[4.9.1] Ο Δημοσθένης, βλέποντας ότι οι Λακεδαιμόνιοι ετοιμάζονται να επιτεθούν από στεριά κι από θάλασσα, ετοιμάστηκε κι αυτός. Έσυρε έως κάτω απ᾽ τ᾽ οχυρό τα καράβια που του είχαν μείνει και τα περιχαράκωσε με πασσάλους. Τους ναύτες των καραβιών τούς όπλισε με πρόχειρες ασπίδες φτιαγμένες από πλεχτή λυγαριά. Στον έρημο εκείνο τόπο δεν είχαν τρόπο να προμηθευτούν όπλα, και τα λίγα αυτά τα έφεραν ένα πειρατικό τριαντάκωπο κι ένα μικρό καράβι, και τα δυο μεσσηνιακά, που έτυχε να πάνε εκεί. Οι Μεσσήνιοι ήσαν έως σαράντα οπλίτες και ο Δημοσθένης τους χρησιμοποίησε μαζί με τους άλλους. [4.9.2] Τους περισσότερους στρατιώτες του, οπλίτες ή όχι, τους τοποθέτησε στα περιτειχισμένα και στα οχυρά σημεία, προς το μέρος της στεριάς, με διαταγή ν᾽ αποκρούσουν το πεζικό του εχθρού, αν κάνει επίθεση. Ο ίδιος διάλεξε εξήντα οπλίτες, από όσους είχε, και μερικούς τοξότες, βγήκε έξω από το οχυρό προς το μέρος της θάλασσας, στο σημείο όπου θεωρούσε πιθανότερο ότι οι Λακεδαιμόνιοι θα προσπαθούσαν να κάνουν απόβαση. Το μέρος ήταν δύσβατο κι όλο βράχια κι έβλεπε προς τ᾽ ανοιχτά, αλλά σ᾽ εκείνο το σημείο το τείχος ήταν πολύ αδύνατο και γι᾽ αυτό ο Δημοσθένης πίστευε ότι εκεί θα προτιμούσε ο εχθρός να κάνει την επίθεσή του. [4.9.3] Λογαριάζοντας ότι δεν ήταν δυνατόν στον εχθρό να τους επιτεθεί από θάλασσα, δεν είχαν οχυρώσει καλά το μέρος, κι έβλεπαν τώρα ότι, αν ο εχθρός κατόρθωνε να κάνει απόβαση εκεί, τότε θα μπορούσε εύκολα να κυριέψει την τοποθεσία. [4.9.4] Στο σημείο, λοιπόν, εκείνο έταξε τους οπλίτες του όσο μπορούσε πιο κοντά στη θάλασσα, για να εμποδίσει την απόβαση, αν μπορούσε, και τους μίλησε για να τους ενθαρρύνει:
[4.10.1] «Στρατιώτες, σεις που αποφασίσατε ν᾽ αντικρούσετε μαζί μου τον κίνδυνο. Στην κρίσιμη αυτή περίσταση, ας μην θελήσει κανείς σας να σκεφτεί ψύχραιμα, υπολογίζοντας τον κίνδυνο που μας κυκλώνει. Αντίθετα, πρέπει να σας κινεί ένας ελπιδοφόρος, αλόγιστος παλμός κι έτσι ν᾽ αντιμετωπίσετε τον εχθρό με την βεβαιότητα ότι θα βγείτε νικητές κι απ᾽ αυτήν την δοκιμασία. Όταν βρεθεί κανείς σε αναπότρεπτη ανάγκη, όπως τώρα εμείς, είναι περιττή κάθε σκέψη και το μόνο που απομένει είναι να ριχτεί αμέσως στον αγώνα. [4.10.2] Αλλά εγώ, τουλάχιστον, νομίζω ότι αν κρατήσομε τις θέσεις μας, έχομε με το μέρος μας τα περισσότερα πλεονεκτήματα, και δεν πρέπει να τα στερηθούμε, τρομάζοντας από το μεγάλο πλήθος των εχθρών. [4.10.3] Το δύσβατο του τόπου είναι πλεονέκτημα δικό μας και θα το εκμεταλλευτούμε αν τον υπερασπιστούμε, ενώ αν υποχωρήσομε, τότε, παρόλον ότι είναι δύσκολος τόπος θα τον πατήσουν εύκολα οι εχθροί, αν δεν βρουν καμιάν αντίσταση, και τότε, αν τους πιέζομε πολύ, θα γίνουν ακόμα πιο φοβεροί, γιατί η υποχώρησή τους θα είναι δύσκολη. Όσο είναι ακόμα επάνω στα καράβια τους θα είναι εύκολο να τους αποκρούομε, αλλ᾽ αν αποβιβαστούν θα είναι σε ίση με μας θέση. [4.10.4] Δεν πρέπει να σας τρομάζει το πλήθος των εχθρών, γιατί όσοι και να είναι, δεν θα μπορούν σε κάθε έφοδό τους να χρησιμοποιούν παρά λίγους μόνο στρατιώτες, επειδή το μέρος είναι δύσκολο. Δεν θ᾽ αντιμετωπίσομε στρατό μεγαλύτερο από μας που θα πολεμάει στην στεριά κάτω από ίσες συνθήκες. Θα πολεμήσουν από τα καράβια και, στη θάλασσα, πολλά ευνοϊκά στοιχεία πρέπει να τους συντρέξουν. [4.10.5] Γι᾽ αυτό νομίζω πως ο μικρός μας αριθμός, ισοφαρίζει τις δυσκολίες τους. Είσαστε Αθηναίοι και ξέρετε, από πείρα, τί σημαίνει ναυτική απόβαση σε ακτή που την υπερασπίζεται εχθρός. Ξέρετε ότι, αν ο αντίπαλος δεν φοβηθεί το πάφλασμα των κουπιών και το φοβερό θέαμα των καραβιών που ορμούν και κρατήσει τις θέσεις του, είναι αδύνατον να κάνει κανείς απόβαση. Απαιτώ, λοιπόν, από σας να κρατήστε τις θέσεις σας σ᾽ αυτήν την ακρογιαλιά και να τους αποκρούστε. Θα σώσετε και την ζωή σας και το φρούριο».