390Αμέσως αποκρίθηκε στα λόγια του ο χοιροβοσκός, της συντροφιάς ο επιστάτης: «Ξένε, αφού με ρώτησες γι᾽ αυτά κι επιθυμείς να μάθεις,
άκουε τώρα αμίλητος, βολέψου πίνοντας κρασί,
κι απόλαυσε. Αυτές οι νύχτες τελειωμό δεν έχουν·
μπορεί κανείς να κοιμηθεί, μπορείς όμως, αν θες,
και να χαρείς ακούγοντας· δεν είναι ανάγκη εξάλλου
να πλαγιάσεις από νωρίς — βάρος κι ο ύπνος ο πολύς.
Αν όμως κάποιου άλλου η καρδιά κι η όρεξη αποζητούν
τον ύπνο, ας πάει να πέσει· αύριο με το χάραμα,
παίρνει το πρωινό του κι ύστερα βγάζει του αφεντικού τους χοίρους.
Οι δυο μας όμως τώρα μέσα στο καλύβι, πίνοντας τρώγοντας,
ας ευφρανθούμε μεταξύ μας με τις βαριές μας λύπες και τα βάσανα,
όπως θα τα θυμόμαστε.
400Γιατί ευφραίνεται διηγώντας ακόμη και την πιο μεγάλη πίκρα του,
όποιος περιπλανώμενος έχει τραβήξει στη ζωή πολλά.
Και τώρα, ό,τι με ρώτησες και θες να μάθεις θα σου πω.
Κάπου υπάρχει ένα νησί, το λεν Συρία, ανίσως το ᾽χεις ακουστά,
πάνω απ᾽ την Ορτυγία, εκεί ψηλά που σημαδεύει ο ήλιος τις τροπές του.
Δεν είναι ο κόσμος του πάρα πολύς, η χώρα του όμως εύφορη·
καλά τα βοσκοτόπια για τα βόδια, καλά και για τα πρόβατα,
τ᾽ αμπέλια αμέτρητα κι άφθονο το σιτάρι.
Εκεί δεν γνώρισαν οι άνθρωποι ποτέ τους φτώχεια, αρρώστια μισητή
δεν μαραζώνει τους άμοιρους θνητούς.
Κι όταν τους πάρουν τα γεράματα στην πολιτεία αυτή,
410και φθίνουν τα φύλα των ανθρώπων, έρχεται τότε η Άρτεμη, έρχεται
κι ο Απόλλων αργυρότοξος, που ρίχνοντας τα βέλη του ανεπαίσθητα
μεμιάς τους θανατώνει.
Δυο πόλεις έχει το νησί, σ᾽ όλα τους μοιρασμένες μεταξύ τους,
που τις ορίζει όμως ένας βασιλιάς — είναι ο πατέρας μου·
Κτήσιος τ᾽ όνομά του, γιος του Ορμένου, όμορφος σαν θεός.
Αλλά μια μέρα μπήκαν στο λιμάνι θαλασσοπόροι Φοίνικες,
άνθρωποι κερδοσκόποι που κουβαλούσαν με το μαύρο τους καράβι
κάθε λογής πραμάτεια.
Είχε ο πατέρας μου λοιπόν στο σπίτι μια γυναίκα Φοίνισσα,
ψηλή, ωραία, με θαυμαστά χαρίσματα στο χέρι.
Αυτήν την πλάνεψαν οι Φοίνικες παμπόνηροι·
420κάποιος, την ώρα που είχε βγει να πλύνει, την παρασύρει
και της έκανε έρωτα πλάι στο βαθουλό καράβι — της πούλησε
γλυκόλογα που ξεσηκώνουν το θηλυκό μυαλό των γυναικών,
ακόμη και της πιο καλότροπης.
Έπειτα τη ρωτούσε να του πει ποια είναι κι από πού,
κι εκείνη αμέσως του φανέρωσε το πατρικό, ψηλόροφό της σπίτι:
«Καυχιέμαι πως κατάγομαι απ᾽ την πολύχαλκη Σιδώνα,
η θυγατέρα είμαι εγώ του Αρύβαντα — βρύση τα πλούτη του.
Μ᾽ άρπαξαν όμως και με πήραν ληστές από την Τάφο, την ώρα που γυρνούσα
απ᾽ τα χωράφια μας· αυτοί μ᾽ οδήγησαν στο σπιτικό του αφεντικού μου εδώ,
με πούλησαν, κι εκείνος τους επλήρωσε αντάξιο τίμημα.»
430Αυτός που την κοιμήθηκε κρυφά, αμέσως της απάντησε:
«Υπάρχει λύση, έλα μαζί μας τώρα, γύρνα πίσω στον τόπο σου,
να ξαναδείς ψηλόροφο το σπίτι του πατέρα και της μάνας σου
και ν᾽ αντικρίσεις τους γονείς σου. Γιατί ακόμη ζουν
κι ακούγονται τα πλούτη τους.»
Πήρε τον λόγο τότε και του μίλησε η γυναίκα:
«Μπορεί κι αυτό να γίνει· φτάνει μονάχα να θελήσετε κι εσείς οι ναύτες
να δεσμευτείτε μ᾽ όρκο πως άβλαβη θα με γυρίσετε
πίσω στον τόπο μου.»