Ω! φρίκη να το πεις, φρίκη να δεις στα μάτια
αυτό που απ᾽ τους ναούς του Φοίβου μ᾽ έχει διώξει,
που όρθια να μη μπορώ να στήσω το κορμί μου
και τρέχω με τα χέρια αντίς με γοργό πόδι,
γιατ᾽ είναι τίποτα η γριά, μωρό, στο φόβο.
Μόλις στο πολυστέφανο τ᾽ άδυτο μπήκα
40και νά, μπροστά στον Ομφαλό βλέπω έναν άντρα
πεσμένο ικέτη, μόλυσμα του αγίου του τόπου,
που αίμα τα χέρια του έσταζαν και το σπαθί του
γυμνό κρατούσε κι ένα ελιάς ψηλό κλωνάρι
σεμνά περιζωσμένο με μακριές ταινίες,
μ᾽ άσπρο μαλλί — για να το πω σωστά πώς ήταν.
Και μπρος στον άντρ᾽ αυτό —θάμα να δεις— κοιμάται
κοπάδι από γυναίκες, μα Γοργόνες λέω πως είναι·
μα ούτε και πάλι με Γοργόνες παρομοιάζω,
γιατί τις έχω κάπου ιδεί ζωγραφισμένες
50ν᾽ αρπάζουν του Φινέα το δείπνο· μ᾽ αυτές όμως
φτερά δεν έχουν, μαύρες και βδελύγματα είναι
κι έτσι αγκομαχητά ρουχνίζουν, που να φεύγεις·
τα μάτια τους σταζοβολούν αιμάτινο έμπυο
κι είναι η στολή τους να μην πλησιάζουν ούτε
σε αγάλματα θεών ούτε σε ανθρώπων στέγες.
Δε γνώρισα ποτέ της φάρας των τη φύτρα
κι ουδέ ποιά γη καυχάται να ᾽θρεψε το γένος
άβλαβ᾽ αυτό, χωρίς τον κόπο της να κλάψει.
60Μα για τα επίλοιπ᾽ ας γνοιαστεί κι ο ίδιος τώρα
του ναού τούτου ο κύριος Λοξίας ο μέγας,
που γιατρόσοφος μάντης και τερατοσκόπος
ξέρει να διώχνει το κακό κι απ᾽ άλλων σπίτια.