ΑΙΑ. Αα!
Ω! σκοτεινιά θανάτου, φως δικό μου,
μαυρίλα του Άδη, υπέρλαμπρη για μένα,
πάρτε με κάτοικό σας, πάρτε με,
δεχτείτε με· γιατί ούτε στους θεούς
ούτε και στους λιγόζωους ανθρώπους
400είμαι άξιος πια τα μάτια μου να στρέψω
για βοήθεια· αλλά του Δία η κόρη,
η παντοδύναμη θεά, με σπρώχνει,
με βάσανα φριχτά, σ᾽ αφανισμό.
Πού να ξεφύγω;
Πού να πάω να μείνω,
αφού τα πάντα, φίλοι μου, χαμένα·
κοντά μου η τιμωρία, στοίβες γύρω
της τρέλας μου τα ξώφρενα κυνήγια
κι ο στρατός όλος με σπαθιά στα χέρια
δίκοπα να με θανατώσει.
410ΤΕΚ. Α! η δύστυχη, γενναίος άντρας τέτοια
λόγια να λέει που ποτές ως τώρα
δε θα σκεφτόταν καν να ξεστομίσει.

ΑΙΑ. Άα!
Στενά κυματοβούιστα,
βραχοσπηλιές της ακροθαλασσιάς,
χλωρό λιβάδι πλάι στο κύμα,
πολύν καιρό και χρόνους μακρινούς
γύρω στην Τροία με κρατούσατε·
μα τώρα πια, όχι ζωντανό·
αυτό ας το ξέρει κάθε φρόνιμος.
Γειτονικές νεροσυρμές
του Σκάμαντρου, τόσο καλές
420για τους Αργείους, τον άντρα ετούτον
δε θ᾽ αντικρίσετε ξανά,
–θα πω λόγο μεγάλο–
που σαν κι αυτόν κανένα η Τροία
δεν είδε μέσα στον φερμένο
στρατό απ᾽ τη χώρα της Ελλάδας·
τώρα έτσι απομένω ατιμασμένος.
ΧΟΡ. Μήτε μπορώ να σ᾽ εμποδίσω, μήτε
και να σ᾽ αφήσω να μιλάς, αφού έχεις
σε τέτοιες μαύρες συμφορές βουλιάξει.

ΑΙΑ. Σκοτάδι συ, δικό μου φως, λαμπρότατη θολούρα
για μένα, ελάτε, πάρτε με, πάρτε με ευτύς κοντά σας.
Γιατί και μήτ᾽ απ᾽ τους θεούς μήτε κι απ᾽ τους ανθρώπους
400καμιά βοήθεια τώρα πλια τ᾽ αξίζω ν᾽ απαντέχω.
Μα η διογέννητη θεά,
η αντρειωμένη,
άσπλαχνα εμένανε χτυπά.
Και πού να πάω να κρυφτώ;
πού νά ᾽ρθω να καθίσω,
σαν τ᾽ άλλα εδώ τα πλέρωσα, μ᾽ αυτά μαζί, αδέρφια,
με τα σφαχτά που άμυαλα κατακομμένα τα ᾽χω,
κι όλο μαζί το στράτεμα
με τα διπλά κοντάρια
θα με κατασκοτώσει;
410ΤΕΚ. Ω συφορά μου! ο άνθρωπος να λέει ο αντρειωμένος
αυτά που πιο πρωτύτερα δεν θα ᾽λεγε ποτές του.

ΑΙΑ. Ω θαλασσοπεράσματα, σπηλιές ακρογιαλίσες,
και λόγγοι ακροθάλασσοι, πολύν καιρό στην Τροία
εμένα με κρατούσατε· όμως πλια φτάνει τώρα,
δεν θα με ιδείτε ζωντανό. Οπὄχει νου ας κρίνει.
420Του Σκάμαντρου γειτονικά ρέματα, στους Αργίτες
καλόβουλα, με χάνετε πλια τώρα εμένα, —λόγο
θα πω μεγάλο— που άλλονε πολεμιστή δεν είδε
η Τροία, απ᾽ την ελληνική τη γης να ᾽ρθει εδώ πέρα·
και τώρα εδώ ᾽μαι άδοξος και παραπεταμένος.
ΧΟΡ. Να σ᾽ αντικόψω δεν μπορώ μήτε και να σ᾽ αφήσω
έτσι να κλαις, που στα δεινά αυτά ᾽χεις καταντήσει.