ΦΑΙ. Πάψε τα λόγια. Και πρωτύτερα ήταν
οι ορμήνιες σου κακές κι οι πράξες άστοχες.
Φεύγα τώρα και κοίτα τη δουλειά σου.
Κι εγώ θα τα βολέψω μοναχή μου.
(στο Χορό)
710Και σεις, ευγενικές καλοκυράδες
της Τροιζήνας, μια χάρη σάς ζητώ:
μη βγάλετε μιλιά γι᾽ αυτά που ακούσατε.
ΚΟΡ. Ορκίζομαι στην πανσεβάσμιαν Άρτεμη,
του Δία τη θυγατέρα, να μη βγάλω
ποτέ στο φως και το παραμικρό.
ΦΑΙ. Όρκος άξιος! Κι εγώ με το μυαλό μου
αναμετρώντας, μια μονάχα λύση
βρήκα της συμφοράς μου, ώστε ν᾽ αφήσω
στα παιδιά μου μιαν τιμασμένη ζήση
κι εγώ να σηκωθώ απ᾽ το πέσιμό μου.
Δε θα ντροπιάσω εγώ το σπιτικό μου
720το κρητικό. Και στου Θησέα τα μάτια
μπροστά δε θά ᾽βγω μ᾽ αίσχη φορτωμένη,
για μια παλιοζωή! ΚΟΡ. Μα τί κακό
έχεις στο νου σου, αγιάτρευτο, κυρά μου;
ΦΑΙ. Να σκοτωθώ! Το πώς, εγώ το ξέρω!
ΚΟΡ. Μίλα καλά! ΦΑΙ. Και συ παράστεκέ με
όμοια καλά. Κι εγώ της Αφροδίτης,
που το χαμό μου θέλει, θα της δώσω,
σήμερα κιόλας, την τρανή χαρά
να χαλάσω για πάντα τη ζωή μου,
θύμα εγώ του κατάπικρου έρωτά μου.
Μα ο θάνατός μου θα σταθεί και γι᾽ άλλον
χαλασμός. Για να μην περηφανεύεται
730με τα δικά μου τα παθήματα. Όταν
πάθει κι αυτός τα ίδια, θα γνωστέψει!