ΟΙΔ. Μ᾽ έπεισες ή δε μ᾽ έπεισες πως πρέπει
να στείλω για το σεβαστό σου μάντη;
ΚΡΕ. Και τώρ᾽ ακόμα έχω την ίδια ιδέα.
ΟΙΔ. Και λοιπόν πόσον καιρό τώρα ο Λάιος—
ΚΡΕ. Πὄχει τί κάμει; Πε να καταλάβω.
560ΟΙΔ. Που άφαντος πάει απ᾽ του φονιά το χέρι;
ΚΡΕ. Είναι καιρός και χρόνια να μετρήσεις.
ΟΙΔ. Κι είχε από τότε αυτός την τέχνη ο μάντης;
ΚΡΕ. Και την παρά ειχε κι όλοι τον τιμούσαν.
ΟΙΔ. Κι ανάφερε λοιπόν εμένα τότε;
ΚΡΕ. Όχι, ποτέ, τουλάχιστο μπροστά μου.
ΟΙΔ. Και δεν ψάξατε διόλου για το φόνο;
ΚΡΕ. Ψάξαμε, πώς; μα τίποτα δε βγήκε.
ΟΙΔ. Πώς λοιπόν ο σοφός αυτός δεν έλεε
και τότε αυτά που τώρα; ΚΡΕ. Δεν το ξέρω
κι αγαπώ να σιωπώ για όσα δε νιώθω.
570ΟΙΔ. Μα αυτό το ξέρεις και το καλονιώθεις
για να τ᾽ ομολογήσεις— ΚΡΕ. Το ποιό πράμα
γιατί δε θενα τ᾽ αρνηθώ αν το ξέρω.
ΟΙΔ. Πως μαζί σου αν δεν τα ᾽χε συμφωνήσει,
δε θα ᾽λεγε φονιά του Λάιου εμένα.
ΚΡΕ. Αν τέτοιο πράμα λέει, εσύ το ξέρεις·
μα εγώ έχω την αξίωση ν᾽ απαντήσεις
τώρα και συ σ᾽ αυτό που θα ρωτήσω.
ΟΙΔ. Ρώτα· γιατί φονιάς βέβαια δε θά ᾽βγω.
ΚΡΕ. Είναι, πε μου, γυναίκα σου η αδερφή μου;
ΟΙΔ. Άρνηση δε χωρεί στο ερώτημά σου.
ΚΡΕ. Και δεν την έχεις ισομοιρασμένη
μαζί μ᾽ αυτήν την εξουσία της χώρας;
580ΟΙΔ. Ό,τι θελήσει, όλ᾽ από μένα τα ᾽χει.
ΚΡΕ. Με σας λοιπόν τους δυο σας κι εγώ τρίτος
δεν είμαι το ένα; ΟΙΔ. Μα είναι εδώ ίσα-ίσα
που φαίνεσαι φίλος κακός. ΚΡΕ. Καθόλου,
αν το καλοσκεφτείς και μόνος σου όπως
το κρίνω εγώ· κι εξέτασε αυτό πρώτα:
Πιστεύεις πως κανείς θα προτιμούσε
να κάθεται στο θρόνο όλο με τρόμους,
ή να κοιμάται ξέγνοιαστος σα θα ᾽ταν
να ᾽χε σχεδόν την ίδιαν εξουσία;
Όσο για μένα, ούτε κι ίδιος το ᾽χω
πιο καλά να ᾽μαι βασιλιάς, παρά
βασιλιά να ᾽χω δύναμη, μα κι ούτε
άλλος κανείς που ξέρει το καλό του·
590γιατί από σένα τώρα δίχως φόβο
έχω όσα θέλω, ενώ αν ο ίδιος ήμουν
βασιλιάς, θα ᾽κανα πολλά άθελά μου.
Πως λοιπόν να ᾽χει πιο μεγάλη γλύκα
για μένα ο θρόνος από μια εξουσία
και δύναμη που δίχως έγνοιες θα ᾽ναι;
Τόσο πολύ δεν τα ᾽χω ακόμα χάσει
που άλλο να θέλω απ᾽ τα καλά με κέρδος.
Τώρα είμαι μ᾽ όλους μια χαρά, τώρα όλοι
με προσκυνούν, κι όσοι έχουν από σένα
καμιάν ανάγκη, εμένα έρχουνται νά ᾽βρουν,
γιατί εδώ στέκουν όλες των οι ελπίδες.
Πώς λοιπόν θα ᾽φηνα όλ᾽ αυτά για να ᾽χω
600εκείνα τ᾽ άλλα; έτσι κακός να γίνει
δε μπορεί νους με στόχαση· μα εγώ
μήτ᾽ από φυσικού μου θρέφω αγάπη
για τέτοια σχέδια, μήτε αν τα ενεργούσε
κι άλλος κανείς, θα το ᾽στρεγα ποτέ μου.
Και γι᾽ απόδειξη, πήγαινε και ρώτα
στους Δελφούς, να σου πουν αν σου έχω φέρει
ολόιδιο το χρησμό καθώς τον πήρα.
Κι απ᾽ τ᾽ άλλο, αν μέ ᾽βρεις με το μαντολόγο
σε καμιά συνεννόηση πως ήρθα,
σε θάνατο να με καταδικάσεις
όχι με μια, παρά με διπλή ψήφο,
με τη δική σου και με τη δική μου·
μα αυθαίρετα έτσι με τυφλή υποψία
μη με κατηγοράς, γιατί δεν είναι
σωστό ούτε τους κακούς, έτσι όπως τύχει,
610για καλούς να τους έχεις, καθώς κι ούτε
τους καλούς για κακούς· γιατί να χάσει
κανείς φίλο καλό, το ίδιο εγώ το λέω
και τη ζωή του να χάσει, που πιο απ᾽ όλα
ο άνθρωπος αγαπά· και θα το νιώσεις
με τον καιρό κι ο ίδιος δίχως άλλο·
γιατί ο καιρός μονάχα μάς τον δείχνει
τον άνθρωπο το δίκιο, ενώ σου φτάνει
και μια μέρα τον κακό να γνωρίσεις.
ΧΟΡ. Τα είπε σωστά για έναν που, ω βασιλιά μου,
φυλάεται να μην πέσει· γιατ᾽ εκείνοι
που αποφασίζουν βιαστικά, σκοντάφτουν.

ΟΙΔ. Μ᾽ έπεισες ή όχι, πως να στείλω πρέπει
το σεβάσμιο το μάντη σου να κράξω;
ΚΡΕ. Και τώρα ακόμα έχω την ίδια σκέψη.
ΟΙΔ. Πόσος τάχα καιρός είναι που ο Λάιος...
ΚΡΕ. Τί πράμα έκανε; Λέγε· δε σε νιώθω.
560ΟΙΔ. Με φονιά χτύπημα άφαντος εγίνη.
ΚΡΕ. Πάνε χρόνια πολλά απ᾽ τη μέρα εκείνη.
ΟΙΔ. Προφήτευε και τότε αυτός ο μάντης;
ΚΡΕ. Σοφά όπως τώρα, κι όμοια τον τιμούσαν.
ΟΙΔ. Είπε τίποτα αυτός για μένα τότε;
ΚΡΕ. Όχι, ούτε λέξη πουθενά μπροστά μου.
ΟΙΔ. Για το νεκρό δεν ξετάσατε ωστόσο;
ΚΡΕ. Ξετάσαμε. Δε μάθαμε όμως άλλα.
ΟΙΔ. Πώς δεν είπε ο σοφός σας τότε τα ίδια;
ΚΡΕ. Δεν ξέρω· και σωπαίνω άμα δε νιώθω.
570ΟΙΔ. Μα αυτό το ξέρεις, νιώθεις να το πεις...
ΚΡΕ. Ποιό αυτό; Δε θ᾽ αρνηθώ κάτι, αν το ξέρω.
ΟΙΔ. Πως αν μ᾽ εσέ δεν το ᾽χε συμφωνήσει,
δε θα ᾽λεγε φονιά του Λάιου εμένα.
ΚΡΕ. Αν το είπε αυτό, εσύ ξέρεις. Ζητώ τώρα
ν᾽ αποκριθείς σ᾽ εμέ, ως εγώ σ᾽ εσένα.
ΟΙΔ. Θ᾽ αποκριθώ· φονιά όμως δε θα μ᾽ εύρεις.
ΚΡΕ. Λέγε· την αδερφή μου έχεις γυναίκα;
ΟΙΔ. Άρνηση δε γεννά ρώτημα τέτοιο.
ΚΡΕ. Σε ίδια άρχεις χώρα, σαν ίσιος μ᾽ εκείνη;
580ΟΙΔ. Όσα ποθήσει, τα ᾽χει όλα από μένα.
ΚΡΕ. Κι εγώ, στερνά, δεν είμαι με σας ίσιος;
ΟΙΔ. Γι᾽ αυτό ψεύτικος κιόλα εφάνης φίλος.
ΚΡΕ. Όχι, αν κι εσύ, ως εγώ, με την καρδιά σου
μιλήσεις. Σκέψου αυτό: είναι κάλλιο ν᾽ άρχει
κανείς με αιώνιο φόβο, ή να κοιμάται
ξέγνοιαστος, αν παρόμοια δύναμη έχει;
Εγώ, ούτε ο ίδιος ποθώ βασιλιάς να ᾽μαι
κάλλιο, παρά βασιλικές να κάνω
πράξες, μα ούτε άλλος, θαρρώ, γνώση αν έχει.
590Τώρα, άφοβα, όλα έχω από σε, μα αν ήμουν
βασιλιάς, πολλά θα έκανα άθελά μου.
Πώς λοιπόν να ᾽ναι η βασιλεία για μένα
πιο ζηλευτή από εξουσία δίχως λύπες;
Τόσο μωρός δεν είμαι ακόμα, που άλλες
τιμές να ζητώ απ᾽ όσες κέρδος φέρνουν.
Τώρα όλοι τη χαρά μου θέλουν, όλοι
με χαιρετούν, και ανάγκη αν σ᾽ έχουν, τρέχουν
σ᾽ εμέ, γιατί έτσι μόνο όλα τούς στρέγουν.
Πώς ν᾽ αφήσω αυτά κι άλλα να γυρέψω;
600Γνωστικός νους κακός δε γίνεται. Ούτε
κι έχω από φυσικού μου εγώ ιδέες τέτοιες,
ούτε αυτά ποτέ με άλλους θα τολμούσα.
Και γι᾽ απόδειξη, σύρε στους Δελφούς,
και μάθε αν σωστά σου είπα τους χρησμούς τους.
Και με το μάντη αν δεις συνέργεια να ᾽χω,
με απλή εσύ ψήφο μη με θανατώσεις,
μα με διπλή, δική σου και δική μου.
Με υποψίες όμως μόνο μη με κρίνεις.
Δίχως λόγο, άδικο είναι να νομίζεις
610φαύλους τους τίμιους και καλούς τους φαύλους.
Κι αγαθό φίλο αν διώξεις, πες πως σβήνεις
της λατρευτής ζωής τη φλόγα εντός σου.
Μα αυτά με τον καιρό άσφαλτα θα μάθεις.
Μόνο ο χρόνος τον δίκιον άντρα δείχνει,
μα τον κακό και σε μια μέρα νιώθεις.
ΧΟΡ. Τα είπε, άρχοντα, καλά, για όσους την πλάνη
τρέμουν· κι η βιάση, κρίση ορθή δε φέρνει.