[4] Παίρνεις λοιπόν από τους ανθρώπους την αμοιβή της οκνηρίας σου. Κανείς δε σου προσφέρει πια θυσίες, μήτε σε στεφανώνει, παρά μόνο τυχαία στην Ολυμπία χωρίς να νομίζει και αυτός ότι κάνει κάτι απαραίτητο, κρατάει μόνο μια συνήθεια παλιά. Και όπου να ᾽ναι θα σε πετάξουν από την εξουσία και θα σε καταντήσουν σαν τον Κρόνο, ω θεέ γενναιότατε. Αφήνω πια πόσες φορές ώς τώρα έχουν κατακλέψει το ναό σου. Άλλοι πάλι άπλωσαν το χέρι τους ακόμα και σ᾽ εσένα τον ίδιο στην Ολυμπία. Κι εσύ, ο υψιβρεμέτης, βαρέθηκες να ξεσηκώσεις τα σκυλιά ή τους γειτόνους να φωνάξεις να τρέξουν για βοήθεια και να τους πιάσουν την ώρα που ετοίμαζαν τα κλεμμένα για φευγάλα. Μα ο δυνατός εσύ Γιγαντοφάγος, ο νικητής των Τιτάνων, καθόσουν και τους άφηνες να σου κόβουν τους πλοκάμους, και ας κρατούσες στο χέρι σου έναν κεραυνό δέκα πήχες.
Πότε λοιπόν, θαυματουργέ, θα πάψεις τόσο να τα παραβλέπεις όλα αυτά; Και πότε θα τιμωρήσεις την τόση αδικία; Πόσοι Φαέθοντες ή Δευκαλίωνες πρέπει να τιμωρηθούν για μια ζωή έτσι ξεχειλισμένη από αλαζονεία; [5] Και για να αφήσω τα ξένα και να ᾽ρθω στα δικά μου· πόσους Αθηναίους δεν εξύψωσα και από πάμπτωχους τους έκαμα πλούσιους; Όλους που είχαν ανάγκη τους βοήθησα και κυριολεκτικά σωρούς τα πλούτη μου σκόρπισα, για να ευεργετώ τους φίλους. Και τώρα που μ᾽ αυτή μου την τακτική έγινα φτωχός, όλοι αυτοί δε με γνωρίζουν πια, ούτε γυρίζουν να με κοιτάξουν, που κάποτε έσκυβαν και με προσκυνούσαν και κρέμονταν από ένα μου νεύμα. Μα, αν τύχει και στο δρόμο μου συναντήσω κανέναν τους, με προσπερνούν, όπως μια παλιά επιτύμβια στήλη ριγμένη από το χρόνο, χωρίς καν να τη διαβάσουν. Άλλοι πάλι, και από μακριά μόλις με δουν, αλλάζουν δρόμο θεωρώντας με κακό συναπάντημα και γρουσουζιά, έμενα που στάθηκα πριν από λίγο σωτήρας και ευεργέτης τους. [6] Γι᾽ αυτό λοιπόν από τις δυστυχίες μου αποτραβήχτηκα σ᾽ αυτήν την άκρη, φόρεσα προβιά και σκάβω τη γη με μεροκάματο ένα τεσσάρι οβολούς, φιλοσοφώντας με την ερημιά και το δικέλλι μου. Εδώ επιτέλους τούτο το κέρδος θαρρώ πως θα ᾽χω, δε θα βλέπω πια πολλούς να ευτυχούν, χωρίς να το αξίζουν, γιατί αυτό είναι το καταθλιπτικότερο.
Επιτέλους λοιπόν, γιε του Κρόνου και της Ρέας, πέταξε από πάνω σου αυτόν το βαθύ και γλυκό ύπνο. Περισσότερο και από τον Επιμενίδη έχεις κοιμηθεί. Ξαναφούντωσε τον κεραυνό σου ή άναψέ τον από την Αίτνα, τράνεψε τη φλόγα του και δείξε νεύρο ανδρωμένου και νεανικού Δία, εκτός αν είναι αλήθεια όσα οι Κρήτες διηγούνται για σένα και την ταφή σου εκεί.