(Ο Ερμής και ο Πλούτος πατούν πια στη γη, εκεί κοντά όπου σκάβει ο Τίμων. Συναντούν την Πενία και τους συντρόφους της. Ο Τίμων δεν τους βλέπει, ενώ η Πενία απορημένη και πειραγμένη από τον ερχομό τους ρωτάει τον Ερμή.)
ΠΕΝΙΑ
[32] Πού τον πηγαίνεις αυτόν, Αργοφονιά, κρατώντας τον από το χέρι;
ΕΡΜΗΣ
Σ᾽ αυτόν εδώ τον Τίμωνα μας έστειλε ο Δίας.
ΠΕΝΙΑ
Τώρα ο Πλούτος στον Τίμωνα, την ώρα που εγώ τον απέσπασα από την Τρυφή σε κακά χάλια, τον παρέδωσα σ᾽ αυτούς εδώ, στη Σοφία και τον Κόπο, και τον ανέδειξα έναν άνθρωπο υψηλόφρονα και αξιόλογο; Τόσο ευκαταφρόνητη λοιπόν και ευκολοαδίκητη σας φαίνεται η Πενία, ώστε μου παίρνετε το μόνο μου κτήμα που είχα και το εξάσκησα τέλεια στην αρετή; Και το κάνετε αυτό, για να τον ξαναπαραλάβει ο Πλούτος, να τον δώσει στα χέρια της Αυθάδειας και της Αλαζονείας και να τον κάνει, όπως ήταν πρώτα, δειλό, φαύλο και ανόητο και μετά να μου τον ξαναδώσει ένα κουρέλι πια;
ΕΡΜΗΣ
Αυτή, Πενία, είναι η απόφαση του Δία.
ΠΕΝΙΑ
[33] Φεύγω· κι εσείς, Κόπος, Σοφία και οι υπόλοιποι, ακολουθάτε με. Και αυτός θα καταλάβει γρήγορα ποιά θα χάσει. Έναν καλό συνεργάτη και δάσκαλο των αρετών, που όταν τον συναναστρεφόταν, είχε γερό το σώμα, θέληση δυνατή και ζούσε σαν άνθρωπος που πίστευε στον εαυτό του και θεωρούσε ξένα, όπως πράγματι είναι, αυτά τα περιττά και πολλά.
ΕΡΜΗΣ
Φεύγουν αυτοί. Ας πάμε εμείς κοντά του.