215Του Δία σύζυγε, εξοργισμένη για πολύ δεν θα ᾽σαι ακόμα.
Γοργά κοντά σου πέταξεν εκείνη που σου φέρνει τα μηνύματα,
κι είπεν ασθμαίνοντας με λόγια μπερδεμένα από το φόβο:
«Ήρα τιμημένη που ᾽χεις τα πρωτεία στις θεές,
δική σου εγώ, κι όλα δικά σου κι εσύ κάθεσαι αρχόντισσα
220γνήσια, πάνω στον Όλυμπο και χέρι δε φοβόμαστε
άλλης θεάς. Κι εσύ ξέρεις, βασίλισσα, τον αίτιο της οργής σου.
Λύνει η Λητώ τη ζώνη της στην ενδοχώρα του νησιού.
Τ᾽ άλλα νησιά την αποστράφηκαν κι ούτε τη δέχτηκαν.
Μα η Αστερία την προσκάλεσε με τ᾽ όνομά της ως περνούσε δίπλα της,
225η Αστερία, του πόντου το κακό σαρίδι. Το ξέρεις δα κι η ίδια.
Όμως καλή μου, αφού μπορείς, βόηθησε, σεβαστή, τους δούλους σου,
το χώμα που πατούνε με τη θέλησή σου».
Είπε και κάτω απ᾽ το χρυσό κάθισε θρόνο, όπως η σκύλα
της Άρτεμης, που όταν τελειώσει η καταδίωξη
230πάνω στ᾽ αχνάρια του θηράματος ξαπλώνει και τ᾽ αυτιά της
ανορθωμένα, έτοιμα πάντα της θεάς ν᾽ ακούσουνε την προσταγή.
Έτσι του Θαύμαντα η κόρη κάθονταν κάτω απ᾽ το θρόνο,
δίχως τη θέση της να λησμονάει ωσάν φρουρού
κι όταν με το φτερό της λησμονιάς τη ᾽γγίζει ο ύπνος.
235Μα στη γωνιά του θρόνου του μεγάλου
με το κεφάλι της γερμένο απαλά κοιμάται.
Τη ζώνη της δε λύνει, ούτε τα γρήγορα
τα πέδιλα, μήπως της δώσει ξαφνική εντολή
η αφέντρα. Όμως εκείνη έλεγε πονώντας, αγανακτισμένη:
240«Έτσι λοιπόν, του Δία ντροπερά πάθη ας παντρεύεστε
κρυφά, και τα παράνομα να ξεγεννάτε, όχι εκεί που οι άθλιες
δούλες με δυσκολία γεννούν, αλλά εκεί που οι φώκες
γεννοβολούνε σ᾽ ερήμους θαλασσινούς σκοπέλους.
Όμως για της Αστερίας δεν βαροκαρδίζω πια
245το ολίσθημα, ούτε σε βάρος της θα πράξω
όσα της άξιζαν. Πολύ κακήν έκαμε χάρη στη Λητώ.
Όμως πολύ τη σέβομαι που τη δική μου
την κλίνη δεν επάτησε, διαλέγοντας τη θάλασσα αντί του Δία την κλίνη».
Είπεν αυτά, και οι τραγουδιστές οι κύκνοι του θεού (Απόλλωνα)
250αφήνοντας τον Μηόνιο τον Πακτωλό, κυκλόφεραν
εφτά φορές τη Δήλο, τραγουδώντας τη λεχώνα,
τα πουλιά ετούτα των Μουσών, τα πιο γλυκόφωνα απ᾽ τα πτηνά.
Γι᾽ αυτό και το παιδί (ο Απόλλωνας) τόσες στη λύρα του έβαλε χορδές
αργότερα, όσες φορές τραγούδησαν οι κύκνοι στις ωδίνες (της μητέρας του).
255Όγδοη δεν τραγούδησαν φορά κι εκείνος πρόβαλε στο φως. Και για πολύ
οι Δηλιάδες νύμφες, από τη γενιά του αρχαίου ποταμού,
το ιερό είπαν τραγούδι της Ειλείθυιας, κι αμέσως ο αιθέρας
ο χάλκινος, αντήχησε το δυνατό τραγούδι,
και η Ήρα δεν οργίστηκε γιατί της πήρε το θυμόν ο Δίας.
260Χρυσά έγιναν τότε όλα τα θεμέλιά σου, Δήλος
κι όλη τη μέρα έρρεε χρυσός στη στρογγυλή λίμνη
και φόρεσε κόμη χρυσή, στη γέννησή σου, η ελιά σου,
κι από χρυσό πλημμύρισε ο βαθύς ο Ινωπός στις περιστροφές του.
Κι εσύ απ᾽ το χρυσό το έδαφος επήρες το παιδί,
265κι αφού στην αγκαλιά σου το ᾽βαλες, είπες αυτά τα λόγια:
«Ω μεγάλη θεά πολύβωμη με τις πολλές τις πόλεις, που φέρνεις τόσα αγαθά,
και εσείς γόνιμες χώρες και νησιά γειτονικά μου,
αυτή ᾽μαι εγώ, ανόργωτη, μα από μένα
Δήλιος Απόλλωνας θα ονομαστεί, και θεός κανένας
270τόσο πολύ δεν θ᾽ αγαπήσει άλλη χώρα.
Ούτε η Κερχνίς του δυνατού Λέχαιου Ποσειδώνα
ούτε ο Κυλλήνιος βράχος του Ερμή, ούτε του Δία η Κρήτη,
όπως εγώ του Απόλλωνα. Και δεν θα είμαι πια περιπλανώμενη».
Είπες αυτά και το παιδί επήρε το γλυκό μαστό.