[5.93.1] Αυτά λοιπόν είπε ο Σωκλής, ο αντιπρόσωπος της Κορίνθου, κι ο Ιππίας του αποκρίθηκε, καλώντας για μάρτυρες τους ίδιους θεούς μ᾽ εκείνον, πως στ᾽ αλήθεια πιο πολύ απ᾽ τον καθένα οι Κορίνθιοι θα νοσταλγήσουν τους Πεισιστρατίδες, όταν θα ᾽ρθουν οι μέρες της κρίσης που θα τους ταλανίζουν οι Αθηναίοι. [5.93.2] Λοιπόν μ᾽ αυτά τα λόγια τού αποκρίθηκε, καθότι γνώριζε τους χρησμούς τελειότερα απ᾽ όλους τους ανθρώπους· οι υπόλοιποι σύμμαχοι, που ώς εκείνη τη στιγμή βέβαια δεν εκδηλώνονταν, ακούοντας τον Σωκλή να μιλά ελεύθερα, ο καθένας τους υψώνοντας τη φωνή του επιδοκίμαζε τη γνώμη του Κορινθίου κι εξόρκιζαν τους Λακεδαιμονίους να μην προκαλέσουν πολιτική ταραχή σε πόλη ελληνική.
[5.94.1] Έτσι λοιπόν πήρε τέλος αυτή η υπόθεση· στον Ιππία τώρα, που διώχτηκε αποκεί, ο Αμύντας ο Μακεδών του έδινε την Ανθεμούντα και οι Θεσσαλοί του έδιναν την Ιωλκό. Κι αυτός δε δέχτηκε ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλά γύρισε πίσω στο Σίγειο, που το κυρίεψε ο Πεισίστρατος με πόλεμο απ᾽ τους Μυτιληναίους, κι αφού το έβαλε στο χέρι του εγκατέστησε τύραννο το νόθο γιο του, τον Ηγησίστρατο, που τον απόχτησε από γυναίκα Αργεία· κι αυτός όση χώρα παρέλαβε από τον Πεισίστρατο δεν την κρατούσε χωρίς πόλεμο, [5.94.2] γιατί Μυτιληναίοι κι Αθηναίοι, έχοντας οι πρώτοι ορμητήριο την πόλη Αχίλλειο κι οι άλλοι το Σίγειο, πολεμούσαν για πολλά χρόνια μεταξύ τους, καθώς εκείνοι απαιτούσαν σα δική τους τη χώρα, ενώ οι Αθηναίοι ούτε καν το συζητούσαν, καθώς αποδείκνυαν μ᾽ επιχειρήματα πως οι Αιολείς δεν είχαν καθόλου περισσότερα δικαιώματα πάνω στη χώρα της Τροίας απ᾽ ό,τι αυτοί και οι άλλοι, όσοι δηλαδή από τους Έλληνες έδωσαν χέρι στο Μενέλαο στην υπόθεση της αρπαγής της Ελένης.
[5.95.1] Κι όσο κρατούσε ο πόλεμος μεταξύ τους έγιναν κι άλλα περιστατικά κάθε λογής στις μάχες, κι έν᾽ απ᾽ αυτά με τον ποιητή Αλκαίο, που, όταν ήρθαν στα χέρια κι οι Αθηναίοι νικούσαν, αυτός το ᾽βαλε στα πόδια και γλίτωσε το θάνατο, αλλά οι Αθηναίοι πήραν την πανοπλία του και την κρέμασαν ψηλά στο ναό της Αθηνάς στο Σίγειο. [5.95.2] Κι αυτό ο Αλκαίος το ᾽κανε τραγούδι και το στέλνει στη Μυτιλήνη, ιστορώντας το πάθημά του σ᾽ έναν σύντροφό του, τον Μελάνιππο. Τέλος τους Αθηναίους και τους Μυτιληναίους τούς έφερε σε συμβιβασμό ο Περίανδρος, ο γιος του Κυψέλου· γιατί σ᾽ αυτόν ανέθεσαν τη διαιτησία. Και τους έφερε σε συμβιβασμό μ᾽ αυτό τον όρο, ο καθένας τους να ορίζει τη χώρα που είχε αποχτήσει. Μ᾽ αυτό λοιπόν τον τρόπο το Σίγειο πέρασε στα χέρια των Αθηναίων.
[5.96.1] Κι ο Ιππίας, απ᾽ την ώρα που γύρισε από τη Σπάρτη στην Ασία, έβαλε σ᾽ ενέργεια το καθετί, συκοφαντώντας τους Αθηναίους στον Αρταφρένη και κάνοντας τα πάντα για να πέσει η Αθήνα στα χέρια τα δικά του και του Δαρείου. [5.96.2] Αυτά λοιπόν έκανε ο Ιππίας απ᾽ τη μεριά του, κι οι Αθηναίοι, όταν τα έμαθαν, στέλνουν απεσταλμένους στις Σάρδεις, για να μην αφήσουν τους Αθηναίους εξορίστους να πείσουν τους Πέρσες· κι ο Αρταφρένης τους πρόσταζε, αν ήθελαν να σωθούν, να δεχτούν να γυρίσει στην πόλη τους ο Ιππίας. Όταν οι προτάσεις του μεταφέρθηκαν στην Αθήνα, δεν έγιναν δεκτές· κι από την ώρα που δεν τις αποδέχτηκαν οι Αθηναίοι, η απόφασή τους να γίνουν εχθροί των Περσών ήταν δεδομένη.