[6.13.4] Ο Νέαρχος αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος οργιζόταν με τους φίλους του εκείνους που τον κατέκριναν, επειδή ο ίδιος διακινδύνευε πολεμώντας μπροστά από τον στρατό του, γιατί, έλεγαν, αυτό δεν ήταν καθήκον στρατηγού, αλλά στρατιώτη. Και εγώ ο ίδιος νομίζω ότι οι λόγοι αυτοί στενοχωρούσαν τον Αλέξανδρο, γιατί καταλάβαινε ότι ήταν αληθινοί και ότι ήταν ο ίδιος υπαίτιος για την επίπληξη αυτή. Επειδή όμως παρασυρόταν από το πολεμικό πάθος και τη φιλοδοξία του, του ήταν αδύνατο να απέχει από τους κινδύνους, όπως ακριβώς όσοι υποτάσσονται σε κάποια άλλη επιθυμία τους. [6.13.5] Όπως αναφέρει ο Νέαρχος, κάποιος ηλικιωμένος Βοιωτός, του οποίου όμως δεν μνημονεύει το όνομα, όταν πληροφορήθηκε ότι ο Αλέξανδρος ήταν στενοχωρημένος από τις επιπλήξεις των φίλων του και φαινόταν μελαγχολικός, παρουσιάσθηκε στον βασιλιά και του είπε τα εξής στη βοιωτική του προφορά: «Αλέξανδρε, τα μεγάλα κατορθώματα επιτελούν οι γενναίοι άνδρες» και πρόσθετε κάποιον ιαμβικό στίχο, του οποίου το νόημα ήταν ότι όποιος πράττει, πρέπει και να πάθει. Ο Βοιωτός απέκτησε αμέσως την εκτίμηση του Αλεξάνδρου και στο μέλλον είχε στενότερες σχέσεις μαζί του.
[6.14.1] Στο μεταξύ έφθασαν στον Αλέξανδρο πρέσβεις από τους υπόλοιπους Μαλλούς προσφέροντας την υποταγή του λαού τους. Έφθασαν επίσης από τους Οξυδράκες οι διοικητές των πόλεων και οι ίδιοι οι νομάρχες και μαζί με αυτούς άλλοι εκατόν πενήντα, οι επιφανέστεροι συμπολίτες τους, ως πρέσβεις εξουσιοδοτημένοι για τη σύναψη συνθήκης με δώρα από τα πιο πολύτιμα για τους Ινδούς προσφέροντας και αυτοί την υποταγή του λαού τους. [6.14.2] Παραδέχονταν ότι ήταν λάθος που δεν έστειλαν πρωτύτερα πρέσβεις προς τον Αλέξανδρο, αλλ᾽ αυτό μπορούσε να τους συγχωρηθεί, γιατί, όπως μερικοί άλλοι, και αυτοί ακόμη περισσότερο επιθυμούσαν την ελευθερία και την αυτονομία τους. Την ελευθερία τους αυτή διατηρούσαν σώα από τότε που ο Διόνυσος ήρθε στην Ινδία μέχρι την άφιξη του Αλεξάνδρου. Αν όμως αποφασίσει ο Αλέξανδρος, επειδή φημολογείται ότι και ο ίδιος είχε θεϊκή καταγωγή, ήταν πρόθυμοι να δεχθούν και όποιο σατράπη θα τους όριζε ο Αλέξανδρος και να πληρώνουν τους φόρους που θα αποφάσιζε ο Αλέξανδρος. Ήταν επίσης πρόθυμοι να παραδώσουν όσους ομήρους θα ζητούσε. [6.14.3] Και ο Αλέξανδρος ζήτησε χίλιους επιφανείς άνδρες της φυλής τους, τους οποίους, αν ήθελε, θα κρατούσε ως ομήρους, ειδάλλως θα τους είχε για να πάρουν μέρος στην εκστρατεία του, έως ότου τελειώσει ο πόλεμος με τους άλλους Ινδούς. Αυτοί του έστειλαν τους χίλιους άνδρες, αφού διάλεξαν τους πιο δυνατούς και τους πιο μεγαλόσωμους και επιπλέον πεντακόσια πολεμικά άρματα, χωρίς να τα ζητήσει, καθώς και τους αναβάτες των αρμάτων. Ο Αλέξανδρος διόρισε τον Φίλιππο σατράπη σε αυτούς και στους Μαλλούς που είχαν απομείνει και άφησε ελεύθερους τους ομήρους, κράτησε όμως τα πολεμικά άρματα.
[6.14.4] Αφού τακτοποίησε και τα ζητήματα αυτά και ναυπήγησε πολλά ακόμη πλοία, όσο καθυστερούσε εξαιτίας του τραύματός του, και επιβίβασε στα πλοία χίλιους εφτακόσιους από τους εταίρους ιππείς και από τους ελαφρά οπλισμένους όσους ακριβώς και πρωτύτερα και δέκα περίπου χιλιάδες πεζούς, έπλευσε για μικρό χρονικό διάστημα προς τα κάτω τον ποταμό Υδραώτη. Εκεί όπου ενώνεται ο Υδραώτης με τον Ακεσίνη —από το σημείο αυτό το όνομα του Ακεσίνη επικρατεί του ονόματος του Υδραώτη— έπλεε και πάλι ακολουθώντας το ρεύμα του Ακεσίνη, έως ότου έφθασε στη συμβολή του Ακεσίνη και του Ινδού. [6.14.5] Διότι και οι τέσσερις αυτοί μεγάλοι και πλωτοί ποταμοί χύνουν τα νερά τους στον Ινδό ποταμό, όχι όμως με το δικό του όνομα ο καθένας, αλλά ο Υδάσπης ενώνεται τελικά με τον Ακεσίνη και, αφού χύσει όλα τα νερά του, παίρνει το όνομα Ακεσίνης. Μετά πάλι ο Ακεσίνης ενώνεται με τον Υδραώτη και μαζί με αυτόν συνεχίζει να διατηρεί το όνομα Ακεσίνης. Στη συνέχεια ο Ακεσίνης, αφού δεχθεί και τα νερά του Ύφαση, εκβάλλει στον Ινδό διατηρώντας ως εκεί το όνομά του, αλλά μετά τη συμβολή του παραδίδει πλέον το όνομά του στον Ινδό. Από εκεί και ως το Δέλτα, όπου διασπάται, πιστεύω ότι φθάνει τους εκατό περίπου σταδίους στο πλάτος και παραπάνω ίσως από εκατό στα μέρη εκείνα που λιμνάζει περισσότερο.