[6.118.1] Καθώς ο Δάτης κατευθυνόταν με το εκστρατευτικό του σώμα στην Ασία, όταν έφτασε στη Μύκονο είδε στον ύπνο του όνειρο. Τώρα, ποιό ήταν το όνειρο, δεν είναι γνωστό, αλλά εκείνος, μόλις φώτισε η μέρα, αμέσως ενέργησε έρευνα στα καράβια· βρήκε λοιπόν επίχρυσο άγαλμα του Απόλλωνα σ᾽ ένα φοινικικό καράβι και ρωτούσε να μάθει από πού το είχαν συλήσει· κι όταν έμαθε το ναό, στον οποίο ανήκε, αρμένισε με το καράβι του στη Δήλο· [6.118.2] και —γιατί στο μεταξύ είχαν γυρίσει στο νησί τους οι Δήλιοι— απόθεσε το άγαλμα στο ναό και δίνει εντολή στους Δηλίους να παν το άγαλμα στον τόπο του, στο Δήλιο των Θηβαίων· αυτή η πόλη βρίσκεται στην παραλία, απέναντι από τη Χαλκίδα. [6.118.3] Ο Δάτης λοιπόν έδωσε αυτή την εντολή κι έφυγε με το καράβι του, το άγαλμα όμως αυτό οι Δήλιοι δεν το επέστρεψαν στη θέση του, αλλά ύστερ᾽ από είκοσι χρόνια οι Θηβαίοι από μόνοι τους με χρησμό που τους δόθηκε το μετέφεραν στο Δήλιο.
[6.119.1] Τέλος ο Δάτης κι ο Αρταφρένης, μόλις τα καράβια τους αρμενίζοντας έπιασαν στεριά στην Ασία, πήραν τους Ερετριείς που είχαν σκλαβώσει και τους ανέβασαν στα Σούσα. Ο βασιλιάς Δαρείος, πριν οι Ερετριείς αιχμαλωτιστούν, έτρεφε εναντίον τους φοβερό μίσος, επειδή πρώτοι οι Ερετριείς είχαν δώσει αφορμή με τις άδικες πράξεις τους· [6.119.2] όταν όμως είδε να τους κουβαλούν στην αυλή του και να τους έχει στην εξουσία του, δεν τους πείραξε καθόλου, αλλά τους εγκατέστησε στη χώρα των Κισσίων, σε δικό του υποστατικό που λεγόταν Αρδέρικκα κι απέχει από τα Σούσα διακόσιους δέκα σταδίους, και σαράντα απ᾽ το πηγάδι που βγάζει τρία ορυκτά· [6.119.3] δηλαδή αντλούν απ᾽ αυτό άσφαλτο και αλάτι και λάδι με τον εξής τρόπο· για την άντλησή του χρησιμοποιούν γεράνι, που στην άκρη του έχουν δεμένο όχι κουβά, αλλά το μισό από ασκί· και βουτώντας το στο πηγάδι αντλούν το υγρό κι έπειτα το χύνουν σε δεξαμενή· κι απ᾽ αυτήν διοχετεύεται αλλού και παίρνει τρεις μορφές, κι η άσφαλτος και το αλάτι πήζουν στη στιγμή, ενώ το λάδι… κι οι Πέρσες το λένε ραδινάκη· κι είναι μαύρο και βγάζει βαριά μυρουδιά. [6.119.4] Εκεί ο βασιλιάς Δαρείος εγκατέστησε τους Ερετριείς κι αυτοί ώς την εποχή μου είχαν δική τους αυτή την περιοχή, κρατώντας τη μητρική τους γλώσσα.
[6.120.1] Αυτή την τύχη λοιπόν είχαν οι Ερετριείς· κι ήρθαν στην Αθήνα δυο χιλιάδες Λακεδαιμόνιοι ύστερ᾽ από την πανσέληνο, κι η βιασύνη τους να φτάσουν έγκαιρα ήταν τόσο μεγάλη που έκαναν το δρόμο απ᾽ τη Σπάρτη ώς την Αθήνα σε δυο μέρες. Κι όσο κι αν δεν πρόλαβαν τη μάχη, ήθελαν όμως να δουν τους Μήδους· πήγαν λοιπόν στον Μαραθώνα και τους είδαν. Κι ύστερα, συγχαίροντας τους Αθηναίους για το κατόρθωμά τους, πήραν το δρόμο του γυρισμού.
[6.121.1]Αλλά νά τί μου φαίνεται απίστευτο και δεν μπορώ να το παραδεχτώ· είναι η ιστορία πως οι Αλκμεωνίδες —αν είναι δυνατό!— ύψωσαν, ύστερ᾽ από συνεννόηση, συνθηματική ασπίδα στους Πέρσες — πως θέλησαν δηλαδή να ζουν οι Αθηναίοι δούλοι των Περσών και του Ιππία! Αυτοί που περισσότερο —ή το ίδιο— με τον Καλλία, το γιο του Φαινίππου και πατέρα του Ιππονίκου, ολοφάνερα στάθηκαν εχθροί των τυράννων. [6.121.2] Γιατί ο Καλλίας ήταν ο μόνος μέσα σ᾽ όλους τους Αθηναίους που και τολμούσε, κάθε φορά που ο Πεισίστρατος έχανε την εξουσία κι εξοριζόταν από την Αθήνα, ν᾽ αγοράζει την περιουσία του που ο δημόσιος κήρυκας έβγαζε στο σφυρί, και έβαζε σ᾽ ενέργεια όλα τα πιο εχθρικό για εκείνον σχέδια.
[6.122.1] [Αυτό τον Καλλία αξίζει ο καθένας μας να τον θυμάται συχνά. Πρώτα πρώτα για όσα είπαμε προηγουμένως, πως στάθηκε πρωταγωνιστής στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας του, κι ύστερα για τους άθλους του στην Ολυμπία· ανακηρύχτηκε ολυμπιονίκης στις ιπποδρομίες, δεύτερος νικητής στον αγώνα τεθρίππων, αφού προηγουμένως είχε νικήσει στα Πύθια· έγινε πασίγνωστος στον ελληνικό κόσμο για τα υπερβολικά μεγάλα ποσά που δαπάνησε. [6.122.2] Αλλά είναι και κάτι άλλο, ο τρόπος με τον οποίο φέρθηκε στις θυγατέρες του· είχε τρεις, κι όταν έφτασε η ώρα του γάμου τους, τους έδωσε την πιο γενναιόδωρη προίκα κι ακόμα τους έκανε τη χάρη: άφησε δηλαδή την καθεμιά να διαλέξει ανάμεσ᾽ απ᾽ όλους τους Αθηναίους όποιον ήθελε η καρδιά της, και τις πάντρεψε μ᾽ αυτούς τους άντρες.]
[6.123.1] Κι οι Αλκμεωνίδες στάθηκαν εχθροί των τυράννων όσο κι αυτός, αν όχι περισσότερο. Λοιπόν για μένα είναι απίστευτο και δε δέχομαι τη συκοφαντική κατηγορία πως αυτοί ύψωσαν ασπίδα, αυτοί που όλο τον καιρό που εξουσίαζαν οι τύραννοι έζησαν στην εξορία, κι από δική τους μηχανορραφία οι Πεισιστρατίδες εγκατέλειψαν την τυραννική εξουσία. [6.123.2] Κι έτσι η Αθήνα χρωστά την απελευθέρωσή της πολύ περισσότερο σ᾽ αυτούς παρά στον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα, κατά την κρίση μου. Γιατί εκείνοι εξαγρίωσαν τους υπόλοιπους Πεισιστρατίδες με το να σκοτώσουν τον Ίππαρχο, όμως δεν έθεσαν τέρμα στην τυραννίδα τους, ενώ οι Αλκμεωνίδες ελευθέρωσαν πραγματικά την πόλη, εφόσον βέβαια είναι αλήθεια πως αυτοί έπεισαν την Πυθία να παρακινεί με χρησμό τους Λακεδαιμονίους να ελευθερώσουν την Αθήνα, όπως και πιο πάνω έχω αποκαλύψει.
[6.124.1] Αποκλείεται όμως, θα έλεγε κάποιος, να ᾽χαν κάποια παράπονα από τον αθηναϊκό λαό, κι έτσι πρόδωσαν την πατρίδα; Όχι βέβαια, γιατί στην Αθήνα ο κόσμος δεν παραδεχόταν ούτε τιμούσε κανέναν περισσότερο απ᾽ αυτούς. [6.124.2] Έτσι με καμιά λογική δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ότι για κάποιον παρόμοιο λόγο ύψωσαν εκείνοι την ασπίδα. Οπωσδήποτε η ασπίδα υψώθηκε, κάθε άλλος ισχυρισμός δε στέκεται· γιατί είναι γεγονός· όμως για το ποιός την ύψωσε, δεν έχω να πω τίποτε περισσότερο.