ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Πάρτε την, άνθρωποί μου, δέστε της τα χέρια·
λόγια συμπόνιας δεν πρόκειται ν᾽ ακούσει.
Εγώ, κυρά μου, για ν᾽ αφήσεις τον ιερό βωμό,
άλλον τρόπο δεν είχα: να σε φοβερίσω
με του παιδιού σου τον θάνατο·
έτσι, σ᾽ έχω στα χέρια μου,
για να σε σφάξω· η τύχη σου
430είναι αποφασισμένη· όσο για το παιδί σου,
η κόρη μου θα κρίνει αν θα θελήσει
να το σκοτώσει, να μην το σκοτώσει.
Τράβα τώρα στο σπίτι, για να μάθεις,
σκλάβα εσύ, τους ελεύθερους να βρίζεις.
ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ
Αλίμονο, με δολερά φερσίματα με γέλασες.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Πες το σ᾽ όλο τον κόσμο, δεν τ᾽ αρνιέμαι.
ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ
Εσείς, εκεί στον Ευρώτα, περνάτε
για εξυπνάδες κάτι τέτοια φερσίματα;
ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Μα και στην Τροία, όσοι παθαίνουν εκδικιούνται.
ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ
Κι οι θεοί, τί θαρρείς, δεν είναι θεοί
και δεν θα δώσεις λόγο;
ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Βέβαια,
σαν έρθει η ώρα, κι αυτό θα το υπομείνω.
440Όμως εσένα ο θάνατος σε περιμένει.
ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ
Και το μικροπούλι,
που άρπαξες κάτω απ᾽ τα φτερά μου;
ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Δεν θα το σφάξω εγώ·
όμως αν το θελήσει
η κόρη μου, θα της το δώσω, αυτή να το σκοτώσει.
ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ
Αλίμονό μου· πώς να μη σε κλάψω,
παιδί μου;
ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Βέβαια, κι αυτό
πολλές ελπίδες δεν έχει.
ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ
Ω Σπαρτιάτες,
οι πλέον μισητοί σ᾽ όλο τον κόσμο,
που δολερά στοχαζόσαστε, πρώτοι στο ψέμα,
μηχανορράφοι του κακού, που ο νους σας είναι
πώς θα τυλίξετε τον άλλον με τεχνάσματα,
πόσο άδικα ευτυχείτε στην Ελλάδα.
Ποιά κακία σάς λείπει; Πλήθος
450τα φονικά που έχετε πράξει. Μήπως
δεν είστε φημισμένοι για αισχροκέρδεια; Και πάντα,
άλλα σκεφτόσαστε κι άλλα το στόμα σας λέει.
Να μου χαθείτε. Και μάθε πως για μένα
δεν είναι ο θάνατος τόσο βαρύς
όσο νομίζεις· τη ζωή μου εγώ την έχω χάσει
όταν η πόλη των Φρυγών, η δύστυχη, έπεσε,
όταν σκοτώθηκε ο δοξασμένος μου άντρας,
εκείνος που πολλές φορές με το κοντάρι του
σ᾽ ανάγκασε να καταφύγεις στα καράβια.
Και τώρα, πρόβαλες, γενναίος πολεμιστής,
για να σκοτώσεις μια γυναίκα· ωραία,
σκότωσέ με, λοιπόν, δεν θα σας καλοπιάσω
460ούτε τη θυγατέρα σου ούτ᾽ εσένα.
Είσαι τρανός στη Σπάρτη. Ε, κι έπειτα;
Ήμαστε κάποτε κι εμείς τρανοί στην Τροία.
Κι αν εγώ, τώρα, δυστυχώ, να μην καυχιέσαι.
Μπορεί, μια μέρα, κι εσύ να δυστυχήσεις.
(Ακόλουθοι του Μενέλαου παίρνουν δεμένη την Ανδρομάχη. Κοντά της περπατά το παιδί. Πιο πίσω ο Μενέλαος.)