[7.12.1] Τότε λοιπόν, όσοι Μακεδόνες δεν ήταν αξιόμαχοι εξαιτίας των γηρατειών ή κάποιας άλλης ατυχίας αναχώρησαν με τη θέλησή τους· ο αριθμός τους έφθασε τις δέκα περίπου χιλιάδες. Σε αυτούς ο Αλέξανδρος κατέβαλε τον μισθό όχι μόνο για τον χρόνο που είχαν ήδη υπηρετήσει, αλλά και για εκείνον που χρειαζόταν για την επιστροφή τους στην πατρίδα· [7.12.2] επιπλέον του μισθού έδωσε στον καθένα τους και από ένα τάλαντο. Και αν μερικοί είχαν παιδιά από τις ασιάτισες γυναίκες τους, διέταξε να τα αφήσουν πίσω κοντά του για να μην προκληθούν έριδες στη Μακεδονία ανάμεσα στα αλλόφυλα παιδιά τους που είχαν αποκτήσει από βάρβαρες γυναίκες και τα παιδιά και τις μητέρες τους που είχαν αφήσει πίσω στην πατρίδα. Τους υποσχέθηκε ότι ο ίδιος θα φροντίσει να ανατραφούν κατά τον μακεδονικό τρόπο και ως προς τα άλλα, κυρίως όμως ως προς τη στρατιωτική τους εκπαίδευση· και όταν γίνουν άνδρες, θα τους φέρει ο ίδιος στη Μακεδονία και θα τους παραδώσει στους πατέρες τους. [7.12.3] Αυτές τις αόριστες και ασαφείς υποσχέσεις τους έδωσε, ενώ έφευγαν. Και ως ασφαλέστερη απόδειξη της φιλίας και της εύνοιάς του προς αυτούς είχε την αξίωση να θεωρήσουν τούτο, ότι δηλαδή έστελνε μαζί τους ως φρουρό και αρχηγό τους για το ταξίδι τον Κρατερό, που θεωρούσε ως τον πιο πιστό φίλο του και τον αγαπούσε όσο και τον εαυτό του. Έτσι λοιπόν, τους φίλησε όλους και δακρυσμένος τους άφησε να φύγουν με δάκρυα στα μάτια τους. [7.12.4] Διέταξε τον Κρατερό να τους οδηγήσει στην πατρίδα και να αναλάβει, όταν φθάσει, τη διοίκηση της Μακεδονίας, της Θράκης και της Θεσσαλίας, καθώς και τη διαφύλαξη της ελευθερίας των Ελλήνων. Διέταξε επίσης τον Αντίπατρο να φέρει στη θέση των ανδρών που απέλυσε άλλους Μακεδόνες στην ακμή της ηλικίας τους. Μαζί με τον Κρατερό έστειλε και τον Πολυπέρχοντα, ως δεύτερο μετά τον Κρατερό αρχηγό, ώστε, αν πάθει τίποτε κατά την πορεία ο Κρατερός —γιατί η υγεία του δεν ήταν καλή, όταν αναχωρούσε— να μη μείνουν χωρίς στρατηγό αυτοί που επέστρεφαν.
[7.12.5] Κυκλοφορούσε κρυφά και η εξής φήμη ανάμεσα σε εκείνους που περιγράφουν τις πράξεις των βασιλέων με τόσο μεγαλύτερη προθυμία όσο περισσότερο αυτές κρατούνται μυστικές, και προσπαθούν να στρέψουν την πίστη των ανθρώπων μάλλον προς τη χειρότερη εξήγηση, όπου τους οδηγεί η εικασία και η κακοήθειά τους, παρά προς την αλήθεια. Έλεγαν δηλαδή ότι ο Αλέξανδρος, επειδή είχε πλέον καμφθεί από τις συκοφαντίες της μητέρας του εναντίον του Αντίπατρου, ήθελε να τον απομακρύνει από τη Μακεδονία. [7.12.6] Η ανάκληση του Αντίπατρου δεν απέβλεπε ίσως στην ταπείνωσή του, αλλά στο να μη συμβεί εξαιτίας της διαφωνίας τους κάτι το δυσάρεστο και στους δύο, το οποίο ούτε και ο ίδιος θα μπορούσε να επανορθώσει. Γιατί δεν σταμάτησαν και οι δύο να γράφουν γράμματα προς τον Αλέξανδρο· ο Αντίπατρος κατηγορούσε την Ολυμπιάδα για αλαζονεία και θρασύτητα και πολυπραγμοσύνη, ιδιότητες που βέβαια πολύ λίγο ταίριαζαν στη μητέρα του Αλεξάνδρου, έτσι ώστε ο Αλέξανδρος έφθασε στο σημείο να πει τα εξής περίπου σχετικά, όπως παραδίδεται, με τα έργα της μητέρας του που του ανέφεραν, ότι δηλαδή της πληρώνει βαρύ τίμημα για τους δέκα μήνες της κυοφορίας. [7.12.7] Η Ολυμπιάδα πάλι έγραφε ότι ο Αντίπατρος είχε γίνει με το αξίωμά του και τις αντίστοιχες τιμές υπερόπτης και ότι είχε λησμονήσει πια εκείνον που τον τοποθέτησε στο αξίωμα, αλλά απαιτούσε αυτός να θεωρείται πρώτος μεταξύ των άλλων Μακεδόνων και των Ελλήνων. Ο Αλέξανδρος έδινε την εντύπωση ότι απέδιδε σε όλα εκείνα που οδηγούσαν στη συκοφάντηση του Αντιπάτρου μεγαλύτερη σημασία, γιατί αυτά πράγματι προκαλούν τον μεγαλύτερο φόβο σε μια μοναρχία. Ωστόσο ο Αλέξανδρος δεν εκδήλωνε, φανερά τουλάχιστον, με έργο ή με λόγο τίποτε, από το οποίο θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι δεν συμπαθούσε όπως πριν τον Αντίπατρο... Ηφαιστίων.
[7.13.1] Με αυτό το επιχείρημα υποχώρησε άθελά του ο Ηφαιστίων και συμφιλιώθηκε με τον Ευμένη, που ήθελε τη συνδιαλλαγή. Λένε ότι ο Αλέξανδρος σε αυτόν τον δρόμο είδε και την πεδιάδα που είχε παραχωρηθεί για τη βοσκή των βασιλικών φοράδων. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι και η ίδια η πεδιάδα ονομαζόταν Νησαία και οι φοράδες Νησαίες. Παλαιότερα υπήρχαν εκατόν πενήντα περίπου χιλιάδες φοράδες, αλλά ο Αλέξανδρος δεν βρήκε τότε πολύ περισσότερες από πενήντα χιλιάδες, επειδή τις περισσότερες τις είχαν αρπάξει ληστές.