[24.1] Μετά τη μάχη στην Ισσό έστειλε ο Αλέξανδρος ανθρώπους του στη Δαμασκό και πήρε τα πράγματα, τις αποσκευές, τα παιδιά και τις γυναίκες των Περσών. [24.2] Περισσότερο ωφελήθηκαν οι ιππείς των Θεσσαλών· γιατί αυτούς, επειδή διακρίθηκαν ιδιαίτερα στη μάχη για την παλικαριά τους, έστειλε επίτηδες, επειδή ήθελε να ωφεληθούν· [24.3] αλλά και ο υπόλοιπος στρατός γέμισε με πλούτη· και καθώς τότε ήταν η πρώτη φορά που οι Μακεδόνες γεύονταν χρυσό, ασήμι, γυναίκες και βαρβαρικό τρόπο ζωής, έτρεχαν σαν τα σκυλιά στο κυνήγι που ψάχνουν τα ίχνη, επιδιώκοντας και ανιχνεύοντας τα πλούτη των Περσών. [24.4] Ωστόσο, ο Αλέξανδρος έκρινε σωστό να ισχυροποιηθεί πρώτα στα παράλια. Οι βασιλείς λοιπόν ήρθαν και του εμπιστεύθηκαν αμέσως την Κύπρο και τη Φοινίκη εκτός από την Τύρο. [24.5] Κατά την επτάμηνη πολιορκία της Τύρου με επιχωματώσεις, πολιορκητικές μηχανές και με διακόσιες τριήρεις από τη μεριά της θάλασσας, είδε όνειρο ότι ο Ηρακλής τού άπλωνε το χέρι από το τείχος και τον καλούσε. [24.6] Εξάλλου, πολλοί κάτοικοι της Τύρου ονειρεύτηκαν ότι ο Απόλλων τούς έλεγε ότι θα έφευγε από την πόλη και θα πήγαινε στον Αλέξανδρο· γιατί δεν του άρεσαν αυτά που γίνονταν στην πόλη. [24.7] Αυτοί λοιπόν, σαν να είχαν πιάσει το θεό επ᾽ αυτοφώρω, όπως έναν άνθρωπο που λιποτακτεί προς τους εχθρούς, έδεσαν με χοντρά σκοινιά το πελώριο άγαλμά του και το κάρφωσαν στη βάση του, αποκαλώντας το φίλο του Αλέξανδρου. [24.8] Ο Αλέξανδρος είδε στον ύπνο του και άλλο όνειρο· εμφανίστηκε ένας σάτυρος και του φάνηκε πως τον κορόιδευε από μακριά· και κάθε φορά που ήθελε να τον πιάσει, του ξέφευγε· τελικά, ύστερα από πολύ παρακαλητό και κυνήγημα τον έπιασε. [24.9] Οι μάντεις, χωρίζοντας τη λέξη σάτυρος κατά τρόπο πειστικό, του είπαν: «η Τύρος θα γίνει δική σου (: σα-Τυρος)». Δείχνουν ακόμη κάποια βρύση, κοντά στην οποία του φάνηκε ότι είδε στον ύπνο του τον σάτυρο. [24.10] Όσο διαρκούσε η πολιορκία εξεστράτευσε εναντίον των Αράβων που κατοικούσαν κοντά στον Αντιλίβανο και διακινδύνευσε για χάρη του παιδαγωγού Λυσίμαχου· γιατί τον είχε ακολουθήσει, ισχυριζόμενος ότι δεν ήταν ούτε κατώτερος ούτε μεγαλύτερος στην ηλικία από τον Φοίνικα. [24.11] Όταν πλησίασαν στα βουνά και αφήνοντας τα άλογα προχωρούσαν πεζοί, όλοι ο άλλοι είχαν προχωρήσει πολύ μπροστά, ενώ ο ίδιος, καθώς τους είχε πιάσει η νύχτα και οι εχθροί ήταν κοντά, δεν το βαστούσε η καρδιά του να αφήσει πίσω τον Λυσίμαχο, που κουράστηκε και βάρυνε, αλλά του μιλούσε συνέχεια και τον έπαιρνε κοντά του· έτσι, δεν κατάλαβε ότι είχε αποσπασθεί από τον κύριο όγκο του στρατού με λίγους άνδρες, και διανυκτερεύοντας σε δύσκολες περιοχές μέσα σε σκοτάδι και τσουχτερό κρύο, είδε να καίνε όχι πολύ μακριά εδώ και εκεί πολλές φωτιές των εχθρών. [24.12] Καθώς βασιζόταν στην ευκινησία του σώματός του και ήταν συνηθισμένος να καθησυχάζει τους Μακεδόνες στις δυσκολίες τους με προσωπική του συμμετοχή στους κόπους, έτρεξε σε αυτούς που έκαιγαν φωτιά σε πολύ κοντινή απόσταση [24.13] και χτυπώντας με το ξίφος του δυο βαρβάρους που κάθονταν γύρω από τη φωτιά, άρπαξε ένα δαυλό και τον έφερε στους δικούς του. [24.14] Και αφού άναψαν μεγάλη φωτιά, σε άλλους προξένησαν αμέσως φόβο ώστε να το βάλουν στα πόδια, ενώ αυτούς που τους επιτέθηκαν τους έτρεψαν σε φυγή και διανυκτέρευσαν χωρίς κίνδυνο. Αυτά λοιπόν έχει εξιστορήσει ο Χάρης.
[25.1] Η πολιορκία της Τύρου εξελίχτηκε ως εξής. Ενώ ο Αλέξανδρος ξεκούραζε το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής του ύστερα από τις πολλές προηγούμενες μάχες, και κάποιους είχε οδηγήσει κοντά στα τείχη, για να μην ησυχάζουν οι εχθροί, ο Αρίστανδρος ο μάντης έκανε θυσία· και βλέποντας τα σημάδια καθόρισε με περισσή σιγουριά προς τους παρευρισκομένους ότι μέσα σε εκείνο τον μήνα θα κυριευόταν η πόλη οπωσδήποτε. [25.2] Και επειδή τον χλεύαζαν και γελούσαν —γιατί ήταν η τελευταία μέρα του μήνα—, βλέποντάς τον ο Αλέξανδρος να βρίσκεται σε δύσκολη θέση και εκτιμώντας πάντοτε τις προφητείες του, έδωσε διαταγή να μην υπολογίζουν πια εκείνη την ημέρα ως τριακοστή αλλά ως εικοστή όγδοη· και αφού δόθηκε το σύνθημα με τη σάλπιγγα, επιτέθηκε στα τείχη με περισσότερη δύναμη από ό,τι αρχικά είχε σχεδιάσει. [25.3] Και επειδή η επίθεση ήταν σφοδρή, αφού ούτε οι ευρισκόμενοι στο στρατόπεδο περίμεναν τη διαταγή αλλά έτρεχαν σύσσωμοι και βοηθούσαν, οι Τύριοι λύγισαν· έτσι, ο Αλέξανδρος κατέλαβε εκείνη την ημέρα την πόλη. [25.4] Ύστερα από αυτά, ενώ πολιορκούσε τη Γάζα, τη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας, έπεσε στον ώμο του Αλέξανδρου ένας βώλος που είχε αφεθεί από ψηλά από κάποιο πουλί, που πήγε και κάθισε κάτω από μια πολιορκητική μηχανή και κατά λάθος σφηνώθηκε στο δίχτυ των νεύρων που χρησιμοποιούσαν για να στρέφουν τα σχοινιά. [25.5] Και έτσι εκπληρώθηκε και ο οιωνός σύμφωνα με την προφητεία του Αρίστανδρου· γιατί πληγώθηκε ο Αλέξανδρος στον ώμο, αλλά κατέλαβε την πόλη. [25.6] Στέλνοντας πολλά λάφυρα στην Ολυμπιάδα, στην Κλεοπάτρα και στους φίλους του, έστειλε και στον Λεωνίδα τον παιδαγωγό του πεντακόσια τάλαντα λιβάνι και εκατό σμύρνα, επειδή θυμήθηκε κάποιαν υποχρέωση των παιδικών του χρόνων. [25.7] Όπως φαίνεται, σε κάποια θυσία, όταν ο Αλέξανδρος άρπαξε με τα δυο τα χέρια το θυμίαμα και το έριξε στο θυσιαστήριο, ο Λεωνίδας του είπε: «Αλέξανδρε, όταν γίνεις κύριος χώρας πλούσιας σε αρώματα, τότε να ρίχνεις τόσο πολύ θυμίαμα· τώρα όμως να χρησιμοποιείς με φειδώ αυτά που έχεις». [25.8] Τότε λοιπόν ο Αλέξανδρος του έγραψε: «σου έχουμε στείλει άφθονο λιβάνι και σμύρνα, για να πάψεις να φέρεσαι με μικροπρέπεια προς τους θεούς».