Τότε κι ο φωτοδότης θεός, του Υπερίονα ο γιος, [στρ. γ]
στ᾽ ακριβά τα παιδιά του παράγγελνε
40το μελλούμενο αυτό να φυλάξουνε χρέος:
πρώτοι να χτίσουν βωμό στη θεά μεγαλόφαντο
και σεμνή κάνοντάς της θυσία
την καρδιά του πατέρα και της
πολεμόχαρης κόρης να ευφράνουν.
Δίνει αξία και χαρές στους ανθρώπους, αλήθεια,
του Προμηθέα το σέβας.

45Μα κατεβαίνει και κάπου ανεπάντεχα [αντ. γ]
της Λήθης το σύννεφο κι όξω το νου
παρασέρνει απ᾽ τον ίσιο το δρόμο.
Έτσι και κείνοι ξεχνώντας ανέβηκαν
λαμπερής σπέρμα φλόγας να πάρουν μαζί τους,
και ιερό στην Ακρόπολη χτίσανε
για θυσίες με δίχως φωτιά.
Μα ο Δίας ξανθό σύννεφο στέλνοντας
50πολύ χρυσάφι τούς έβρεξε,
κι η ίδια η Γλυκόματη κόρη τούς έδωσε

να ᾽ναι σ᾽ όλες τις τέχνες οι πρώτοι [επωδ. γ]
μες στους ανθρώπους
με την άφταστη δουλειά των χεριών τους·
κι ήταν οι δρόμοι γιομάτοι από έργα τους
που ζωντανά και σα να βάδιζαν μοιάζαν.
Βαθιά είχαν δόξα· η σοφία
που κατέχει κανείς με τη μάθηση,
μεγαλύτερη δείχνεται ακόμα
όταν κι άδολη θα ᾽ναι.
Λένε οι παλιοί των ανθρώπων οι μύθοι,
55πως όταν ο Δίας και οι αθάνατοι
τη γη μεταξύ τους μοιράζουνταν,
δε φαινόντανε η Ρόδος ακόμα
στης θάλασσας πάνω την άπλα,
μα στους αρμυρούς του πελάου τους βυθούς
το νησί ήταν κρυμμένο.