ΟΡΕΣΤΗΣ
Οϊμέ του κάτω κόσμου Αρχές,
ιδέτε, παντοδύναμες Κατάρες των νεκρών,
ιδέτε τ᾽ αποδέλοιπα των Ατρειδών
σε ποιές ανήμπορες στενοχωριές
κι από τα σπίτια τους διωγμένα·
που να στραφεί κανείς, οϊμένα;

ΧΟΡΟΣ
410Πάλι μου σπαρταρά η καρδιά
τα τέτοια να γρικώ παράπονά σου.
με παίρνει τότε η απελπισιά
και μου μαυρίζουνε τα σωθικά
στα λόγια αυτά. Μα όταν ξανά σου
αντρειεύσαι, μου διώχνει τον καημό
και με γυρνά η ελπίδα στο καλό.

ΗΛΕΚΤΡΑ
Και τί κανείς να πρωτοπεί; να πει τις συμφορές
που πάθαμ᾽ από κείνη που μας γέννα;
καλόπιανέ τις όσο θες, μα αυτές
420δεν παίρνουν από χάιδεμα κανένα·
γιατί σαν άγριου λύκου αμέρωτη
μου έκαμε η μάνα την ψυχή μου εμένα.

ΧΟΡΟΣ
Πάνω στα στήθια εδάρθηκα
τον Άρειο κοπετό και νά, σαν άλλη
μοιρολογήτρα Κισσιανή τα χέρια μου
άπαυτα πέφταν πανωτά και ξανά πάλι
κι από ψηλά κι από μακριά, που βούιζε
το βροντημένο το πανάθλιό μου κεφάλι.