Έτσι σωριάστηκε. Κι ολόγυρά του βρόντησαν τα όπλα τα πλουμισμένα με χαλκό.
Αυτόν τον άφησε του Δία ο γιος με την καρτερική καρδιά,
κι ο ίδιος τον Άρη τον ανθρωποφθόρο παραφύλαξε καθώς πλησίαζε.
Με μάτια φοβερά τον κοίταζε, καθώς λιοντάρι που πέτυχε ένα ζωντανό
και με τα δυνατά τα νύχια του όλο όρεξη το δέρμα του το σκίζει
κι αμέσως τη γλυκιά ζωή του παίρνει.
Μ᾽ ορμή γεμίζοντας μαυρίζει μέσα του η καρδιά.
430Και φοβερά αγριοκοιτάζει με τα μάτια του, με την ουρά του μαστιγώνει
ώμους και πλευρά, το χώμα σκάβει με τα πόδια του. Κι ούτε κανείς
θα τόλμαγε κοντά του να ᾽ρθει να το δει πρόσωπο με πρόσωπο,
ούτε ν᾽ αγωνιστεί μαζί του.
Τέτοιος κι ο γιος του Αμφιτρύωνα μ᾽ ορμή απέναντι στον Άρη στάθηκε,
αχόρταγος γι᾽ αλαλαγμούς, και στην ψυχή του θάρρος έδινε.
Κι ο Άρης ήρθε πλάι του με πόνο στην καρδιά.
[Οι δυο τους όρμησαν με ιαχές ο ένας εναντίον του άλλου.]
Όπως από ψηλή βουνοκορφή ορμά μια πέτρα,
κι αναπηδώντας μακριά κατρακυλά και προχωρά με ηχώ,
καθώς ορμά. Μα βράχος τη συναντά ψηλός,
440συγκρούεται μαζί του κι εκεί τη συγκρατεί.
Έτσι κι ο Άρης, ο ολέθριος, που βαραίνει τ᾽ άρμα,
όρμησε με κραυγές, ενώ ο Ηρακλής όλο ετοιμότητα τον υποδέχτηκε.
Μα η Αθηνά, του Δία που βαστά αιγίδα η κόρη,
στον Άρη ενάντια ήρθε τη σκοτεινή βαστώντας την αιγίδα.
Με βλέμμα φοβερό τον λοξοκοίταξε και του ᾽πε λόγια φτερωτά:
«Άρη, συγκράτησε το μένος σου το κρατερό, τ᾽ ανίκητα τα χέρια σου.
Δεν είναι δίκαιο να αφαιρέσεις τα ξακουστά τα όπλα
σκοτώνοντας τον Ηρακλή, του Δία το γιο τον γενναιόκαρδο.
Μα εμπρός πάψε τη μάχη και μη στέκεσαι ενάντιά μου.»