ΚΡΕ. Κι εσύ, που σαν οχιά στο σπίτι μου χωμένη, κρυφά μου ᾽πινες το αίμα
κι ούτε το ᾽ξερα πως θρέφω δυο για δυστυχία και χαλασμό του θρόνου μου,
γιά πες μου τώρα, θα πεις κι εσύ γι᾽ αυτόν τον τάφο πως ήσουν μαζί;
ή θα ξομώσεις πως δεν ξέρεις τίποτα;
ΙΣΜ. Έκανα κι εγώ το ίδιο σαν κι αυτή κι ό,τι λέει λέω
κι είμαι μαζί της και το ίδιο φταίω.
ANT. Μα το δίκιο δεν θα σ᾽ αφήσει να το πεις αυτό·
επειδή ούτ᾽ εσύ θέλησες ούτε κι εγώ σε πήρα σύντροφο.
540ΙΣΜ. Μα τώρα στα βάσανά σου δεν διστάζω μαζί σου ν᾽ αρμενίσω
στο πέλαγος του πόνου.
ANT. Ποιά έκανε το έργο ο Άδης κι αυτοί που ᾽ναι κάτου το ξέρουνε.
Μα δεν τη θέλω γω τη φίλη που με τα λόγια μόνο μ᾽ αγαπάει.
ΙΣΜ. Όχι αδελφούλα μου, μη με περιφρονήσεις
μαζί σου να μη πεθάνω και τον νεκρό κι εγώ να μην τιμήσω.
ANT. Μη μου πεθάνεις εσύ και μην παίρνεις για δικά σου αυτά που ούτε με το δάκτυλό σου ακούμπησες·
εγώ που πεθαίνω είμ᾽ αρκετή.
ΙΣΜ. Και τί τη θέλω τη ζωή μου αφού θα χάσω εσένα;
ANT. Ρώτα τον Κρέοντα· τώρα γι᾽ αυτόνε θα φροντίζεις.
550ΙΣΜ. Γιατί με πονείς μ᾽ αυτά, ανώφελα για σένα;
ANT. Λυπούμαι που το κάνω, και που σε περγελώ.
ΙΣΜ. Μα πες μου πώς και τώρα να σ᾽ ωφελήσω εγώ;
ANT. Τον εαυτό σου σώσε· δεν σε ζηλεύω που θα γλιτώσεις.
ΙΣΜ. Οϊμένα, δυστυχισμένη, γιατί να μην έχω κι εγώ την τύχη σου;
ANT. Εσύ προτίμησες να ζεις κι εγώ να πεθάνω.
ΙΣΜ. Αλλά σου είχα πει τις αιτίες μου εγώ.
ANT. Εσύ πως είχες δίκιο νόμιζες με τις δικές σου,
κι εγώ με τις δικές μου.
ΙΣΜ. Έτσι είμαστε ίσα κι ίσα στην αμαρτία μας.
ANT. Θάρρευε, εσύ ακόμα ζεις, μα η δική μου η ψυχή
560καιρό είναι πεθαμένη, για να ωφελάει αυτούς που έχουν πεθάνει.
ΚΡΕ. Αυτό το κορίτσι, εγώ λέω πως τώρα δα φανερώθηκε άμυαλο·
η άλλη ήταν από πάντα.
ΙΣΜ. Ποτέ, βασιλιά, δεν μένει ο νους εκ γενετής σ᾽ εκείνους που δυστυχούνε,
αλλά τον χάνουν.
ΚΡΕ. Εσένα σου ᾽φυγε όταν εζήλεψες να κριματίσεις μαζί με τους κακούργους.
ΙΣΜ. Μήπως είναι ζωή που θα κάνω χωρίς αυτήν, μονάχη;
ΚΡΕ. Μην τη λες αυτήν, γιατί πια δεν είναι.
ΙΣΜ. Μα θα σκοτώσεις λοιπόν του παιδιού σου την αρραβωνιαστικιά;
ΚΡΕ. Είναι άλλα χωράφια για όργωμα.
570ΙΣΜ. Δεν θα ᾽ναι σαν κι αυτήν μ᾽ εκείνον ταιριασμένοι.
ΚΡΕ. Εγώ σιχαίνομαι κακές γυναίκες για τους γιους.
ANT. Ω Αίμων, αγάπη μου, πώς σε ντροπιάζει ο πατέρας σου.
ΚΡΕ. Πολύ με ενοχλείς κι εσύ κι η παντρειά σου.
ΧΟΡ. Μήπως να του την υστερήσεις θέλεις του παιδιού σου;
ΚΡΕ. Ο Άδης είναι που θα χαλάσει αυτόν τον γάμο.
ΧΟΡ. Αποφασισμένο είναι φαίνεται αυτή για να πεθάνει.
ΚΡΕ. Και για σένα και για μένα. Ας μη χάνομε πια καιρό
παρά πηγαίνετέ τη μέσα, δούλοι, και να τις δέσουν καλά αυτές τις γυναίκες
580και να μη τις αφήσουν ελεύθερες, γιατί κι οι θαρρετοί φεύγουν σαν ιδούν το τέλος της ζωής
με τον Άδη να πλησιάζει.

ΚΡΕ. (στην Ισμήνη)
Εσύ, που μες στο σπίτι μου, σα φίδι, τρυπωμένη,
κρυφά κρυφά με βύζαινες, κι έτσι έτρεφα δυο στρίγλες
που να μισούν τον θρόνο μου, έλα και πες μου τώρα·
το μαρτυράς πως βόηθησες ετούτην να τον θάψει;
Ή τώρα θα μου ορκίζεσαι πως τάχα δεν το ξέρεις;
ΙΣΜ. Το μαρτυρώ πως το ᾽καμα, μ᾽ αν το ᾽καμε κι ετούτη,
κι έτσι το μέρος μου ζητώ κι απ᾽ την κατηγορία.
ΑΝΤ. (γρήγορα κι απότομα)
Όχι! μα η δικιοσύνη αυτό δεν θα σου το χαρίσει,
αφού ούτε εσύ το θέλησες, ούτε κι εγώ σε πήρα.
540ΙΣΜ. Μα σήμερα, που δυστυχάς, θα το ᾽χω περηφάνια
να ταξιδέψομε μαζί μες στα παθήματά σου.
ΑΝΤ. Εκείνονα που το ᾽καμε, τον ξέρει ο κάτω κόσμος.
Μα φίλος μου δεν είν᾽ αυτός οπού αγαπά με λόγια.
ΙΣΜ. Αχ! μη με διώχνεις, αδερφή, μη με θαρρείς ανάξια,
πεθαίνοντας με σένανε, να πω· τον έχω θάψει!
ΑΝΤ. Εκείνα που δεν άγγισες, δικά σου μην τα κάνεις,
και μην πεθάνεις δα κι εσύ. Αρκεί ο θάνατός μου.
ΙΣΜ. Και τί τη θέλω τη ζωήν, αφού κι εσύ μ᾽ αφήσεις;
ΑΝΤ. Νά! ρώτησε τον Κρέοντα. Εσύ που τον φροντίζεις.
550ΙΣΜ. Γιατί με τέτοια με λυπάς, αφού δεν σ᾽ ωφελούνε;
ΑΝΤ. Αν και με σένανε γελώ, βέβαια γελώ με πόνο!
ΙΣΜ. Για το καλό σου τώρα εγώ σαν τί μπορώ να κάμω;
ΑΝΤ. Τον εαυτό σου γλίτωσε! Εγώ δεν σε ζηλεύω!
ΙΣΜ. Αλίμονον! η μοίρα σου δεν θα ᾽ναι και δική μου;
ΑΝΤ. Εσύ να ζήσεις διάλεξες, εγώ όμως να πεθάνω.
ΙΣΜ. Μα βέβαια δεν μπορείς να πεις εγώ πως δεν σ᾽ τα είπα.
ΑΝΤ. Αυτά καλά σου φαίνουνταν, αλλά σε μένα τ᾽ άλλα.
ΙΣΜ. Τώρα όμως έχουμε κι οι δυο την ίδιαν αμαρτία!
ΑΝΤ. Να μη φοβάσαι! Ακόμα ζεις! Μα εμέναν᾽ η ψυχή μου,
560που πέθανεν από καιρό, ζει για τους πεθαμένους.
ΚΡΕ. Από τις δυο τις αδερφές, η μια τώρα μονάχα
λέγω πως φαίνεται άμυαλη, μα η άλλη ήτανε πάντα!
ΙΣΜ. (κλαίγοντας)
Ω βασιλιά, όποιος βρίσκεται μέσα στη δυστυχία,
κι αν φρόνιμος γεννήθηκε, τα λογικά του χάνει.
ΚΡΕ. Εσύ βέβαια! που τους κακούς επήρες για συντρόφους.
ΙΣΜ. Τί να την κάμω τη ζωήν, αν ζω χωρίς ετούτην;
ΚΡΕ. «Ετούτην» μην τη μελετάς· αυτή πια δεν υπάρχει!
ΙΣΜ. Μα του παιδιού σου τη μνηστή σκοπεύεις να σκοτώσεις;
ΚΡΕ. Άλλη γυναίκα θενα βρει για σπίτι και γι᾽ αγάπη.
570ΙΣΜ. Καμιά δεν θα ᾽ναι ταιριαστή καθώς αυτή για κείνον.
ΚΡΕ. Οι γιοι μου δεν θα πάρουνε ποτέ κακές γυναίκες.
ΑΝΤ. Ω φίλτατέ μου Αίμονα! ο πατέρας σου σε βρίζει!
ΚΡΕ. Βαρέθηκα και σένανε, και τον δικό σου γάμο!
ΚΟΡ. Ο γιος σου αφού τη διάλεξε, δεν θα του την αφήσεις;
ΚΡΕ. Αυτούς τους γάμους τους κακούς ο θάνατος θα κόψει!
ΚΟΡ. Φαίνεται τ᾽ αποφάσισες αυτή για να πεθάνει.
ΚΡΕ. Έτσι είναι, τ᾽ αποφάσισα. Μα τώρα μην αργείτε,
ω δούλοι, μέσα πάρτε τις. Κι αλήθεια σα γυναίκες,
580να᾽ ναι στο σπίτι τους κλειστές. Γιατί κι οι φαντασμένοι
φεύγουν, σα δουν τον θάνατο να προχωρεί κοντά τους!
(Βγαίνουν όλοι)