ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

ΧΟΡ. Καλότυχοι που δε γευτούν
στη ζωή τους κανένα κακό·
γιατί για κείνους που οργή θεϊκιά
τα σπίτια τους σείσει, δε λείπει καμιά συφορά
που να μην πέφτει σε πλήθος γενεές των.
Όμοια, καθώς όταν κύμα
κυλάει φουσκωμένο
απ᾽ τις άγριες της Θράκης πνοές
πάνω στη σκοτεινή την άβυσσο,
590απ᾽ το βυθό αναταράζει
τη μαύρη ανεμοτράνταχτη αμμουδιά
κι αντιβογγώντας στενάζουν
κυματόδαρτοι οι κάβοι.

Από παλιούς βλέπω καιρούς
τα πάθη των Λαβδακιδών
να πέφτουν απάνω στα πάθη εκεινών
που σβήσανε κι ούτε καμιά
δε γλιτώνει γενιά την άλλη γενιά των·
μα ένας θεός τις γκρεμίζει
και λυτρωμό δεν έχουν·
γιατί τώρα το φως, στη στερνή
πάνω ρίζα που απλώνονταν
600μες στα σπίτια του Οιδίποδα,
το θερίζει των υποχθονίων θεών
το δρεπάνι το αιματόβρεχτο,
άκριτη γλώσσα και νου θεοβλάβη.

Τη δική σου τη δύναμη, ω Δία,
ποιά ανθρώπινη έπαρση
να σταματήσει θα μπόρειε; που αυτήν
μήτε ο ύπνος ποτέ ο πανδαμάτορας πιάνει,
μήτε οι μήνες των θεών οι ακούραστοι,
μ᾽ απ᾽ τα χρόνια ακατάλυτος
βασιλεύεις δυνάστης
610μες στου Ολύμπου το ξέλαμπρο φέγγος·
ενώ και τώρα και πριν και στο μέλλον
θα κρατά αυτός ο νόμος: πως τίποτα
στη ζωή των ανθρώπων δεν έρχεται
με χωρίς και καμιά δυστυχία.

Γιατί η άστατη βέβαια η ελπίδα
για πολλούς βγαίνει σε όφελος,
μα άλλων τούς κούφιους τούς πόθους γελά
κι η απάτη γλιστρά μες στον άνθρωπο, δίχως
να γνωρίζει αυτός τίποτα, ώσπου
στην πυρωμένη τη φωτιά
το ποδάρι του κάψει·
620γιατί αλήθεια σοφός ο περίφημος λόγος
που βγήκε από κάποιον: πως φαίνεται
καλό το κακό σε κείνον που ο Θεός
οδηγάει το νου του στο χαμό,
κι ο χαμός δε θ᾽ αργήσει να φτάσει.