ΦΙΛ. Μα σε ξορκίζω στ᾽ όνομα, παιδί μου,
του πατέρα σου και της μητέρας σου,
ή αν έχεις κι άλλο π᾽ αγαπάς στον κόσμο,
470λυπήσου με και μη μ᾽ αφήσεις έτσι
μονάχο κι έρμο μες σ᾽ αυτή που βλέπεις
τη συφορά και σ᾽ όσα έχεις μου ακούσει
που με ζώνουν κακά. Βάλε με κάπου
σαν παραφόρτι. Ενόχληση μεγάλη
θα᾽ ναι, το ξέρω, το κουβάλημά μου,
μα υπόφερέ την· οι ευγενείς οι φύσεις
μισούν τα αισχρά και για δόξα τους το ᾽χουν
να κάνουν το καλό· μ᾽ αν δεν θελήσεις
να το κάμεις αυτό, θα ᾽ναι για σένα
όχι μικρή ντροπή, ενώ αν με πάρεις,
πόση θενά ᾽ναι η δόξα σου, παιδί μου,
αν έρθω ζωντανός ξανά στην Οίτη!
Κάμε καρδιά, έλα λοιπόν, δε θα ᾽ναι
480ο μόχτος σου ούτε μιας ακέριας μέρας·
πέταξέ με όπου θες· στ᾽ αμπάρι κάτω,
στην πρύμνα, στην πλώρη, παντού που θα ᾽ταν
να βάραινα λιγότερο τους άλλους·
πες το το ναι, αποφάσισ᾽ το, σε ορκίζω
στον ίδιο τον Ικέσιο το Δία.
Πέφτω εμπρός σου στα γόνατα κι ας είμαι
σακατεμένος και χωλός, ο μαύρος,
και μη μ᾽ αφήσεις έτσι εδώ, μονάχο
κι έρμο μακριά από κάθε χνάρι ανθρώπου·
μα σώσε με κι ή πάρε με μαζί σου
στον τόπο σου ή σε κάποιο απ᾽ τα λιμάνια
της Εύβοιας, του Χαλκώδοντα, που εκείθε
490δε θα ᾽ν᾽ μακρύ το πέρασμα ως την Οίτη
και στης Τραχίνας τα βουνά και τ᾽ άγια
νερά του Σπερχειού. Δώσε με πίσω
στο γέρο μου πατέρα, αν και φοβούμαι
μήπως τον έχω από καιρό πια χάσει·
γιατί συχνά μ᾽ όλους εδώ που ερχόνταν
μ᾽ απελπισμένες δέησες του μηνούσα,
ή νά ᾽ρθει ο ίδιος με καράβι, ή στείλει
να με πάρει απ᾽ εδώ και με γλιτώσει·
μα ή έχει πεθάνει ή, ίσως, καθώς είναι
και φυσικό, κάθ᾽ άλλο ή τη δική μου
να ᾽χαν την έγνοια αυτοί και θα βιαζόνταν
μια ώρα πιο μπρος στον τόπο τους να φτάσουν·
τώρα σε σένα κρέμομαι, να γίνεις
500ο ίδιος και κομιστής και μηνυτής μου,
συ σώσε, συ σπλαχνίσου με, στοχάσου
πως πάντα στέκει ο άνθρωπος σε φόβο
και κίντυνο, ναι μεν και να ευτυχήσει,
μα πάλι και το ενάντιο να του τύχει·
πρέπει λοιπόν, όταν κανείς είν᾽ έξω
από τα κακά, τη δυστυχία να βλέπει
που μπορεί νά ᾽ρθει· κι όταν ζει ευτυχής,
τότε προπάντων να ᾽χει και το νου του
μην πάει χαμένη ξαφνικά η ζωή του.