ΚΟΡ. Μενέλαε, σκότωσέ την· το ζητάει
η τιμή των προγόνων, του σπιτιού σου·
αφού στον πόλεμο έδειξες αντρεία,
να μη σε πει δειλόν η Ελλάδα τώρα.
ΜΕΝ. Σύμφωνος είμαι· με τη θέλησή της
μου ᾽φυγε από το σπίτι με άλλον άντρα
κι η ανάμειξη της Κύπρης είναι λόγια.
Στην Ελένη.
Θα λιθοβοληθείς. Εμπρός! Χρονώνε
1040μόχθους των Αχαιών θα τα πλερώσεις
σε μια στιγμή μ᾽ αυτόν το θάνατό σου·
ντροπιάσματα η τιμή μου δε σηκώνει.
ΕΛΕ., γονατίζοντας μπροστά του.
Στα γόνατά σου πέφτω· μη φορτώσεις
σ᾽ εμέ κακό θεόσταλτο· συγχώρα.
ΕΚΑ. Τους συμπολεμιστές σου μην προδώσεις,
που τούτη δω σου σκότωσε· σ᾽ εκείνων
τ᾽ όνομα το ζητώ και στων παιδιών τους.
ΜΕΝ. Κυρούλα, αρκεί· για τούτη δε με νοιάζει.
Προστάζω να την παν οι ακόλουθοί μου
στο πλοίο που θα τη φέρει στην Ελλάδα.
Στρατιώτες παίρνουν την Ελένη και φεύγουν.
ΕΚΑ. Ω, να μην μπει μ᾽ εσένα στο ίδιο πλοίο.
1050ΜΕΝ. Γιατί; Μην παραβάρυνε;
ΕΚΑ. Η αγάπη,
σαν αγαπήσεις μια φορά, δε σβήνει.
ΜΕΝ. Κατά που θα φερθεί ο αγαπημένος.
Μα ας γίνει ως θέλεις· δε θα μπει μες στο ίδιο
μ᾽ εμάς καράβι· όσο γι᾽ αυτό, έχεις δίκιο.
Και στο Άργος όταν πάει, θα βρει η κακούργα
τη θανή την κακή που της αξίζει,
και θα διδάξει σε όλες τις γυναίκες
τη σωφροσύνη. Ναι, εύκολο δεν είναι,
αλλά η ποινή της και χειρότερές της
θα μάθει να φοβούνται για όσα κάνουν.
Ο Μενέλαος φεύγει. Η Εκάβη πλαγιάζει.