[2.39.1] Όλα τούτα τους άναψαν και τους έκαναν πιο τολμηρούς, τόσο που μάλωσαν ποιός αγαπούσε τον άλλον πιο πολύ. Λίγο-λίγο έφτασαν και στους όρκους: ο Δάφνης πήγε στην κουκουναριά κι ορκίστηκε στον Πάνα ότι μήτε μια μέρα δε θα ζήσει μονάχος δίχως τη Χλόη· [2.39.2] η Χλόη πάλι μπήκε στη σπηλιά κι ορκίστηκε στις Νύμφες ν᾽ ακολουθήσει τον Δάφνη στη ζωή και στο θάνατο. Και τόση αφέλεια είχε η Χλόη, σαν κορίτσι που ήταν, ώστε βγαίνοντας από τη σπηλιά είχε την απαίτηση να της δώσει και δεύτερον όρκο. «Δάφνη», είπε, «ο Παν είναι θεός ερωτιάρης κι άπιστος. [2.39.3] Ερωτεύθηκε την Κουκουναριά, αλλά και τη Φλογέρα, και δεν παύει ούτε στιγμή να κυνηγάει τις Δρυάδες και να ενοχλεί τις Επιμηλίδες Νύμφες. Έτσι, αν πατήσεις τους όρκους που του ᾽κανες δε θα σκοτιστεί να σε τιμωρήσει, κι αν ακόμα πας με πιο πολλές γυναίκες απ᾽ όσα καλάμια έχει η φλογέρα. [2.39.4] Να μου ορκιστείς λοιπόν σε τούτο το κοπάδι τις γίδες και στη γίδα που σ᾽ έθρεψε ότι δε θα εγκαταλείψεις τη Χλόη όσο σου είναι πιστή. Αν πάλι σε προδώσει εσένα και τις Νύμφες, φεύγα μακριά της — μίσησέ την, σκότωσέ τη σα λύκο». [2.39.5] Ο Δάφνης, κολακευμένος από τη δυσπιστία της, στάθηκε στη μέση του κοπαδιού, έπιασε με το ᾽να χέρι μια γίδα και με τ᾽ άλλο έναν τράγο κι ορκίστηκε ότι θ᾽ αγαπάει τη Χλόη όσο θα τον αγαπάει κι εκείνη· κι αν όμως εκείνη προτιμήσει άλλον από τον Δάφνη, αυτός δε θα τη σκοτώσει παρά θ᾽ αυτοκτονήσει. [2.39.6] Κι η Χλόη χάρηκε, πιστεύοντας σα νέα βοσκοπούλα ότι οι γίδες και τα πρόβατα είναι ιδιαίτεροι θεοί των βοσκών.