Μ᾽ αν είναι λόγος, ή την ευτυχία τους [στρ. β]
ή των χεριώ τη δύναμη να εγκωμιάσω
ή τους σιδερομάχητους πολέμους των,
20τότ᾽ ας μου σκάψουν τόπο για τα πιο μακριά
πηδήματα· ορμήν έχουν ελαφριά
τα γόνατά μου· και πέρ᾽ απ᾽ τα πέλαγα
παίρνουν οι αητοί το πέταμά των.
Για κείνους πρόθυμα τραγούδησε και των Μουσών
ο θεϊκός χορός στο Πήλιο και στη μέση
χτυπώντας την εφτάγλωσση τη φόρμιγγα
ο Απόλλωνας με το χρυσό το πλήχτρο

25τις μελωδίες των οδηγούσε τις πολύτροπες· [αντ. β]
και, πρώτ᾽ από το Δία αρχίζοντας,
τη σεβαστή ύμνησαν τη Θέτη
και τον Πηλέα· κι έλεγαν, πώς ζήτησε
του Κρηθέα η κόρη, η γιόμορφη Ιππολύτη
με δόλο να τον πεδικλώσει και με ποιές
πίβουλες τέχνες τον κατάφερε τον άντρα της
και σύντροφό του, των Μαγνήτων το φρουρό,
ράβοντας λόγια ψεύτικα πλασμένα
30πως τάχα εκείνος στο κρεβάτι επάνω του Άκαστου
δοκίμασε τη νυφική της πίστη

να βιάσει· μα το ενάντιο ήταν η αλήθεια: [επωδ. β]
αυτή, μ᾽ όλη του πάθους της τη φλόγα τού έπεφτε
πολλά παρακαλώντας για να τον πλανέσει·
μα εκείνου μ᾽ αγανάχτηση αγκαθιάσανε
τ᾽ ασύφταστα τα λόγια την καρδιά του
κι αδίσταχτα τη νέα γυναίκ᾽ απόστρεψε
γιατ᾽ είχε του Ξενίου πατρός το φόβο.
Όλα καλ᾽ απ᾽ τ᾽ ουρανό τ᾽ απείκασε
35ο βασιλιάς των αθανάτων, που σηκώνει
τα σύγνεφα και του ᾽ταξε μ᾽ ένα του διάνεμα
γρήγορα να του δώσει μια απὀ τις θαλασσινές
τις Νηρηίδες τις χρυσαδραχτούσες ταίρι,