ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΑΙ. Όλα, μακρύς ο χρόνος κι αναρίθμητος,
τ᾽ άδηλα φανερώνει, τα φανερά τα κρύβει.
Τίποτε ανέλπιστο δεν μένει ατέλεστο,
ακόμη κι όρκος φοβερός καταπατείται,
η πιο αλύγιστη απόφαση λυγίζει.
650Έτσι κι εγώ, που ατρόμητος στον κάθε τρόμο αντιστάθηκα,
τώρα σαν σίδερο βαμμένο μαλάκωσε το πείσμα μου,
ακούγοντας τα λόγια μιας γυναίκας. Με πιάνει πόνος
χήρα να την αφήσω στων εχθρών τα χέρια,
και το παιδί ορφανό.
Λοιπόν το αποφασίζω, θα πάω να λούσω το κορμί μου
πέρα στους λειμώνες, εκεί στο περιγιάλι, να το εξαγνίσω
από τον ρύπο, ανίσως και γλιτώσω απ᾽ τη βαριά
οργή της Αθηνάς.
Ψάχνοντας ύστερα θα βρω τόπον απάτητο, να κρύψω
αυτό το ξίφος, ό,τι πιο μισητό σέρνω μαζί μου,
βαθιά στο χώμα σκάβοντας,
να μην μπορεί κανένας να το βρει
660—εκεί η νύχτα ας το φυλάξει κι ο Άδης σκοτεινός.
Γιατί αφότου εγώ το κράτησα στο χέρι, δώρο
του Έκτορα, κι ας είναι ο χειρότερος εχθρός μου,
δεν είδα τίποτα καλό απ᾽ τους Αργίτες.
Και νά που βγαίνει η παροιμία σωστή: άδωρα των εχθρών
τα δώρα, ανώφελα. Γι᾽ αυτό κι εγώ στο μέλλον πια
θα ξέρω: πρέπει να υποχωρούμε στους θεούς,
να μάθουμε σέβας να δείχνουμε και στους Ατρείδες.
Είναι αρχηγοί αυτοί, κι είναι σωστό να τους ακούμε.
Τί άλλο εξάλλου μένει; Αφού κι οι πιο σκληρές,
οι πιο ανυποχώρητες δυνάμεις υποχωρούν μπροστά
στις τιμημένες εξουσίες.
670Όπως υποχωρούν της βαρυχειμωνιάς τα χιόνια,
στο καρποφόρο καλοκαίρι, κι ο σκοτεινός κύκλος
της νύχτας παραμερίζει να περάσει η μέρα
με τα λευκά της άτια, για να φεγγοβολήσει·
αλλά και των δεινών ανέμων οι ριπές
αφήνουν να αποκοιμηθεί στενάζοντας το πέλαγος,
αλλά κι ο ύπνος πολυδύναμος λύνει όσα έδεσε πρωτύτερα,
δεν τα κρατά στην κατοχή του συνεχώς. Πώς γίνεται λοιπόν
εμείς να μην ξανακερδίσουμε τη φρόνησή μας;
Όσο για μένα, το ᾽χω πια καλά χωνέψει, πως τον εχθρό
680θα τον εχθρεύομαι, εν γνώσει πως θα γίνει πάλι φίλος·
παρόμοια και στον φίλο, τόσο θα είμαι μόνο πρόθυμος
να του παρασταθώ, γνωρίζοντας πως δεν θα μείνει
φίλος μου για πάντα.
Γιατί στους πιο πολλούς ανθρώπους δεν είναι
το λιμάνι της φιλίας σίγουρο.
Όλα ωστόσο τώρα θα βρούνε τον σωστό τους δρόμο·
εσύ, γυναίκα, μέσα προχώρησε, κι ευχήσου
στους θεούς να συντελέσουν ό,τι βαθιά ποθεί η καρδιά μου.
Αλλά κι εσείς, πιστοί μου σύντροφοι, φερθείτε ανάλογα,
και μόλις φτάσει ο Τεύκρος, του λέτε να νοιαστεί
για μένα, να ᾽χει τον νου του όμως και σε σας.
690Εγώ θα πορευτώ εκεί που πρέπει. Εσείς στο μεταξύ
όσα σας παραγγέλλω πράξετε, κι ίσως θα μάθετε
σε λίγο πως βρήκα εγώ τη σωτηρία μου, όσο κι αν είμαι
ακόμη δύστυχος.