ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

ΧΟΡ. Αχ! να βρισκόμουν άξαφνα [στρ. 1]
σε σπήλιο απάτητο βαθιά
ή φτερωτόν ο θεός να μ᾽ έπαιρνε
με τ᾽ άλλα τα πετούμενα κοπάδια
κι απάνω απ᾽ τον Αδρία ακροδιαβαίνοντας
στου Ηριδανού να πάγαινα το ρέμα,
όπου θρηνολογάνε το Φαέθονα
740οι αδερφές του ηλιοκόρες και τα δάκρυα τους
στο ταραγμένο κύμα στάζουν
σαν κεχριμπάρι φεγγερό.

Να ᾽φευγα στο μηλόσπαρτο [αντ. 1]
περβόλι το θαλασσινό
των Εσπερίδων λυγερόφωνων,
κει που φράζει της θάλασσας ο αφέντης
των καραβιών το παρακείθε πέρασμα,
στην άκρια τ᾽ ουρανού, που τον βαστάζει
ο Άτλαντας κι οι βρυσομάνες τρέχουνε
απ᾽ του Δία τα παλάτια και καρπίζοντας
750την πλουτοδότρα γης, αυξαίνουν
των αθανάτων τη χαρά.

Ώχου! σκαρί ασπροφτέρουγο [στρ. 2]
της Κρήτης, που ᾽φερες εδώ
μεσ᾽ απ᾽ του πελάου τ᾽ αφροκύματα,
μακριά από το χαρούμενό της σπίτι
για μαύρο γάμο την ωραία βασίλισσα.
Κακοτυχιά και για τα δυο τα μέρη
μηνούσαν ο ερχομός της, άμα δένανε,
760δοξασμένη μου Αθήνα, στο λιμάνι σου
τα παλαμάρια οι ναύτες κι όξω
γοργοπηδούσαν στη στεριά.

Αχ! για τον άνομο έρωτα [αντ. 2]
της πήρε η Κύπρη τα μυαλά
και τώρα απ᾽ το κακό τ᾽ αβάσταγο
770στον κάτασπρο λαιμό θα σφιχτοδέσει
τη θελιά κι απ᾽ τη στέγη του νυφιάτικου
θαλάμου της να κρεμαστεί θα πάει.
Δεν το βαστάει τόσο ανελέητο ντρόπιασμα!
Κι έτσι θα σώσει την τιμή της η άμοιρη
και θα σωθεί κι αυτή απ᾽ το πάθος,
τόσο μεγάλο και πικρό!