[6.137.1] Τώρα, νά πώς ο Μιλτιάδης, ο γιος του Κίμωνος, κυρίεψε τη Λήμνο: όταν οι Πελασγοί διώχτηκαν από την Αττική, μπορεί δίκαια μπορεί και άδικα· γιατί πάνω σ᾽ αυτό δεν μπορώ να πω τίποτε, εκτός απ᾽ όσα λέγονται· δηλαδή ο Εκαταίος, ο γιος του Ηγησάνδρου, απ᾽ τη μεριά του αποφάνθηκε στην ιστορία του, «άδικα»· [6.137.2] λέει δηλαδή πως οι Αθηναίοι από μόνοι τους έδωσαν την περιοχή που βρίσκεται στους πρόποδες του Υμηττού στους Πελασγούς για να εγκατασταθούν, ως αμοιβή για το χτίσιμο του τείχους το οποίο κάποτε έζωνε την Ακρόπολη· όταν λοιπόν είδαν αυτή την περιοχή, από άγονη που ήταν και δεν άξιζε τίποτε, να ᾽χει γίνει περιβόλι, ένιωσαν φθόνο και λαχτάρα για τη γη, κι έτσι απόδιωξαν τους Πελασγούς, χωρίς να έχουν να παρουσιάσουν καμιά άλλη δικαιολογία. [6.137.3] Όμως, κατά τα λεγόμενα των ίδιων των Αθηναίων, τους απόδιωξαν δίκαια. Δηλαδή, λένε, οι Πελασγοί, εγκατεστημένοι στους πρόποδες του Υμηττού, εξορμώντας αποκεί έκαναν τα εξής εγκλήματα: οι θυγατέρες τους, των Αθηναίων, καθώς εκείνη την εποχή δεν είχαν ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι Έλληνες δούλους, πήγαιναν συχνά για νερό στην Εννεάκρουνο· και πως, κάθε φορά που πήγαιναν αυτές, οι Πελασγοί, αλαζονικοί και ξετσίπωτοι, τις βίαζαν. Και σα να μην έφταναν αυτά τους τα καμώματα, στο τέλος πιάστηκαν επ᾽ αυτοφώρω να ᾽χουν σχεδιάσει να κυριέψουν την Αθήνα. [6.137.4] Και λένε οι Αθηναίοι πως οι ίδιοι έδειξαν την ανωτερότητά τους, αφού, ενώ ήταν στο χέρι τους να σκοτώσουν τους Πελασγούς (δεν τους έπιασαν να μελετούν το κακό τους;), δεν το επιδίωξαν, μόνο τους παράγγειλαν να σηκωθούν και να φύγουν απ᾽ τη χώρα τους. Και πως μ᾽ αυτό τον τρόπο εκδιώχθηκαν οι Πελασγοί κι εγκαταστάθηκαν και σε διάφορες άλλες περιοχές, αλλά κυρίως στη Λήμνο. Λοιπόν, εκείνα είπε ο Εκαταίος, αυτά λεν οι Αθηναίοι.
[6.138.1] Κι ετούτοι οι Πελασγοί ζούσαν τότε στη Λήμνο· θέλοντας να εκδικηθούν τους Αθηναίους, καθώς ήξεραν πολύ καλά τις γιορτές των Αθηναίων, απόχτησαν πεντηκοντόρους κι έστησαν καρτέρι στις γυναίκες των Αθηναίων που τιμούσαν τη γιορτή της Άρτεμης στη Βραυρώνα· κι αφού άρπαξαν πολλές απ᾽ αυτές, τις μετέφεραν στη Λήμνο και τις είχαν για παλλακίδες. [6.138.2] Κι όταν οι γυναίκες αυτές έφεραν στον κόσμο πολλά παιδιά, μάθαιναν στα παιδιά τους την αττική γλώσσα και τον τρόπο ζωής των Αθηναίων. Κι αυτά δεν ήθελαν να έχουν πάρε–δώσε με τα παιδιά που κατάγονταν από τις Πελασγίδες γυναίκες· κι αν κανένα τους έτρωγε ξύλο από κάποιο απ᾽ τα άλλα, έτρεχαν όλα μαζί και το βοηθούσαν· και μάλιστα τα παιδιά αυτά είχαν την αξίωση να είναι αρχηγοί στα άλλα και εύκολα τα έβαζαν κάτω. [6.138.3] Όταν οι Πελασγοί διαπίστωσαν αυτά, μελέτησαν το θέμα ανάμεσά τους· κι όσο το σκέφτονταν τους κυρίεψε κάποιος φόβος, πως, αν τώρα τα παιδιά αυτά πήραν απόφαση να βοηθιούνται αναμεταξύ τους για να χτυπούν τα παιδιά που τους χάρισαν οι νόμιμες γυναίκες τους, κι από τώρα βάλθηκαν να τους εξουσιάζουν, τί θα κάνουν αλήθεια, όταν γίνουν άντρες; [6.138.4] Αποφάσισαν τότε να σκοτώσουν τα παιδιά που κατάγονταν από τις Αθηναίες γυναίκες. Το είπαν και το έκαναν, και κοντά σ᾽ αυτά σκότωσαν και τις μητέρες τους. Κι απ᾽ αυτή τους την πράξη και την παλιότερη απ᾽ αυτήν (εκείνη που έκαναν οι γυναίκες σκοτώνοντας τους άντρες τους, τον Θόαντα και τους συντρόφους του), επικράτησε σ᾽ όλη την Ελλάδα τα ειδεχθή εγκλήματα να τα ονομάζουν Λήμνια.
[6.139.1] Από την ώρα που οι Πελασγοί σκότωσαν τις Αθηναίες γυναίκες και τα παιδιά τους, ούτε η γη έδινε καρπό ούτε οι γυναίκες και τα ζώα των κοπαδιών τους γεννούσαν όπως και πριν. Καθώς λοιπόν τους πίεζαν πείνα και ατεκνία, έστειλαν απεσταλμένους στους Δελφούς για ν᾽ αναζητήσουν κάποιο τρόπο να σταματήσουν οι συμφορές που τους χτυπούσαν. [6.139.2] Κι η Πυθία τούς πρόσταξε να δώσουν στους Αθηναίους, για το κακό που τους είχαν κάνει, την ικανοποίηση που οι ίδιοι οι Αθηναίοι θα έκριναν δίκαιη. Ήρθαν λοιπόν οι Πελασγοί στην Αθήνα δηλώνοντας πως ήταν πρόθυμοι να δώσουν ικανοποίηση για όλες τις άδικες πράξεις που έκαναν. [6.139.3] Κι οι Αθηναίοι πήραν κι έστρωσαν στο πρυτανείο κρεβάτι όσο μπορούσαν πιο στολισμένο, έστρωσαν και τραπέζι με του κόσμου τα καλά απάνω του, και τότε πρόσταζαν τους Πελασγούς να τους παραδώσουν τη χώρα τους σε παρόμοια κατάσταση. [6.139.4] Κι οι Πελασγοί αποκρίθηκαν λέγοντας: «Όταν καράβι από τη δική σας χώρα μέσα σε μια μέρα με βόρειο άνεμο φτάσει στη δική μας, τότε θα σας την παραδώσουμε», ξέροντας καλά πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο· γιατί η Αττική βρίσκεται πολύ πιο νότια από τη Λήμνο.
[6.140.1] Αυτά έγιναν τότε. Κατόπι πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, όταν η Χερσόνησος, αυτή που βρίσκεται στον Ελλήσποντο, πέρασε στην εξουσία των Αθηναίων· τότε ο Μιλτιάδης, ο γιος του Κίμωνος, την εποχή που πήραν να φυσούν τα μελτέμια, ξεκινώντας με καράβι από τον Ελαιούντα της Χερσονήσου έπιασε στεριά στη Λήμνο κι έβαλε να κηρύξουν στους Πελασγούς να εγκαταλείψουν το νησί, θυμίζοντάς τους τον παλιό χρησμό, που οι Πελασγοί με κανένα τρόπο δεν έλπιζαν ότι θα εκπληρωθεί. [6.140.2] Λοιπόν, οι κάτοικοι της Ηφαιστείας πείστηκαν, οι Μυριναίοι όμως, καθώς δεν παραδέχονταν πως η Χερσόνησος είναι Αττική, πολιορκήθηκαν, ώσπου και αυτοί παραδόθηκαν. Έτσι πήραν τη Λήμνο οι Αθηναίοι κι ο Μιλτιάδης.