«Μα η φράση αυτή», είπε ο Θαλής, «είναι του Πιττακού, που την είπε κάποτε σε μια ομαδική διασκέδαση ενσχέσει με τον Μυρσίλο· [147c] εμένα», είπε, «θα με παραξένευε πολύ, αν έβλεπα όχι γέρο τύραννο, αλλά γέρο κυβερνήτη πλοίου. Όσο για τη μετακίνηση της φράσης, συνέβη και σ᾽ εμένα ό,τι σ᾽ εκείνον τον νεαρό που πέταξε μια πέτρα για να χτυπήσει το σκυλί του, χτύπησε όμως τη μητριά του και —τότε— είπε: “Και έτσι δεν είναι άσχημα”. Γι᾽ αυτό και θεώρησα σοφότατο τον Σόλωνα που δεν δέχτηκε να γίνει τύραννος. Αλλά και ο Πιττακός επίσης, αν δεν είχε γίνει μονάρχης, δεν θα είχε πει πως είναι “δύσκολο να είναι κανείς καλός”. Όσο για τον Περίανδρο, μολονότι η τυραννίδα τον πρόσβαλε σαν κληρονομική αρρώστια, φαίνεται πως συνέρχεται καλά από την αρρώστια του χάρη στις υγιεινές συντροφιές που έχει ώς τώρα και στη συναναστροφή με μυαλωμένους ανθρώπους που εξασφαλίζει στον εαυτό του, [147d] αποκρούοντας την υπόδειξη του συμπολίτη μου Θρασύβουλου να κόβει όσες κορυφές προεξέχουν. Γιατί ο τύραννος που προτιμάει να κυβερνάει ανδράποδα παρά ελεύθερους ανθρώπους δεν διαφέρει καθόλου από τον γεωργό που θέλει να συγκομίζει όχι σιτάρι και κριθάρι αλλά ήρες και τριβόλια· γιατί τα τυραννικά καθεστώτα ένα μόνο καλό έχουν ως αντιστάθμισμα για τα πολλά κακά τους, την τιμή και τη δόξα — αν βέβαια οι τύραννοι κυβερνούν καλούς ανθρώπους φροντίζοντας να είναι καλύτεροι από αυτούς και αν φαίνεται να ξεπερνούν τους πολίτες τους στη μεγαλοσύνη· αν όμως μένουν ευχαριστημένοι με την ασφάλεια δίχως την τιμή, ε τότε θα έπρεπε να κυβερνούν κοπάδια πρόβατα, άλογα και βόδια, και όχι ανθρώπους. Τούτος εδώ, πάντως, ο ξένος μας [147e] μάς έμπλεξε», είπε, «σε συζητήσεις τελείως αταίριαστες, παραλείποντας να μιλάει και να διερευνά θέματα που ταιριάζουν σε ανθρώπους που πηγαίνουν σε δείπνο. Αλήθεια, δεν νομίζεις ότι, όπως ακριβώς πρέπει να προετοιμασθεί με κάποιον τρόπο αυτός που θα παραθέσει το δείπνο, πρέπει επίσης να προετοιμασθεί και αυτός που θα συμμετάσχει στο δείπνο; Οι Συβαρίτες, επί παραδείγματι, κάνουν τις προσκλήσεις των γυναικών πριν από ένα χρόνο, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να προσέλθουν στο δείπνο έχοντας ετοιμάσει με την ησυχία τους τα φορέματα και τα κοσμήματά τους. Εγώ προσωπικά είμαι της γνώμης ότι η σωστή προετοιμασία αυτού που θα συμμετάσχει στο δείπνο με τον καθωσπρέπει τρόπο, απαιτεί περισσότερο χρόνο, και ο λόγος είναι ότι είναι δυσκολότερο να βρει κανείς τα στολίδια που ταιριάζουν στο χαρακτήρα και στην ψυχή [147f] παρά να βρει τα περιττά και άχρηστα για το σώμα στολίδια. Γιατί ο νουνεχής άνθρωπος δεν φέρνει τον εαυτό του στο δείπνο σαν ένα αγγείο για να το γεμίσει, αλλά και για να ασχοληθεί με κάτι σοβαρό, να διασκεδάσει, να ακούσει και να πει πράγματα που η περίσταση απαιτεί από τους συνδαιτημόνες, αν είναι όλοι τους να περάσουν εκεί ευχάριστα. Ένα άνοστο φαγητό μπορείς να το βάλεις στην άκρη· αν το κρασί είναι κακό, μπορείς να καταφύγεις στο νερό· ο σύνδειπνος όμως που πονοκεφαλιάζει τους υπόλοιπους και είναι φορτικός και απαίδευτος χαλάει και καταστρέφει την ευχαρίστηση κάθε κρασιού, κάθε φαγητού και κάθε τραγουδίστριας· και ούτε υπάρχει τρόπος να απαλλαγεί κανείς με εμετό [148a] από μια τέτοια αηδία, αλλά σε μερικούς η αμοιβαία δυσαρέσκεια παραμένει σε όλη τη ζωή τους — κάτι σαν εωλοκρασία από κάποια προσβλητική συμπεριφορά ή από ξέσπασμα θυμού λόγω οινοποσίας. Έκανε λοιπόν πολύ καλά χτες ο Χίλωνας που, όταν πήρε την πρόσκληση, δεν την αποδέχτηκε αμέσως παρά μόνο όταν έμαθε έναν έναν τους καλεσμένους. Είπε, πράγματι, ότι έναν απερίσκεπτο συνταξιδιώτη της θάλασσας ή σύντροφο στη σκηνή είναι υποχρεωμένοι να τον ανεχθούν όσοι βρίσκονται στην ανάγκη να ταξιδέψουν ή να πάρουν μέρος σε μια εκστρατεία· το να αφήνει όμως κανείς στην τύχη να αποφασίσει με ποιούς θα βρεθεί στο συμπόσιο, δεν δείχνει μυαλωμένο άνθρωπο. Ο σκελετός που οι Αιγύπτιοι τον φέρνουν —πολύ σωστά— στα συμπόσια και τον βάζουν μπροστά στους συμπότες [148b] προτρέποντάς τους με αυτόν τον τρόπο να θυμούνται ότι σύντομα θα γίνουν και αυτοί έτσι, μολονότι έρχεται σαν ένας άχαρος και καθυστερημένος συνδιασκεδαστής, έχει, παρ᾽ όλα αυτά, κάτι που ταιριάζει με την περίσταση, και αν δεν παρακινεί στο ποτό και στην απόλαυση, παρακινεί όμως στη φιλία και στην αμοιβαία συμπάθεια, και προτρέπει τη ζωή που είναι χρονικά σύντομη να μη τη μακραίνουμε με άσχημες συμπεριφορές.»