ΧΟΡ. Έφυγ᾽ ο νέος, βασιλιά, με βια απ᾽ τον θυμό του,
και βαριά γνώμη έχει σαν πονέσει τέτοιος νους.
ΚΡΕ. Ας κάνει. Και δεν πάει να σοφισθεί και πιο μεγαλύτερα
από όσα είναι των ανθρώπων; τα κορίτσ᾽ αυτά δεν θα τα ξεγλιτώσει
από την τύχη τους.
770ΧΟΡ. Και τις δυο λοιπόν εννοείς να τις σκοτώσεις;
ΚΡΕ. Όχι αυτήνα που το χέρι της δεν έβαλε, καλά που μου το λες.
ΧΟΡ. Και τί θάνατο της άλλης σκοπεύεις να της δώσεις;
ΚΡΕ. Θα την πάω κατά πού ο δρόμος των ανθρώπων χάνεται —στην ερημιά—
και θα την κλείσω ζωντανή στο κατώι σκυμμένη στον βράχο
ρίχνοντάς την τόση τροφή όση θέλει το κρίμα της
για να γλιτώσει η πολιτεία όλη απ᾽ τη λέρα.
Κι εκεί τον Άδη, που μονάχα σέβεται απ᾽ όλους τους θεούς,
ας τον παρακαλέσει, κι ίσως καταφέρει να μην πεθάνει·
ή να νιώσει πια, και αν είν᾽ κι αργά, ότι πάει κόπος χαμένος
780να δίνει κανείς τιμή σ᾽ όσους είναι στον Άδη.

ΚΟΡ. Τώρ᾽ αυτός φεύγει, βασιλιά, απ᾽ τον θυμό αναμμένος.
Μα μια ψυχή που πόνεσε τόσο πολύ είναι τρόμος!
ΚΡΕ. Ας κάμει αυτός ό,τι μπορεί· κι αν έχει περηφάνια
που να ᾽ναι κι υπεράνθρωπη, πάλι δεν θα γλιτώσει
απ᾽ την κακή τη μοίρα τους αυτές τις δυο τις κόρες!
770ΚΟΡ. Θα τις σκοτώσεις και τις δυο;
ΚΡΕ. (αφού σκεφτεί) Όχι βέβαια κι εκείνην
οπού δεν άγγισε σ᾽ αυτά· μα αυτό καλά λες βέβαια.
ΚΟΡ. Και με ποιό θάνατο λοιπόν θέλεις να τη σκοτώσεις;
ΚΡΕ. Έξω απ᾽ την πόλη αυτήν, εκεί, σ᾽ έρημο μονοπάτι,
θα τηνε κλείσω ζωντανή σε πέτρινο κατώγι!
Και θα της βάλω και τροφήν, όση μονάχα πρέπει
για να μη βρει το κρίμα της όλη την πολιτεία.
Τον Άδη ας περικαλεί, που μόνο αυτόν λατρεύει,
κι ίσως πετύχει κι απ᾽ αυτόν εκεί να μην πεθάνει·
θα μάθει όμως τουλάχιστο πως είναι άδικος κόπος
780μόνο να σέβεται κανείς αυτούς που ᾽ναι στον Άδη.
(Βγαίνει με τους οπλοφόρους)