Και, καθώς έλειπε ο Ήλιος, κανείς δε θυμήθηκε [στρ. δ]
να του βάλουνε κλήρο και κείνου,
μα έτσι ακλήρωτο αφήσανε,
60δίχως χώρα καμιά, τον αγνό το θεό.
Και σαν τους το θύμισε, ο Δίας ετοιμάζονταν
να κάμει απ᾽ αρχής μερασιά,
μα εκείνος δεν άφησε· γιατ᾽ είπε πως βλέπει
ν᾽ αναδίνεται μες απ᾽ τα βάθια
της ολάφριστης θάλασσας μια χώρα,
που κι ανθρώπους θα θρέφει πολλούς
και πλήθια θα χαίρεται κοπάδια.

Και προσκάλεσ᾽ ευτύς τη χρυσόπεπλη Λάχεση [αντ. δ]
65να σηκώσει το χέρι κι ανεπίβουλα
των θεών το μεγάλο τον όρκο να πει
και να ομόσει μαζί με του Κρόνου το γιο
πως, αφού στο λαμπρόφωτο αιθέρα φανεί,
κλήρα θα ᾽ταν για πάντα δική του.
Έτσι και πήρανε τέλος
απ᾽ της αλήθειας πεσμένες στο στόμα
της συμφωνίας οι κορφές:
Βλάστησε μες απ᾽ την άρμη της θάλασσας

70το νησί, και δικό του είναι τώρα του θεού [επωδ. δ]
που γεννά τις οξιές τις αχτίνες,
του βασιλιά των φλογόπνοων αλόγων.
Εκεί σμίγοντας έναν καιρό με τη Ρόδω
εφτά γέννησε γιους, που από κείνον δέχτηκανε
την πιο μεγάλη μεσ᾽ όλους τούς τότε σοφία.
Κι απ᾽ αυτούς ένας τον Κάμιρο γέννησε, πρώτο,
και τ᾽ αδέρφια του Λίνδο κι Ιάλυσο·
75που αφού σε τρία τη μέρασαν
την πατρική τους τη γη,
χωριστά είχε την πόλη που του έλαχε
ο καθένας τους έδρα
κι έχοουν πάρει απ᾽ αυτούς τ᾽ όνομά των.