ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

ΧΟΡΟΣ
Θρέφει κι η γη πολλές
σκιάχτρων φριχτών τρομάρες
κι ανθρωπομάχα τέρατα
μες στους κόλπους της θάλασσας βρυάζουν·
ανάμεσα γης κι ουρανού
590φωτιές ᾽ποπάνω μας ξεσπούν·
πετούμενα και στεριανά
με τρόμο έχουν να πουν
τις άγριες μπόρες σα μανιάζουν.

Μα ποιός του άντρα θα πει
τη δίχως όρια τόλμη
και των ξωφρένων γυναικών
τις αποδιάντροπες αγάπες
που βόσκουν μέσα στων σπιτιών τις συμφορές.
Ο έρωτας ο αχαλίνωτος,
που ζώων κι ανθρώπων θηλυκά δαμάζει,
600των αντρογύνων το συνταίριασμα
παράνομα νικά και ξεταιριάζει.

Κι ας αναθυμηθεί όποιος έμαθε
κι ανεμοσκόρπιστα δεν έχει φρένα,
σαν ποιά βουλή σοφίστηκε η πανάθλια
φόνισσα μάνα, του Θεστίου η γέννα,
που έκαψε σύφλογο του γιου της το δαυλό
το συχρονίτη, που μ᾽ αυτόν δεμένη
κι ισόμετρ᾽ ήταν η ζωή του ολάκερη
απ᾽ τη στιγμή, που από τον κόρφο πέφτοντας
610της μάνας του πρωτοκελάηδησε,
ως τη στερνή του τη μοιρογραμμένη·

Κι ανάθεμάν την άλλη που ιστορούν
τη Σκύλλα την κακούργα θυγατέρα,
που πήγε και θυσίασε για τους εχθρούς
τον ίδιο της τον ακριβό πατέρα,
γιατί το νου της σήκωσαν τα κρητικά
του Μίνωα δώρα, τα χρυσά γιορντάνια
κι από του Νίσου κρυφά κλέβει την κορφή,
620ενώ σ᾽ ύπνον ανάσαιν᾽ άγνοιαστος βαθύ,
την τρίχα την αθάνατη, η σκυλόψυχη,
κι ο Ερμής τον πήε στου Χάρου τα λιμάνια.