[249d] ΣΩ. Αυτός είναι, Μενέξενε, ο λόγος της Ασπασίας της Μιλησίας. ΜΕΝ. Μα το Δία, Σωκράτη, μακαρία είναι η Ασπασία στα μάτια σου, αν έχει τη δύναμη, αν και γυναίκα, να συνθέτει τέτοιους λόγους. ΣΩ. Αλλ᾽ αν δεν πιστεύεις, ακολούθα με, και θ᾽ ακούσεις κι εσύ ο ίδιος με τ᾽ αυτιά σου την ίδια να μιλάει. ΜΕΝ. Πολλές φορές στη ζωή μου Σωκράτη, έχω συναντήσει την Ασπασία και ξέρω καλά ποιά είναι και τί αξίζει. ΣΩ. Τί λοιπόν; Δεν τηνε θαυμάζεις και δεν της χρωστάς ευγνωμοσύνη για το λόγο της αυτό; ΜΕΝ. Βεβαιότατα, Σωκράτη, και πολύ μεγάλη μάλιστα ευγνωμοσύνη χρωστώ [249e] για το λόγο αυτό στην Ασπασία ή σ᾽ εκείνον που στον είπε. Προπάντων όμως ευγνωμονώ αυτόν που μου τον είπε. ΣΩ. Θαυμάσια! Άλλα πρόσεξε, αν αγαπάς, και μην πεις σε κανένα τίποτα για μένα, για να μπορώ και στο μέλλον να σου απαγγέλλω πολλούς και ωραίους πολιτικούς λόγους της. ΜΕΝ. Ησύχασε, και δε θα ειπώ λέξη σε κανένα· φτάνει μονάχα να μου απαγγέλεις τους λόγους της. ΣΩ. Πολύ καλά, κι αυτό θα γίνει.
|