[7.45.1] Την επομένη οι Συρακούσιοι έστησαν δύο τρόπαια, το ένα στις Επιπολές, στο σημείο όπου είχε γίνει η επίθεση, το άλλο στο μέρος όπου οι Βοιωτοί είχαν πρώτοι αντισταθεί. Οι Αθηναίοι πήραν τους νεκρούς τους με ανακωχή. [7.45.2] Σκοτώθηκαν πολλοί από τους Αθηναίους και τους συμμάχους τους, αλλά τα όπλα που τους πήραν ήσαν περισσότερα σε αναλογία με τους νεκρούς. Τούτο έγινε επειδή, όσοι πήδηξαν από τους γκρεμούς, είχαν ρίξει τ᾽ άρματά τους και, αν σκοτώθηκαν μερικοί, άλλοι όμως σώθηκαν.
[7.46.1] Ύστερ᾽ απ᾽ αυτό, όπως συμβαίνει μετά από αναπάντεχη επιτυχία, οι Συρακούσιοι αναθάρρησαν πολύ, όπως και την πρώτη φορά, κι έστειλαν δεκαπέντε καράβια με τον Σικανό στον Ακράγαντα που είχε εμφύλιο πόλεμο, για να δοκιμάσει να προσεταιριστεί την πολιτεία. Ο Γύλιππος έφυγε πάλι, από στεριά, στις υπόλοιπες πολιτείες της Σικελίας για να φέρει από εκεί στρατό. Μετά την μάχη στις Επιπολές είχε την ελπίδα ότι θα μπορούσε να κυριέψει το τείχος των Αθηναίων με έφοδο.
[7.47.1] Οι Αθηναίοι στρατηγοί έκαναν συσκέψεις και συζητούσαν για την συμφορά που είχαν πάθει και για την γενική αποθάρρυνση του στρατού. Έβλεπαν ότι καμιά από τις επιχειρήσεις τους δεν επιτύχαινε και ότι οι στρατιώτες τους δύσκολα υποφέραν την απραξία. [7.47.2] Τους βασάνιζε και αρρώστια και τούτο για δύο λόγους. Ήταν η εποχή του χρόνου που οι άνθρωποι αρρωσταίνουν περισσότερο και το στρατόπεδό τους ήταν σε μέρος με βάλτους και ανθυγιεινό. Και από κάθε άλλη άποψη η κατάσταση τους φαινόταν απελπιστική. [7.47.3] Ο Δημοσθένης θεωρούσε ότι δεν έπρεπε να μείνουν εκεί, αλλά με τις σκέψεις που είχε όταν ριψοκινδύνεψε στις Επιπολές και τώρα που είχε αποτύχει, ήθελε να φύγουν αμέσως, χωρίς χρονοτριβή, όσο θα ήταν ακόμα δυνατόν να περάσουν το πέλαγος και να έχουν τουλάχιστον την υπεροχή με τα καράβια που είχαν έρθει για ενίσχυση. [7.47.4] Έλεγε ότι θα ήταν πολύ πιο ωφέλιμο για την Αθήνα να πολεμήσουν εναντίον εκείνων που οχύρωναν την Δεκέλεια, παρά εναντίον των Συρακουσίων τους οποίους ήταν δύσκολο να νικήσουν. Εξάλλου έλεγε ότι ήταν παράλογο να ξοδεύουν, μάταια, χρήματα πολλά εξακολουθώντας την πολιορκία.
[7.48.1] Ενώ, όμως, αυτή ήταν η γνώμη του Δημοσθένη, ο Νικίας, αν και νόμιζε κι αυτός ότι τα πράγματα πάνε άσχημα, δεν ήθελε να παραδεχθεί ρητά την αδυναμία τους, ούτε να ψηφίσει φανερά για την αποχώρηση σε μια πολυάριθμη συγκέντρωση κι έτσι να το μάθει ο εχθρός, γιατί τότε, όποτε το αποφάσιζαν, θα ήταν δυσκολότερο να διαφύγουν την προσοχή του εχθρού. [7.48.2] Αλλά και από τα όσα ήξερε για τους εχθρούς —περισσότερα από τους συναδέλφους του— είχε την ελπίδα ότι η κατάσταση θα εξελιχθεί πιο άσχημα γι᾽ αυτούς, παρά για τους Αθηναίους, αν επέμεναν να εξακολουθήσουν την πολιορκία. Θα μπορούσαν να εξαντλήσουν τον εχθρό που δεν είχε εφόδια, αφού τώρα, με τα καράβια που είχαν στη διάθεσή τους, κυριαρχούσαν στην θάλασσα. Υπήρχαν επίσης στις Συρακούσες μερικοί που ήθελαν να παραδοθεί η πολιτεία στους Αθηναίους, του έστελναν μηνύματα και δεν τον άφηναν να λύσει την πολιορκία. [7.48.3] Έχοντας τις πληροφορίες αυτές, ταλαντευόταν και παρακολουθούσε τα πράγματα χωρίς ν᾽ αποφασίζει, αλλά στον λόγο του δήλωσε ότι δεν είχε σκοπό να πάρει τον στρατό πίσω και να φύγει. Ήξερε καλά ότι οι Αθηναίοι δεν θα ανέχονταν να σηκωθούν να φύγουν οι στρατηγοί χωρίς απόφαση δική τους. Και δεν επρόκειτο να ψηφίσουν για την τύχη τους άνθρωποι σαν τους ίδιους τους στρατηγούς, που θα ήξεραν, όπως εκείνοι, τα πράγματα από άμεση πείρα, αλλά άνθρωποι που θα τα έκριναν όχι καν από προφορικές καταγγελίες, αλλά από διαβολές, κι αν αυτές ήσαν επιδέξια παρουσιασμένες, αυτές και θα πίστευαν για να κρίνουν τους στρατηγούς. [7.48.4] Πρόσθεσε ότι πολλοί, οι περισσότεροι μάλιστα από τους στρατιώτες που τώρα φώναζαν για τη δύσκολη θέση που βρίσκονταν, άμα θα έφταναν στην Αθήνα θα φώναζαν ότι οι στρατηγοί δωροδοκήθηκαν, καταπρόδωσαν και έφυγαν. Επειδή, λοιπόν, ήξερε την ιδιοσυγκρασία των Αθηναίων, προτιμούσε, αντί να χάσει την ζωή του εξαιτίας τους και με ατιμωτική και άδικη κατηγορία, να την χάσει, αν έπρεπε να πεθάνει, από τον εχθρό, προκινδυνεύοντας ο ίδιος. [7.48.5] Είπε, τέλος, ότι η κατάσταση των Συρακουσίων ήταν χειρότερη από τη δική τους, αφού ξόδευαν χρήματα πολλά για να συντηρούν μισθοφόρους και φρουρές στα οχυρά κι έπρεπε να πληρώνουν, από ένα χρόνο τώρα, τα έξοδα μεγάλου στόλου και να τον τρέφουν. Θα ήσαν στενοχωρημένοι και σε λίγο θα βρίσκονταν σε μεγαλύτερη αμηχανία. Είχαν κιόλας ξοδέψει δύο χιλιάδες τάλαντα και τα χρέη τους ήσαν μεγάλα, και αν θυσίαζαν οποιοδήποτε τμήμα της τωρινής τους δύναμης επειδή δεν θα μπορούσαν να το θρέψουν, τούτο θα σήμαινε την κατάρρευσή τους, αφού στηρίζονταν σε ξένη βοήθεια και όχι, σαν τους Αθηναίους, σε στρατολογημένες δυνάμεις. [7.48.6] Είπε, λοιπόν, ότι έπρεπε να μείνουν και να εξακολουθήσουν την πολιορκία και να μην φύγουν νικημένοι από έλλειψη χρημάτων, αφού ως προς αυτό ήσαν σε πολύ καλύτερη θέση από τον εχθρό.