Βιαστικά πίσω ο Τυνδαρίδης γύρισε [στρ. ε]
στον ήρωα τον αδερφό του και τον βρήκε
όχι νεκρόν ακόμη, μα που τις στερνές
πνοές του βαριαγκομαχούσε·
75και βρέχοντας δάκρυα θερμά κι αναλυγκιάζοντας,
έκραξε με φωνή σπαραχτικιά:
«Δία, ω πατέρα, ποιός θα γίνει λυτρωμός
στον πόνο αυτό μου; τάξε μου και μένα
θάνατο, ω Κύριε, μαζί μ᾽ αυτόν·
τιμή δεν του απομένει πια, σα στερηθεί
τους δικούς τους κανείς τους ακριβούς του·
κι από τους άλλους, λίγοι στην ανάγκη του πιστοί
να μεραστούν μαζί τους κίντυνούς του».

Είπε και βγήκε ο Δίας αντίκρυ του [αντ. ε]
80κι αυτόν του μίλησε το λόγο:
«Εσύ ᾽σαι γιος μου εμένα μα αυτόν έπειτα
σμίγοντας τη μητέρα σου ο θνητός της άντρας
τον έσπειρε, φύτρα θνητή.
Μα έλα και νά, σου δίνω να διαλέξεις απ᾽ αυτά:
αν θες, απαλλαγμένος απ᾽ το θάνατο
κι από τα μαύρα γηρατειά, να ζεις αιώνια εσύ
στον Όλυμπο με μένα και την Αθηνά
και με τον πολεμόχαρο τον Άρη,

85η μοίρα θα σου λάχει αυτή. [επωδ. ε]
Μα αν πάλι για τον αδερφό σου ψυχομάχεσαι
κι έχεις στο νου σου να ισιομοιραστείς
μαζί του όλα τα πάντα, τη μισή ζωή σου
θα την περνάς κάτω απ᾽ τη γης, και τη μισή
στα ολόχρυσα παλάτια τ᾽ ουρανού».
Είπε και κείνος ούτε που στιγμή
δεν έδωσε διπλή βουλή του λογισμού του.
90Ξανάλυσε τα μάτια ευθύς και τη φωνή
του Κάστορα, του χαλκαρμάτωτου αδερφού του.