[20.1] Από τους άλλους νόμους του εντελώς ξεχωριστός και παράξενος είναι εκείνος που ορίζει ότι στερείται από τα πολιτικά του δικαιώματα ο πολίτης που σε περίπτωση πολιτικής αναταραχής στην πόλη δεν τάσσεται με τη μία ή την άλλη παράταξη. Επιθυμούσε, όπως φαίνεται, να μη μένει κανένας απαθής και ασυγκίνητος προς τα δημόσια πράγματα, εξασφαλίζοντας τα του σπιτιού του και καυχώμενος που δεν συμπονεί και δεν υποφέρει μαζί με την πατρίδα του· αντίθετα, ήθελε, συντασσόμενος ο πολίτης με αυτούς που πολιτεύονται για τα καλύτερα και πιο δίκαια να κινδυνεύει μαζί τους και να βοηθάει παρά να περιμένει χωρίς κίνδυνο να δει ποιός θα είναι ο νικητής. [20.2] Αλλόκοτος και γελοίος φαίνεται ο νόμος που επιτρέπει στην επίκληρη γυναίκα να συνευρίσκεται με τον πιο κοντινό συγγενή του άντρα της, αν αυτός, ο κατά νόμο κύριος και αφέντης της δεν μπορούσε να εκτελεί τα συζυγικά καθήκοντα. Κάποιοι όμως λένε ότι ο νόμος αυτός είναι σωστός αναφορικά με εκείνους που, ενώ είναι ανίκανοι σεξουαλικά, νυμφεύονταν τις επίκληρες για τα χρήματά τους και παραβίαζαν έτσι με τον νόμο αυτό τη φύση. [20.3] Βλέποντας λοιπόν την επίκληρη να πλαγιάζει με όποιον επιθυμούσε, ή θα διέλυαν τον γάμο ή ντροπιασμένοι θα τον κρατούσαν πληρώνοντας το τίμημα για τη φιλοχρηματία και την προστυχιά τους. Σωστό επίσης είναι και το να πλαγιάζει η επίκληρη όχι με όλους αλλά με όποιον από τους συγγενείς του άντρα της επιθυμούσε, για να είναι και ο απόγονος δικός του και να ανήκει στην ίδια γενιά. [20.4] Στο ίδιο πράγμα απέβλεπε και το να κλείνονται κάπου μαζί γαμπρός και νύφη, τρώγοντας η τελευταία κυδώνι, καθώς και το να σμίγει ο γαμπρός με την επίκληρη τρεις φορές τον μήνα οπωσδήποτε. [20.5] Γιατί, και αν ακόμη δεν γεννηθούν παιδιά, αυτό αποτελεί απόδειξη εκτίμησης και αγάπης του άντρα στην καλή του γυναίκα, που αφαιρεί πολλά δυσάρεστα που συσσωρεύονται κάθε φορά και δεν επιτρέπει να δημιουργηθεί λόγω των διαφορών ολοκληρωτική αποστροφή. [20.6] Από τις άλλες περιπτώσεις γάμων κατάργησε τις προίκες, ορίζοντας να φέρνει η μελλόνυμφη τρία μόνο φορέματα και σκεύη μικρής αξίας, τίποτε άλλο. Γιατί δεν ήθελε να έχει ο γάμος χαρακτήρα μισθοφορικής πράξης και αγοραπωλησίας, αλλά η συγκατοίκηση άνδρα και γυναίκας να γίνεται με σκοπό την απόκτηση τέκνων και από εκτίμηση και αγάπη. [20.7] Και ο Διονύσιος, όταν η μητέρα του απαιτούσε να τη δώσει σε γάμο με κάποιον πολίτη, της απάντησε ότι ως τύραννος, ενώ είχε καταργήσει τους νόμους της πόλης, δεν είχε τη δύναμη να παραβιάσει τους νόμους της φύσης κάνοντας γάμους σε ανθρώπους περασμένης ηλικίας. Στις πόλεις όμως δεν πρέπει να επιτρέπεται αυτή η αταξία ούτε και να μένουν απλοί θεατές σε ζευγαρώματα παράταιρα και άχαρα, που δεν έχουν καμιά σχέση με τον γάμο ούτε και κανέναν σκοπό. [20.8] Αλλά σε ένα γέροντα που νυμφεύεται νεαρή γυναίκα θα μπορούσε να πει ένας άρχοντας και νομοθέτης με χιούμορ αυτό που ειπώθηκε στον Φιλοκτήτη,
ο γάμος σε μάρανε, ταλαίπωρε.
ή, αν συναντούσε κάποιον νεαρό που, σαν τις πέρδικες, παχαίνει από τον έρωτα μέσα σε δωμάτιο πλούσιας γριάς, θα τον μετέφερε στην αγκαλιά νεαρής παρθένας που έχει ανάγκη από άνδρα. Αυτά λοιπόν σχετικά με τον γάμο.