιατ᾽ ίσια το δρόμο τραβά, που ᾽ν᾽ εχθρός
 της ξαδιάντροπης έπαρσης,
 και ξέρει καλά να φυλάει σα χρησμούς
 τις σοφές διδαχές που του μάθανε
 οι ευγενείς πρόγονοί του.
 Μην αφήσεις ποτέ να σκεπάσ᾽ η σκοτεινιά
 το κοινό απ᾽ τον Καλλιάναχτα σπέρμα·
 με των Ερατιδών τις χαρές
 έχει κι η πόλη γιορτές και ξεφάντωσες.
 Μα κάποτε μες σε μιαν ώρα μικρή
 95κι ενάντιες ανέμων πνοές μπορεί να φυσήξουν.