Γραφικό

Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Προμηθεὺς δεσμώτης (377-396)


ΩΚ. οὔκουν, Προμηθεῦ, τοῦτο γιγνώσκεις, ὅτι
ὀργῆς νοσούσης εἰσὶν ἰατροὶ λόγοι;
ΠΡ. ἐάν τις ἐν καιρῷ γε μαλθάσσῃ κέαρ
380 καὶ μὴ σφριγῶντα θυμὸν ἰσχναίνῃ βίᾳ.
ΩΚ. ἐν τῷ προθυμεῖσθαι δὲ καὶ τολμᾶν τίνα
ὁρᾷς ἐνοῦσαν ζημίαν; δίδασκέ με.
ΠΡ. μόχθον περισσὸν κουφόνουν τ᾽ εὐηθίαν.
ΩΚ. ἔα με τῇδε τῇ νόσῳ νοσεῖν, ἐπεὶ
385 κέρδιστον εὖ φρονοῦντα μὴ φρονεῖν δοκεῖν.
ΠΡ. ἐμὸν δοκήσει τἀμπλάκημ᾽ εἶναι τόδε.
ΩΚ. σαφῶς μ᾽ ἐς οἶκον σὸς λόγος στέλλει πάλιν.
ΠΡ. μὴ γάρ σε θρῆνος οὑμὸς εἰς ἔχθραν βάλῃ.
ΩΚ. ἦ τῷ νέον θακοῦντι παγκρατεῖς ἕδρας;
390 ΠΡ. τούτου φυλάσσου μή ποτ᾽ ἀχθεσθῇ κέαρ.
ΩΚ. ἡ σή, Προμηθεῦ, συμφορὰ διδάσκαλος.
ΠΡ. στέλλου, κομίζου, σῷζε τὸν παρόντα νοῦν.
ΩΚ. ὁρμωμένῳ μοι τόνδ᾽ ἐθώυξας λόγον.
λευρὸν γὰρ οἷμον αἰθέρος ψαίρει πτεροῖς
395 τετρασκελὴς οἰωνός· ἄσμενος δέ τἂν
σταθμοῖς ἐν οἰκείοισι κάμψειεν γόνυ.


ΩΚΕΑΝΟΣ
 Μα δεν το ξέρεις, Προμηθέα, κι αυτό: πως είναι
 γιατρός τα λόγια πάνω στης οργής τη βράση;
 ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
 Όταν στην ώρα την πληγή κανείς μαλάζει,
 380κι όχι να τη ζουλά σκληρά στο φόρμισμά της.
 ΩΚΕΑΝΟΣ
 Κι όταν ένας τολμά το ζήλο του να δείξει,
 ποιά ζημιά βλέπεις; μάθε μου και με να ξέρω.
 ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
 Περιττό βλέπω κόπο κι άμυαλη ελαφρότη.
 ΩΚΕΑΝΟΣ
 Άφησ᾽ με στην αρρώστια αυτή, γιατί ᾽ναι κέρδος
 σωστά να κρίνεις κι άλλος γι᾽ άμυαλο να σ᾽ έχει.
 ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
 Δικό μου θα φανεί το αμάρτημα αυτό να είναι.
 ΩΚΕΑΝΟΣ
 Βλέπω, με στέλλει ο λόγος σου από κείθε πού ᾽ρθα.
 ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
 Μην τύχει κι η συμπόνια μου σ᾽ έχθρα σε ρίξει.
 ΩΚΕΑΝΟΣ
 Τάχα του παντοδύναμου του νέου κυρίου;
 ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
 390Αυτόν φυλάγου, μήπως σου οργιστεί ποτέ του.
 ΩΚΕΑΝΟΣ
 Δάσκαλο τη δική σου συμφορά θενά ᾽χω.
 ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
 Πήγαινε, τράβα· φύλαγε τη γνώση πὄχεις.
 ΩΚΕΑΝΟΣ
 Με βρίσκει ο λόγος σου έτοιμο να ξεκινήσω,
 γιατί και το τετράποδο πουλί αναδεύει
 στον πλατύ αιθέρα τα φτερά, που με χαρά του
 στα δικά του παχνιά θα λύγιζε τα γόνα.