ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

ΧΟΡ. Η νιότη μού είναι αγαπητή·
κι αιώνια αγγάρεια τα γηρατειά,
βαρύτερ᾽ απ᾽ της Αίτνας τους σκοπέλους
640πα στο κεφάλι στέκουν,
των ματιών το σκοτεινό
φως γυροσκεπάζοντας.
Ας μην έχω πλούτο ασιατικού
βασίλειου μήτε κάμαρες
γιομάτες με χρυσάφι
αντί της νιότης, που καλή
με τον πλούτον είναι
και καλή και με τη φτώχεια.
Μα τα φονικά κι ολέθρια
650γηρατειά μισώ τα κι είθε
να παν να χαθούν στα κύματα
και να μην έρχονταν στα σπίτια
των ανθρώπων και τις πόλεις,
μα πάντοτε να φτερουγούσαν
μες στον αιθέρα· κι αν ανθρώπινο
οι θεοί νουν είχαν, διπλή νιότη
θα ᾽διναν, ολοφάνερο σημάδι
της αρετής σε όσους την έχουν,
660κι όταν απέθνησκαν, ξανά
στη λάμψη του ήλιου θ᾽ άρχιζαν
δεύτερο δρόμο·
κι οι γεννημένοι κακοί θα᾽ χαν
μονή της ύπαρξης τη ζήση,
κι έτσι κανείς θα γνώριζε
και τους καλούς και τους κακούς,
ό,τι στα σύννεφα το πλήθος
των άστρων για τους ναύτες είναι.
Και τώρ᾽ απ᾽ τους θεούς κανένα
σύνορο σωστό δεν είναι
670για τους καλούς και τους κακούς,
κι η ελικιά πάντα γυρίζοντας
τον πλούτο μόνο αυξαίνει.