Γραφικό

Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Ἱκέτιδες (600-624)


ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ


600 ΔΑ. θαρσεῖτε παῖδες· εὖ τὰ τῶν ἐγχωρίων·
δήμου δέδοκται παντελῆ ψηφίσματα.
ΧΟ. ὦ χαῖρε πρέσβυ, φίλτατ᾽ ἀγγέλλων ἐμοί·
ἔνισπε δ᾽ ἡμῖν, ποῖ κεκύρωται τέλος,
δήμου κρατοῦσα χεὶρ ὅπῃ πληθύνεται;
605 ΔΑ. ἔδοξεν Ἀργείοισιν οὐ διχορρόπως,
ἀλλ᾽ ὥστ᾽ ἀνηβῆσαί με γηραιᾷ φρενί·
πανδημίᾳ γὰρ χερσὶ δεξιωνύμοις
ἔφριξεν αἰθὴρ τόνδε κραινόντων λόγον·
ἡμᾶς μετοικεῖν τῆσδε γῆς ἐλευθέρους
610 κἀρρυσιάστους ξύν τ᾽ ἀσυλίᾳ βροτῶν·
καὶ μήτ᾽ ἐνοίκων μήτ᾽ ἐπηλύδων τινὰ
ἄγειν· ἐὰν δὲ προστιθῇ τὸ καρτερόν,
τὸν μὴ βοηθήσαντα τῶνδε γαμόρων
ἄτιμον εἶναι ξὺν φυγῇ δημηλάτῳ.
615 τοιάνδ᾽ ἔπειθε ῥῆσιν ἀμφ᾽ ἡμῶν λέγων
ἄναξ Πελασγῶν, ἱκεσίου Ζηνὸς κότον
μέγαν προφωνῶν μή ποτ᾽ εἰσόπιν χρόνου
πόλιν παχῦναι, ξενικὸν ἀστικόν θ᾽ ἅμα
λέγων διπλοῦν μίασμα πρὸς πόλεως φανὲν
620 ἀμήχανον βόσκημα πημονῆς πέλειν.
τοιαῦτ᾽ ἀκούων χερσὶν Ἀργεῖος λεὼς
ἔκραν᾽ ἄνευ κλητῆρος ὣς εἶναι τάδε.
δημηγόρους δ᾽ ἤκουσεν εὐπιθεῖς στροφὰς
δῆμος Πελασγῶν· Ζεὺς δ᾽ ἐπέκρανεν τέλος.


ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ


ΔΑΝΑΟΣ
600Τέκνα μου, θάρρος! όλα παν καλά απ᾽ τους ντόπιους
κι οριστική ο λαός απόφαση έχει πάρει.
ΧΟΡΟΣ
Να ᾽χεις πάντα χαρά, που τέτοια γέροντά μου,
σαν καμιά άλλη για με γλυκιά χαρά μού φέρνεις.
μα λέγε μας, πώς βγήκ᾽ η απόφαση στο τέλος;
με πόσους ψήφους πάρθηκεν η κερδεμένη;
ΔΑΝΑΟΣ
Έκριναν δίχως δεύτερη γνώμη οι Αργίτες,
μα έτσι, που ν᾽ ανανιώσει η γέρικη καρδιά μου.
γιατί όλου του λαού με μιας τα δεξιά χέρια
τον αιθέρα τρικύμισαν για να ψηφίσουν
την απόφαση αυτή: πως μέτοικοι σε τούτη
τη χώρα να καθόμαστε, λεύτεροι, μ᾽ όλα
610της ασυλίας τα προνόμια ασφαλισμένοι
απ᾽ εχθρού επιβουλή, κι ούτε κανείς ή ντόπιος
ή ξένος να μπορεί απ᾽ εδώ να μας σηκώσει.
κι αν χέρι βάλει επάνω μας, όποιος πολίτης
να μας βοηθήσει αρνιόντανε, άτιμος να ᾽ναι
κι από τη χώρα εξόριστος μ᾽ όλων τη ψήφο.
Τέτοια προτείνοντας για μας ο βασιλέας
των Πελασγών τους έπεισε, προλέγοντάς των
μη σε μελλούμενους καιρούς παχύνει η πόλη
τη μεγάλην οργή του Δία του Ικεσίου,
και μια που είμαστ᾽ εμείς και ξένοι και πολίτες,
μην τύχει και φανεί μίασμα διπλό στη χώρα,
620θρεφτάρι συμφοράς που χορτασμό δε θα ᾽χει.
Τέτοια ν᾽ ακούσει του Άργους ο λαός, αμέσως
εψήφισε σηκώνοντας τα χέρια, δίχως
να περιμένει κήρυκα: «Έτσι αυτά να ᾽ναι».
τόσο πρόθυμα δέχτηκαν του βασιλιά των
τα καλογυρισμένα οι Πελασγοί τα λόγια,
και στην απόφαση έβαλεν ο Δίας το τέλος.